My sister สายฟ้าพ่ายรัก

My sister 08 ต่าง

“นอนพักดูอาการสักคืนสองคืนนะคะ” หมอคุยกับสายฟ้าขณะที่ที่รักนอนหลับไปเพราะพิษไข้และความกลัว บวกกับเมื่อคืนไม่ได้นอนทั้งคืน

“น้องสาวของผมเกลียดการนอนโรงพยาบาลครับ” วัยเด็กที่รักเคยนอนโรงพยาบาลร่วมสามเดือน ทำให้เธอเข็ดขยาดไม่อยากเฉียดเข้าใกล้

“แต่อาการของน้องสาวคุณยังทรงตัวอยู่นะคะ และประวัติของเธอก็ร่างกายไม่แข็งแรง หมออยากให้อยู่ดูอาการค่ะ”

“ครับ” หมอว่ามาขนาดนี้เขาก็จนปัญญาจะช่วยน้อง

“ค่ะ เดี๋ยวให้พยาบาลจัดการเรื่องห้องพักฟื้นให้นะคะ”

“ครับ ห้องวีไอพีนะครับ”

20 นาทีต่อมาที่รักถูกเข็นมายังห้องพักฟื้นที่ดีที่สุด ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่บ้านระดับหนึ่ง โดยที่สายฟ้าอยู่ข้างกายไม่ห่างน้องไปไหน พยาบาลออกไปแล้วเขาก็มานั่งข้างเตียง จับมือข้างปกติของน้องขึ้นมาประสาน ก่อนจะสูดดมกลิ่นกายด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ

‘สำเหนียกตัวเองซะบ้างว่าเป็นใคร รากเหง้ามาจากไหน สายตาที่แกมองหลานสาวฉัน อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าแกกำลังคิดอะไร คิดจะกินบนเรือนขี้รดบนหลังคาเหมือนแม่แกหรือไง พวกไม่เจียมตัว ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง’ คุณหญิงเอื้องดาวมองเหยียดสายฟ้าด้วยความเกลียดชังเหมือนที่เคยมองตั้งแต่เล็กจนโต ท่านมาดักเจอสายฟ้าที่ปากทางเข้าบ้าน ทางด้านสายฟ้ารีบกลับมาบ้านพร้อมของขวัญวันเกิดและเค้กรสที่น้องโปรดปรานที่สุด วันนี้เป็นวันเกิดของน้องสาวที่เขารักสุดหัวใจ เด็กผู้หญิงที่เป็นเหมือนแสงสว่างเดียวในชีวิตของเด็กผู้ชายอาภัพคนหนึ่ง

‘ฉันจะบอกให้เอาบุญนะ หลานสาวของฉันมีคนที่เหมาะสมคู่ควรอยู่แล้ว คนอย่างแกอย่าได้คิดหลอกล่อหลานฉันเชียว หัดสำนึกข้าวแดงแกงร้อนซะบ้าง แกมันก็ไม่ต่างจากจากหมาวัดตัวหนึ่ง โชคดีตรงที่ถูกคนใจดีเก็บมาชุบเลี้ยงให้ดูมีราคา แต่หมาวัดยังไงก็คือหมาวัดอย่าคิดอาจเอื้อมเด็ดดอกฟ้า’

‘…’

‘คิดบ้างว่าที่ไทเกอร์กับน้องหนูต้องเลิกกันหลายปีกว่าจะกลับมาอยู่ด้วยกันสาเหตุก็เพราะแกกับแม่ของแก อย่าเป็นพวกเนรคุณเหมือนแม่แก หรือเชื้อแม่แกมันแรงจนเก็บไม่อยู่เหรอ’

‘มี้บอกว่าเรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับผม’ ยังคงเป็นปมติดใจสายฟ้าอยู่เสมอเรื่องที่น้องหนูกับไทเกอร์ต้องแยกกันอยู่หลายปี

‘ลูกสาวฉันโลกสวยไง ทุกอย่างมันเพราะแกนั่นแหละ โตจนอายุขนาดนี้แล้วน่าจะแยกแยะได้แล้วนะ ไม่ใช่น้องหนูกล่อมอะไรก็เชื่อไปหมด หรือหวังสบายอย่างนั้นเหรอ เท่าไหร่ล่ะ คนอย่างแกราคาเท่าไหร่ ฉันต้องจ่ายเท่าไหร่แกถึงจะออกไปจากชีวิตของที่รัก’

