My sister 07 ลูกหมูครับ
1461 คำ
พรึบ! เสื้อถูกถอดและคลุมไว้ที่ศีรษะของที่รัก จากนั้นเธอก็ถูกอุ้มขึ้น กลิ่นกายนี้แม้ไม่เห็นหน้าก็จำได้ว่าเป็นใคร อยากดีดดิ้นให้หลุดทว่า ณ จุดนี้ควรอายและเจ็บมากกว่า
สายฟ้าพาที่รักมาทำแผลในห้องพยาบาลของโรงเรียน วางน้องลงที่เตียง เดินเตรียมอุปกรณ์ทำแผล ระหว่างนั้นก็กดโทรหาใครบางคน
ปลายสายกดรับเขาก็เอ่ย “ลูกหมีเอาเสื้อผ้าที่รักมาให้พี่ที่หน้าห้องพยาบาลนะ”
(รับทราบค่า) คนได้รับคำสั่งขานรับอย่างเร็ว
“จะเอาเสื้อออกคิดดีแล้วเหรอ” หันมาถามเพราะเห็นน้องกำลังจะดึงเสื้อที่เขาคลุมศีรษะเอาไว้ออก
ที่รักชะงักมือไว้ และเลือกที่จะออกปากไล่แทน “ออกไป ไม่ต้องมายุ่ง”
สายฟ้าไม่ได้สนใจสิ่งที่น้องพูด เตรียมอุปกรณ์เรียบร้อยก็มานั่งที่พื้นตรงหน้าน้อง คว้าขาข้างที่เลือดกำลังไหลมาวางที่ตัก ยังไม่ทันได้แตะสำลี เสียงดังตุบพร้อมร่างชายหนุ่มหงายหลัง
“บอกว่าอย่ามายุ่ง อย่ามาแตะตัว” หลังจากใช้เท้าถีบพี่จนหงายหลังที่รักก็ต่อว่าทันท่วงที
สายฟ้าผ่อนลมหายใจแล้ว กลับมานั่งที่เดิมอีกครั้ง คว้าขาน้องมาวางตามเดิม “ถีบอีกทีพี่จะดึงผ้าออก”
พูดเสียงเย็นเยียบเพราะน้องกำลังตั้งท่าจะถีบอีกรอบ คนเป็นโรคกลัวเลือดเริ่มนั่งนิ่ง ปล่อยให้พี่ทำแผลให้ แผลสดถูกฆ่าเชื้อด้วยแอลกอฮอล์ทำให้แสบจี๊ดขึ้นถึงหัวใจคนขี้กลัว จะกำผ้าปูเตียงอดกลั้นความเจ็บก็กำได้แค่ข้างเดียว เพราะมืออีกข้างเลือดกำลังไหล ถ้าเป็นเมื่อก่อนจะมีบางอย่างทำให้ที่รักโล่งใจ แต่ว่าตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว
ไม่สิ หรือว่าจะมี! เมื่อบางอย่างถูกยัดเข้ามาในปากของที่รัก ลูกอมรสนมที่ไม่ได้กินมานานมากถูกยัดเข้ามาในปาก ความทรงจำวัยเด็กที่ถูกปิดเก็บย้อนกลับมาอีกครั้ง
‘ฮือ ฮือ พี่สายคว้า ยูกหมูเจ็บค่า’ เด็กหญิงตัวน้อยร้องงอแงเพราะพลัดตกจากจักรยาน
‘ฟู่ ๆ ไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวพี่เป่าให้ ลูกหมูอย่าร้อง พี่อยู่ตรงนี้ไม่ทิ้งลูกหมูไปไหน’ สายฟ้ารีบปัดดิน เศษหญ้าออกให้น้อง เป่าตรงเข่าที่เลือดกำลังไหล
‘ยูกหมูเจ็บค่า ฮึก ฮึก ไม่ไหวแย้ว ฮือ…’
‘ไม่ร้องน้า นี่ ๆ อมลูกอมแล้วมองหน้าพี่ไว้ ไม่ต้องสนใจแผลนะครับ’ ลูกอมรสนมถูกยื่นเข้ามาในปากของเด็กหญิงที่รัก น้องมองแค่ใบหน้าของพี่ชายที่กำลังส่งยิ้มมาให้ เด็กน้อยมัวยิ้มให้พี่จนลืมความเจ็บปวดที่เพิ่งสัมผัส
