2
1032 คำ
“เพื่อศักดิ์ศรีบ้าบออะไรนั่น แกก็เลยเลือกจะไป”
“ช่าย...”
“ไกลปืนเที่ยงซะด้วย”
“ไม่ไกลเลย แค่สระบุรีเลี้ยวขวา...” ศศิธรตอบเสียงยานคาง โดยมีสายตาของเพื่อนๆมองเจ้าของใบหน้าสวยทั้งๆที่วัยล่วงเลยเข้าสู่หลักสี่แล้วอย่าง...กังวลแทน “เลี้ยวขวาไปอีกเกือบสุดชายแดนอีสานใต้”
“โธ่ ยัยศิเอ๊ย หาเรื่องชัดๆ”
ศศิธร... สาวใหญ่เลือดนักสู้ เมื่อลั่นวาจาไปแล้ว หล่อนไม่มีว่าจะทำไม่ได้
ด้วยคุณสมบัติข้อนี้เอง หล่อนแทบไม่รู้ตัวเลยว่าแม้กระทั่งบอสก็ยังกังวลว่าตำแหน่งจะหลุด เพราะศศิธรทุ่มเทกับการทำงานยิ่งกว่าผู้ชายอกสามศอก
หล่อนทำได้ เพราะ...ไม่มีห่วงหน้าห่วงหลัง พูดง่ายๆ ความโสดของหล่อนนั่นเองนั่นแหละทำให้หล่อนกลายเป็นหญิงผู้สามารถมาก
หล่อนจึงไป พร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าอีก 2 ใบใหญ่ เหมือนจะอพยพไปอยู่โน่นอย่างถาวรอย่างนั้นแหละ
ผิดคาด!
เพราะจังหวัดชายแดนที่หล่อนมาอยู่นั่นแหละ ชื่ออาจจะฟังดูไกลปืนเที่ยงก็จริง แต่...มาถึงแล้วศศิธรต้องร้องว้าว เพราะมันไม่ได้เป็นอย่างที่หล่อนเข้าใจตั้งแต่แรก
ที่นี่มีทุกอย่างเหมือนที่กรุงเทพฯมี!
แต่มันก็ไม่ได้เลอเลิศประเสริฐศรีหรอกนะ อย่างน้อยที่สุด สำนักงานของบริษัทสาขาที่หล่อนจะมาเป็นใหญ่ มันมีสภาพไม่ต่างอะไรจากนรก
“คุณต้องช่วยตัวเองแล้วละคุณศศิธร เรายังไม่มีงบสำหรับจ้างแม่บ้านสำนักงาน”
นั่นเป็นคำตอบจากบอสปลายสาย ศศิธรขึงริมฝีปากเป็นเส้นตรง ไม่เคยมีครั้งไหนที่หล่อนจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นควายเท่ากับครั้งนี้
หล่อนวางสาย ตั้งสติ แล้วพยายามรวบรวมพฤติกรรมทั้งหมดของบอส จนในที่สุด หล่อนก็ได้คำตอบว่าเพราะเหตุใดบอสถึงได้ส่งหล่อนมาที่นี่
ส่งมาเฉาตายชัดๆ!
ไม่มีอะไร ไม่มีลูกค้า ไม่มีลูกค้ากำลังสร้างเรือนหอร้อยล้านอย่างที่บอกในที่ประชุม ผลประโยชน์ทำให้ผู้ชายอย่างบอสกลายเป็นไอ้หน้าตัวเมีย ยอมทรยศแม้กระทั่งทรัพยากรบุคคลสำคัญที่สุดของบริษัทอย่างหล่อน
ศศิธรเสียเวลางงงันแค่แป๊บเดียว หลังจากนั้นหล่อนก็กลับมาเป็นศศิธรคนเดิม ผู้ที่แม้แต่ระดับบอสยังต้องครั่นคร้าม
หล่อนเริ่มต้นด้วยการหาข้อมูล ระหว่างนั้นก็จัดการเรื่องสำนักงานด้วยตัวเอง ในเมื่อเป็นบริษัทรับตกแต่งภายใน ก็ต้องให้ไว้ลาย ไอเดียของหล่อนบรรเจิด ลูกบ้าของหล่อนมีอยู่ในตัวชนิดที่หล่อนเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน
หล่อนตั้งใจจะทำทุกเรื่องให้เสร็จภายใน 3 วัน อย่างน้อยที่สุดสำนักงานต้องเรียบร้อย!
คนอย่างศศิธร เป็นประเภทเห็นปัญหาเป็นโอกาส ทัศนคติแบบนี้นี้เอง หล่อนจึงกลายเป็นคู่แข่งคนสำคัญที่น่ากลัว แม้ปากของหล่อนจะบอกว่าไม่ได้ต้องการความเจริญก้าวหน้ามากนัก แต่คนเก่ง ย่อมมีสายตาของผู้บริหารมองอยู่
ถนนคนเดิน...