‘…’ สายฟ้าพยายามกลั้นน้ำไม่ให้ไหลจากตา ขบกรามกัดฟันแน่น อดทนอดกลั้นกับโชคชะตาที่ทำร้ายเขาซ้ำซาก

‘ถ้านึกคิดได้ว่าควรอยู่ตรงไหน วันเกิดปีนี้ของหลานสาวฉัน หวังว่าฉันจะไม่ได้เห็นหน้าแกในงานนะ’ ประตูรถเลื่อนปิดแล้วเคลื่อนออกไป ทิ้งไว้เพียงเด็กหนุ่มอายุ 18 ย่าง 19 ปีที่มีน้ำสีใสไหลออกจากนัยน์ตา ในมือถือเค้กวันเกิดของน้องสาว พร้อมตุ๊กตากระต่ายตัวใหม่ที่ซื้อมาแทนตัวเก่าของน้อง ยืนเหมือนวิญญาณหลุดจากร่างเกือบชั่วโมงสายฟ้าจึงเลือกที่จะเดินหันหลังกลับทางเดิม ไปหาที่หลบพักใจขณะที่ข้างในบ้านหลังใหญ่กำลังสังสรรค์เฮฮาอย่างสนุกสนาน ทว่าเจ้าของวันเกิดไม่ได้สนุกนัก เพราะเธอรอพี่ชายกลับจากมหาวิทยาลัยในวันเกิดของเธอ รอแล้วรอเล่าพี่ก็ไม่มา

(ที่รัก: พี่สายทำไมช้า ลืมเหรอคะวันนี้วันอะไร)

(ที่รัก: พี่สายวันนี้วันเกิดลูกหมูนะ ทำไมไม่กลับบ้าน เค้ารออยู่นะ)

(ที่รัก: พี่สายเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมไม่ตอบลูกหมูเลย)

(ที่รัก: สายฟ้า ถ้าไม่ตอบมาที่รักจะไม่พูดด้วยแล้วนะ)

(ที่รัก: สายฟ้า ที่รักจะโกรธสายฟ้าจริง ๆ แล้วนะ)

ส่งหลายข้อความเข้าไปหา พี่ก็ไม่ตอบ ไม่อ่าน คืนนั้นทั้งคืนพี่ไม่กลับมาบ้าน ปล่อยให้น้องรอแล้วรอเล่า รอจนเช้าพี่ก็ไม่กลับมา ปีนี้เป็นวันเกิดปีแรกที่พี่ชายไม่อยู่ด้วย สร้างความสะเทือนใจให้น้องเป็นอย่างมาก

สายฟ้าหายไปเกือบอาทิตย์ โดยบอกกับไทเกอร์ว่ามีงานกลุ่มที่มหาวิทยาลัย ไทเกอร์เข้าใจหัวอกวัยรุ่น ทว่าลูกหมูเข้าใจที่ไหนกัน เธองอนไม่คุยกับพี่ หวังให้พี่ง้อเหมือนทุกคราว และจะให้ง้อหนักกว่าเดิมเพราะเขาไม่มางานวันเกิดเธอ

กลับกลายเป็นว่าพี่นิ่งเฉย ไม่ง้อ ไม่คุย ไม่พูดด้วย เป็นน้องที่ทนไม่ไหวบุกเข้าห้องนอนของพี่เพื่อคุยกันให้รู้เรื่อง

‘พี่สายฟ้า มาคุยกับลูกหมูให้รู้เรื่องเลยนะ’ เปิดประตูเข้ามาด้วยความเคยชินเพราะเธอเปิดเข้าออกแบบนี้เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว

‘เข้ามาทำไม’ ใบหน้าของพี่ช่างเย็นชา ทำเอาน้องสาวปวดใจ สีหน้าแบบนี้พี่มีให้คนอื่น แต่ไม่เคยมีให้เธอ ไม่เคยเลย ไม่เคยสักครั้ง นี่คือครั้งแรกที่พี่ทำหน้าไร้ความรู้สึกใส่เธอ