‘ลูกหมูเดินไม่ไหว มาขี่หลังพี่นะครับ’ สายฟ้าส่งยิ้มให้น้อง เด็กผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ทำให้เขายิ้มได้
‘ยูกหมูตัวหนัก’
‘พี่แข็งแรงครับ’
“พี่จะพาที่รักไปโรงพยาบาล ฝากลูกหมีไปเอาของให้พี่หน่อย” เสียงของสายฟ้าทำให้ที่รักรู้สึกตัว ตกอยู่ในภวังค์ของอดีตจนลืมปัจจุบันตรงหน้า เธอจับเสื้อของพี่ออก มองเท้าที่ถูกพันแผล มือก็เช่นกัน และมองภาพตรงหน้าคือสายฟ้ายืนคุยกับลูกหมี โดยที่เขาไม่ได้ใส่เสื้อ
ลูกหมีตาวาววับมองหุ่นล่ำ ๆ หน้าอกหน้าใจ หัวนมสีชมพู เลื่อนต่ำลงมาเห็นขนอ่อน ๆ ตรงท้องน้อย น่าเสียดายที่ลึกกว่านั้นมีกางเกงกับเข็มขัดขวางกั้น
“ได้ยินที่พี่พูดหรือเปล่าลูกหมี” สายฟ้าโบกมือตรงหน้าลูกหมีที่กำลังยืนน้ำลายยืด
“ดะ ได้ยินค่ะ ลูกหมีจะรีบจัดการให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ” ลูกหมีหน้าตื่นเล็กน้อยแล้วรีบเดินจากไป สายฟ้าเดินกลับมาหาน้อง
“หลับตา” พูดพร้อมวางเสื้อผ้าลงข้างเตียง ลากม่านปิด
“จะทำไร”
“เปลี่ยนเสื้อผ้า”
“เปลี่ยนเองได้ ออกไป”
“พูดไม่ดูสังขาร อยู่นิ่ง ๆ เถอะ แผลที่มือมันเหวอะ อันตราย” สายฟ้ายื่นมือจะถอดเสื้อให้น้อง ที่รักเอนตัวหลบ
“ให้อมยิ้มมาทำก็ได้”
“จะรบกวนคนอื่นทำไม เขาทำกิจกรรม อย่าเรื่องมาก หัดเกรงใจเพื่อนบ้าง”
“งั้นก็ให้ลูกหมีมาช่วยก็ได้”
“ลูกหมีเป็นผู้ชาย”
“นายก็ผู้ชาย นายเป็นคนอื่นด้วย จะมา…”
“มั่นใจเหรอว่าเป็นคนอื่น” ความนิ่งขรึมของพี่ชายทำให้ที่รักเงียบ หลับตาลงอย่างจำยอม
“ไม่ต้องถอดเสื้อใน” เสื้อถอดแล้ว คล้ายว่าพี่จะมาแตะตะขอเสื้อใน
“ไม่มีอะไรน่ามอง” สวนกลับน้องทันที
“นายตาถั่วไง มีคนมองฉันตั้งเยอะแยะ ใคร ๆ ก็บอกว่าฉันสวย” พูดทั้งที่ยังหลับตา จึงไม่ได้รู้ว่าพี่ทำหน้าแบบไหน และตอนนี้คนพี่กำลังปลดตะขอเสื้อในเพื่อเปลี่ยนตัวใหม่ให้น้องสาว น้องสาวคนละสายเลือดที่ครั้งหนึ่งเคยสัมผัสลึกซึ้งกับเรือนร่างนี้
ใส่เสื้อเรียบร้อยคราวนี้ก็กางเกง “ลุกขึ้นยืนไหวไหม”
“ทำไม”
“เปลี่ยนกางเกงสิ กางเกงเปียก จะไปทั้งอย่างนี้ได้ไง เดี๋ยวไม่สบาย”
“ไม่เอา เดี๋ยวเห็น จะเปลี่ยนเอง”
“เปลี่ยนเองได้เหรอ ขาก็เจ็บ แขนก็เจ็บ อย่าอวดเก่ง พี่ไม่ได้พิศวาสคนอย่างเธอ”
เพี้ยะ! ลืมตาขึ้นพร้อมตบหน้าพี่แรง ๆ หนึ่งทีแล้วหันหน้าหนี สายฟ้าผ่อนลมหายใจยาว ๆ อีกครั้ง จับน้องลุกขึ้นยืนด้วยวิธีให้น้องจับบ่าเขาไว้