ศศิธรตื่นตาตื่นใจกับถนนสี่เลนที่ถูกแปลงเป็นถนนคนเดิน และหล่อนก็ได้รู้ว่ามีคนชื่อ สมพร โคตรสร้างเพชรอยู่จริงๆ
เขามีตำแหน่งเป็น นายกเทศมนตรี
“คุณคงมาจากที่อื่นสินะคะ” ผู้หญิงที่รู้จักกันบนถนนคนเดินพูด
“ค่ะ ฉันเพิ่งมา เพิ่งรู้ว่าที่นี่เจริญมาก”
“ใช่ค่ะ เจริญมาก เพราะมีผู้บริหารไฟแรง”
“เค้าคือใครคะ”
“นายกเทศมนตรีนะสิคะ ตั้งแต่ได้คนคนนี้มาเป็นตัวแทนของพวกเรา ที่นี่ก็เจริญผิดหูผิดตา อ้อ...คุณอย่าไปล้อเล่นกับท่านนายกฯนะคะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน”
คำพูดแฝงด้วยเลศนัยของคนรู้จักบนถนนคนเดิน ทำให้ศศิธรต้องกลับมาที่สำนักงานแล้วค้นหาข้อมูล นายกเทศมนตรี
สมพร โคตรสร้างเพชร
คุ้นๆตั้งแต่แรกได้ยินแล้ว พอได้เห็นหน้าตาของนายกเทศมนตรีหนุ่ม ศศิธรถึงกับร้องว้าว รีบเปิดกระเป๋าหยิบซองที่บอสให้ติดมือมา
เปิดดู ปรากฏว่าเป็นอันเดียวกัน
คนคนนี้คือ ลูกค้ารายสำคัญที่หล่อนจะต้องเข้าไปหา เพื่อเสนองานให้กับบริษัท
บ้านระดับคฤหาสน์ บนเนื้อที่ไม่ต่ำกว่า 5 ไร่ ในเขตเทศบาล ก็บ่งบอกมากพอว่าผู้ชายที่หล่อนจะเข้ามาหานี้มีฐานะจริง ไม่ใช่ล้อเล่น
ไอ้คนที่เดินมาเปิดประตูให้ มองศศิธรหัวจรดเท้า
“มาหาใครเหรอป้า”
ศศิธรสะดุ้งโหยง นี่หล่อนแก่ถึงเพียงนี้เชียวเหรอ ไม่น่าใช่ หล่อนหน้าอ่อนกว่าอายุเสียด้วยซ้ำ หล่อนมั่นใจมาก เมื่อเปรียบเทียบกับเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน หล่อนกินขาด
ไอ้หมอนี่กลับปากเสีย เรียกหล่อนว่า ป้า
แต่จำต้องระงับความโกรธ ยิ้มหวานให้มัน “มาหาคุณสมพร”
“มาขายตัวเหรอ ปกติ กะหรี่สูงอายุ แนะนำว่าให้ไปทำบัตรที่เทศบาลนะ ขอความอนุเคราะห์ด่วนเลย เครื่องเคราคงหลวมโพรกแล้ว”
“ไอ้!”
กำลังจะหลุดปาก ร่างของใครคนหนึ่งก็ปรากฏในคลองจักษุของศศิธร... ผู้ชายผิวขาว ร่างสูง ใบหน้าคม ปากยังแดงๆ เขาอยู่ในชุดกางเกงขาสั้น เสื้อยืดแบบพอดีตัว ทำให้ผู้ชายคนนี้น่าเคี้ยวสุดๆ
น้ำหมากจะไหลเสียให้ได้!
“ใครน่ะ”
“เอ้อ... ป้าแกมาหาคุณน่ะครับ”
“ถามสิมีธุระอะไร”
จากคำตอบนี้ทำให้ศศิธรอนุมานได้ว่า เขาคือ สมพร โคตรสร้างเพชร!
“ป้ามีธุระอะไร”
“ฉันชื่อศศิธร มาจากบริษัทรับตกแต่งภายใน”
หล่อนตอบเสียงดัง ต้องการให้เขาคนนั้นได้ยิน หล่อนกลั้นใจรอคำตอบ
“เชิญป้าเข้ามา”
ใบหน้าที่กำลังปลื้มของศศิธรค่อยเปลี่ยนเป็นหงิก...
“ป้าเหรอ เรียกฉันว่าป้าเหรอเนี่ย!”
ประตูถูกเลื่อนเปิดพร้อมกับเสียงของไอ้คนนั้น
“เชิญครับป้า คุณสมพรไปรออยู่ที่ห้องนั่งเล่น”
“ขอบใจจ้ะ”
ศศิธรกลั้นใจตอบ
“เดินระวังๆนะครับ เดี๋ยวจะลื่นล้ม” ไอ้ตัวแสบปากเสียโพล่งเสียงดัง
“กูจะฆ่ามึง” ศศิธรแค่นเสียง แต่ไม่ดังมากพอที่จะทำให้ใครได้ยิน หล่อนยังไม่อยากถูกกระทืบ
สมพร คนบ้าอะไรชื่อโคตรเชย ไม่เชยธรรมดา ‘เชยคอด!’
- ผู้เขียน
