6
562 คำ
ศศิธรค่อยๆดึงเอาความลับของสมพรผ่านดวงสมรออกมา ในระหว่างการพูดคุย
“ป้า หนูว่าพี่สมพรดูแปลก ๆ นะคะ”
เด็กสาวคุยกับศศิธรแบบกระซิบกระซาบราวกับเกรงว่าจะได้ยินถึงหูของพี่ชาย
“แปลกอะไรเหรอ”
“เห็นคุยถึงป้าไม่หยุดปากเลยค่ะ ปกติพี่ชายหนูไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ผู้หญิงคนเดียวที่เขาชื่นชมแบบเปิดเผยก็คือ แม่”
“แล้วคู่หมั้นของเขา”
“โอย แทบไม่เคยพูดถึงเลยค่ะ”
“ไหงเป็นงั้น”
“ป้าไม่รู้อะไร พี่ชายหนูไม่ได้ปลื้มยัยนั่นหรอกนะ ไม่เลย แต่เป็นการตกลงกันระหว่างผู้ใหญ่นะ”
“หมายถึง...การคลุมถุงชน”
“ยังงั้นมั้งคะ พ่อหนูกับพ่อของยัยนั่นตกลงกันเอาไว้ พี่ชายมีหน้าที่ต้องทำตามสัญญา”
“แล้วจะดีเหรอ ในเมื่อไม่ได้รักได้ชอบกัน”
“ไม่ดีหรอกค่ะ” เด็กสาวตอบเสียงเบาแข่งกับเสียงตอกตะปูของสมพร “คนเรามันต้องปลื้มกันใช่มั้ยคะถึงจะอยู่ด้วยกันได้ แต่นี่เป็นการทำตามสัญญาบ้า ๆ บอ ๆ หนูว่านะมันหมดสมัยเรื่องแบบนี้ไปแล้ว...เดี๋ยวนะคะป้า เพื่อนหนูไลน์มา”
ดวงสมรก็เหมือนกับเด็กสาวสมัยใหม่ ค่อนข้างติดเทคโนโลยี มันกลายเป็นอวัยวะที่สามสิบสามไปโดยปริยาย หล่อนก้มคีย์ข้อความตอบเพื่อนแล้วมองไปทางพี่ชาย ก่อนจะกระซิบกับหล่อนอีกว่า
“ป้า เพื่อนหนูจะแวบมารับ ป้ารับหน้าพี่ชายแทนหนูด้วยนะ”
“เอ้อ...”
“ขอบคุณค่ะป้า ขอร้องละนะ”
ดวงสมรยกมือไหว้ศศิธรแล้วผละจากไปอย่างรวดเร็ว เพราะถ้าหากช้ากว่านี้ คงหมดโอกาส ศศิธรมองตามหลังของเด็กสาว สิ่งที่ศศิธรภาวนาในเวลานี้ก็คือ เอาใจช่วยดวงสมรให้หล่อนรีบไปจากที่นี่ก่อนสุดหล่อจะมองเห็น
ดวงสมรพ้นประตูไปไม่ทันไร ก็ได้ยินเสียงเรียกของสมพร
“ช่วยพี่จับประตูหน่อยเร้ว ดวงสมร”
“ได้ค่า” คนตอบไม่ใช่ดวงสมร แต่เป็นศศิธร ก่อนหล่อนจะไป หล่อนแกะกระดุมเสื้อออกเม็ดหนึ่ง จงใจให้เห็นร่องอกขาวๆของหล่อน
ศศิธรเพิ่งได้เห็นสภาพของประตูห้องน้ำจากการตีการทุบของสุดหล่อ ร่องรอยบริเวณวงกบมันคือการตีพลาด และท่าทางการใช้ค้อนของเขาก็บ่งบอกว่า เขาไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องพวกนี้เลย นั่นไม่ใช่ประเด็นข่าวเด็ดเจ็ดสี
ประเด็นอยู่ที่ ทำไม่ได้ แต่ยังอาสามาทำ ทั้งๆที่มีลูกน้องเป็นโขยงสามารถเรียกใช้ได้ตลอดเวลานี่ต่างหากล่ะ
“อ้าวป้า แล้วดวงสมรไปไหน”
เขาแปลกใจเมื่อคนที่มาจับกลับเป็นศศิธร
“ออกไปแล้ว”
“ไปไหนครับ”
“เห็นบอกว่าเพื่อนมารับ”
“จริง ๆ เลย เดี๋ยวต้องทำโทษกันบ้างละ” น้ำเสียงของเขาขุ่นเคือง
ศศิธรยิ้มหวาน ว่ากันว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ ดังนั้น...วัย 40 อย่างหล่อนย่อมรู้วิธีว่า จะทำให้ดวงตาเป็นประกายนั้นได้ด้วยวิธีไหน
อันที่จริงก็ไม่มีอะไรมาก แค่ยิ้มจากใจ ยิ้มออกมาจากความรู้สึกของเบื้องลึกเท่านั้นแหละ
“อย่าว่าเธอเลย วัยรุ่นก็งี้แหละ”
- ผู้เขียน