“ถ้าไม่อยากเห็นว่าพี่มอง ก็หลับตา” อืม ง่ายดี แต่มันเหมือนกันที่ไหน ในเมื่อเธอรู้เต็มอกว่าเขาต้องเห็นเธอโป๊
“ตลก”
“แล้วแต่ ไม่อยากหลับก็ตามใจ” พูดพลางดึงกางเกงน้องลงอย่างเร็ว ไม่ทันที่น้องจะได้เตรียมใจ
“นี่! จิ๊ ใครกันให้มายุ่ง” เลือกได้ที่ไหนเธอก็อายเป็น จึงหลับตาลง ไหนบอกอึดอัดที่อยู่ใกล้ ไหนบอกให้ปล่อยเขาไป แล้วมาใกล้ทำไม
อย่าทำเหมือนห่วงได้ไหม คนจะตัดใจมันทรมาน
สามชั่วโมงต่อมา ด้วยโรงเรียนที่ไปรับน้องเป็นสถานที่ในถิ่นทุรกันดาร ห่างไกลจากโรงพยาบาลมากจึงต้องใช้เวลาในการเดินทาง กว่าถึงก็เกือบมืดค่ำ คนร่างกายไม่แข็งแรงเริ่มไข้ขึ้น
“เดี๋ยวญาติรอด้านนอกนะคะ” พยาบาลห้องฉุกเฉินบอก
“คือน้องสาวผมต้องมีผมอยู่ด้วยตลอดเวลาแบบนี้ครับ เธอขี้กลัวเอามาก ๆ”
“แต่ว่า…”
“นะครับ น้องสาวของผมร่างกายไม่แข็งแรง เธอ…”
“สายฟ้าอย่าเรื่องมาก” ที่รักส่งเสียงออกมาเมื่อเห็นพี่ชายพยายามจะเข้ามาให้ได้
“ไม่ต้องห่วงนะคะ ตอนนี้น้องสาวของคุณโตแล้ว” พยาบาลส่งยิ้มให้พี่ชายที่มีความรักเต็มเปรี่ยมมอบให้น้องสาว
“พี่รอข้างนอกนะ” ส่งสายตาห่วงใยไปให้น้อง ที่รักพยักหน้ารับ พร้อมย้ำเตือนตัวเองในใจเป็นร้อย ๆ รอบ ‘แค่พ่อฝากให้ดูแลเท่านั้น อย่าถลำใจให้เขาอีก อย่าเด็ดขาด’
“จากที่ประเมินแล้ว แผลที่ฝ่าเท้าต้องเย็บ 20 เข็ม ที่ฝ่ามือ 12 เข็มนะคะ” หมอพูดอยู่ข้าง ๆ หลังจากที่ดูความลึกของบาดแผล
“พี่ชายน่ารักจริง ๆ นะคะ บอกว่าน้องกลัวเข็มกลัวเลือดต้องกินลูกอมรสนี้จะบรรเทาลงได้” พยาบาลยื่นลูกอมที่แกะแล้วให้ที่รัก
“พร้อมนะคะคนไข้” หมอถามอาการ ถามไปอย่างนั้นเพราะหมอพร้อมแล้ว และกำลังเริ่มลงมือ ที่รักเริ่มเกิดอาการแพนิค
“คนไข้คะ ไหวหรือเปล่าคะ คนไข้คะ” พยาบาลถามเมื่อเห็นอาการที่เปลี่ยนไปของหญิงสาว
“หมอว่าให้พี่ชายคนไข้เข้ามาเป็นเพื่อนดีกว่า พยาบาลไปตามทีค่ะ” พยาบาลรีบทำตามที่หมอสั่ง ไม่กี่วินาทีสายฟ้าก็มานั่งข้างน้อง
“ลูกหมูครับ” แววตาตื่นกลัวของที่รักทำให้พี่ชายต้องเรียกชื่อนี้ ชื่อที่ไม่ได้เรียกมาเกือบสามปี มือสองข้างประคองหน้าน้องให้หันมามองแค่พี่เพียงคนเดียว “ไม่เป็นไรนะคนเก่ง พี่อยู่ตรงนี้ ไม่ได้ไปไหน อยู่ข้างหนูนี่ไง”
รอยยิ้มที่หายไปของพี่ จู่ ๆ มันก็กลับมาหาเธอ แต่อย่าได้ดีใจไป มันก็แค่ชั่วครั้งชั่วคราว ไม่มีทางยั่งยืน เขาเป็นของคนอื่น ที่อยู่ตรงนี้ก็เพราะพ่อเสือขอให้ดูแล เธอต้องรีบหายก่อนที่เขาจะอึดอัดไปมากกว่านี้
- ผู้เขียน