ที่รักใจดีสู้เดินเข้าไปกระตุกชายเสื้อพี่ แล้วเงยหน้าขึ้นสบสายตา เอ่ยกับพี่ด้วยน้ำเสียงอ่อนลง ‘มาคุยไง พี่เป็นอะไร ทำไมเปลี่ยนไป หนูทำอะไรผิด หนูไม่น่ารักตรงไหน ทำไมพี่ลงโทษเค้าแบบนี้ พี่เป็นแบบนี้เค้าไม่ชอบเลย’

‘คิดมากไปเอง พี่ปกติ’ สายฟ้าหันหน้าหนี เห็นน้ำตาที่เอ่อคลอของน้องแล้วอยากดึงน้องเข้ามากอด ทว่าเขามันคนละจำพวกกับเธอ ไม่มีอะไรที่เหมาะสมกับเธอเลย ชีวิตของเขากับเธอต่างกันราวฟ้ากับเหว

‘แบบนี้เรียกปกติที่ไหน พี่สายบอกเค้ามาสิ เค้าทำไรผิด วันเกิดเค้าพี่ก็ไม่มา พี่ไม่รักเค้าแล้วเหรอ’

‘พี่ก็มีธุระของพี่ไหมที่รัก ถ้าทำให้ไม่พอใจพี่ขอโทษแล้วกันที่ไม่ได้บอก’

‘…’ ธุระของพี่สำคัญกว่าที่รักหรือไง คนน้องเบะปากจะร้องไห้

‘พี่จะออกไปข้างนอก ปิดห้องให้พี่ด้วย’ เดินหลีกน้องก่อนที่น้ำตาน้องจะไหล กระนั้นที่รักก็ไม่ยอม เธอวิ่งตามหลังพี่แล้วสวมกอดพี่ไว้จากด้านหลัง

‘พี่สายฟ้า เค้าไม่รู้ว่าพี่เป็นอะไรนะ แต่ถ้าเค้าทำไรให้พี่ไม่พอใจเค้าขอโทษ อย่าโกรธเค้าเลยนะ ลูกหมูขอโทษนะคะ พี่สายไม่โกรธเค้านะ อย่าโกรธเลย พี่โกรธเค้าแล้วใจเค้ามันจะขาด’ พูดพลางกอดซบที่แผ่นหลังของพี่ เป็นเธอก็ได้ที่ขอโทษ อะไรก็ได้ขอให้พี่กลับมาเป็นเหมือนเดิมที่รักคนนี้ยอมทำทุกอย่าง

คนพี่ใช่ว่าจะใจแข็งเมื่อรู้ว่าน้องร้องไห้ สายฟ้าหันไปเช็ดน้ำตาให้น้อง มือลูบผมอย่างอ่อนโยน กอดน้องไว้อย่างแนบแน่น ใจเขาก็จะขาดไม่ต่างกัน แต่พูดได้ที่ไผนเขามันไม่สิทธิ์จะรักผู้หญิงคนนี้ ‘อย่าร้องไห้ พี่ไม่ได้โกรธอะไร ช่วงนี้พี่แค่ยุ่ง งานที่มอมันเยอะ เข้าใจพี่นะ’

ที่รักกอดพี่ชายไว้แน่น มองหน้าพี่ด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น ‘เค้าเข้าใจก็ได้ แต่พี่อย่าลืมสัญญาของเรานะ ห้ามทิ้งเค้านะ อยู่กับลูกหมูไปตลอดเลยนะ อย่าทิ้งเค้าไปไหน ไม่งั้นเค้าจะโกรธพี่จริง ๆ ด้วย’

ไม่มีคำสัญญาออกจากปากพี่เพราะเขาไม่สามารถรับปากอะไรเธอได้อีกแล้ว ไม่อยากผิดคำพูดไปมากกว่านี้ ไม่อยากให้น้องเสียใจ ที่คิดเอาไว้เขาจะค่อย ๆ ถอยออกมาจากความรู้สึกที่ลึกเกินพี่ชายน้องสาว ถอยห่างจากน้อง เว้นช่องว่างระหว่างเรา เพราะเขาต้องเจียมตัวเอง เธอกับเขาต่างกันเกินไป