ลูเซียสสบถเสียงเดือดดาล ชายหนุ่มเปิดประตูและก้าวตามลงไปทันที และไม่ครึ่งวินาที เอวคอดเล็กของญานิดาก็ถูกรั้งไว้ด้วยมือใหญ่ ใบหน้าหล่อกระชากใจของเขาเต็มไปด้วยความโมโห
“ปล่อยนะคะ”
ร้องบอกไม่เต็มเสียงนัก เพราะคนใช้ที่เดินผ่านไปมาเริ่มหันมามอง แต่พ่อคนตัวโตดูเหมือนจะไม่แยแสใครทั้งสิ้น
“ฉันไม่เคยรู้จักคำว่าแพ้!”
เขากระซิบเสียงกระด้างอยู่เหนือศีรษะ ขณะพาร่างอรชรของหล่อนให้เดินตามเข้าไปในตัวตึกใหญ่ แม้จะพยายามขัดขืน แต่ก็ไม่มีผลใดๆ เลย เพราะลูเซียสแรงเยอะมาก แค่เขากดนิ้วลงบนเนื้อของหล่อนแรงๆ แค่นี้ความเจ็บมหาศาลก็วิ่งเข้าใส่จนต้องนิ่วหน้าแล้ว
“แต่คนไม่เคยแพ้ก็จะไม่เคยชนะอย่างแท้จริง”
ญานิดาสวนกลับ หวังลึกๆ ในใจว่าจะทำให้พ่อคนอวดดีเลิกผยองสักที แต่เปล่าเลย ลูเซียสยังยิ้มเย็นชา พ่นคำพูดแสนกระด้างออกมาอย่างไม่มีสะทกสะท้าน
“ทฤษฎีนี้ใช้กับผู้ชายเมเนนเดซไม่ได้ผลหรอก พวกเราอยู่เหนือคำว่าแพ้มาตั
