My sister 11 ยัยน้อง
1441 คำ
วันต่อมาสองพี่น้องเดินทางกลับเข้ากรุงเทพด้วยรถของสายฟ้า กิจกรรมรับน้องที่รักไม่ได้เข้าร่วมต่อเนื่องจากบาดเจ็บ จุดมุ่งหมายคือคอนโดของเขาเพราะว่ายัยน้องคะยั้นคะยอจะมาให้ได้ ด้านพี่พอได้ใจอ่อนก็ตามใจน้องไปซะทุกเรื่อง กลับมาเป็นผู้ชายใจดีที่ความใจดีมีให้แค่ที่รักเพียงคนเดียว ไม่ว่าน้องจะพูดอะไรหากไม่ใช่เรื่องที่น้องต้องเจออันตราย สายฟ้าไม่ขัดน้องสักอย่าง
“ลูกหมู” สายฟ้านึกบางอย่างขึ้นมาได้จึงเรียกคนข้าง ๆ ที่กำลังนั่งมองวิวข้างทาง
เมื่อพี่เรียกจึงหันมายิ้มหวานให้อย่างไว “ค้าบ”
“เวลาไปไหน ทำอะไร ต้องหัดสนใจรอบข้างด้วยนะ จะมัวสนใจแต่ตัวเองไม่ได้” จะเรียกว่าดุน้องก็ว่าได้ น้ำเสียงเขาดุใบหน้าเขานิ่ง
“พี่ดุเค้าทำไม เค้าทำไรผิด” ทำหน้าเศร้าใส่พี่ ก็ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมพี่ถึงได้ทำเสียงดุตีหน้าเข้มทั้งที่ก่อนหน้านี้คุยกันอยู่ดี ๆ
“ผิดที่เธอไม่รู้จักระวังตัวไง”
“ตอนไหนกัน เค้าไม่ได้ให้ผู้ชายจับตัวเลยนะ” ที่รักทำหน้าสงสัย พร้อมกับแย้งไปในตัว เธอรักนวลสงวนตัวตลอด คนที่แตะต้องได้ก็มีแค่เพื่อน ซึ่งเพื่อนสนิทก็มีแค่ 2 คน ลูกหมีเธอก็ไม่นับเป็นผู้ชายเพราะเพื่อนเธอใจเป็นหญิง
“บนรถบัสใครนั่งเบาะข้างเธอ”
ครุ่นคิดได้สักพักที่รักก็ตอบพี่ไป “ไม่รู้อะ เค้าไม่ได้สนใจ” ไม่ได้สนใจเลยจริง ๆ
“หึ เธอรู้ไหมเบาะข้างเธอเป็นผู้ชาย”
“หืมม์ เค้าเพิ่งรู้”
“แน่นอน และผู้ชายคนนั้นนั่งมองเธอโคตรจะนาน แอบเอามือเธอมาดมด้วย”
“ห๊า ทำไมเป็นแบบนั้น โรคจิตเหรอ แล้วตอนไหนอะ ทำไมเค้าไม่รู้ตัว” พอรู้แล้วก็เริ่มกลัว ขนแขนขนขาเริ่มลุกชัน
“ตอนเธอหลับไง เนี่ยเธอไม่ระวังตัวแบบนี้ไง เกิดเจอคนไม่ดีแอบทำมากกว่านั้นเธอจะทำยังไง”
“ก็เค้าไม่ได้สนใจใครนี่” พูดพร้อมทำหน้าสำนึกผิด แล้วที่รักก็ฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้ “ว่าแต่ไอ้โรคจิตคนนั้นมันเป็นใครกันนะ แล้วพี่เห็นได้ไงอะ”
“ก็พี่นี่ไงไอ้โรคจิตคนนั้น”
“เอ๋?”
“ทำหน้างงอะไร พี่รู้ดีไงว่าถ้าให้เพื่อนมาชวนเธอไปนั่งรถส่วนตัวยังไงเธอก็ไม่ไป พี่ก็เลย…”
“ไม่ ๆ ประเด็นไม่ได้อยู่ตรงนั้น ที่เค้าอยากรู้คือพี่มาทำโรคจิตใส่เค้าทำไม” แล้วยังมาดุเธออีกด้วย
“ก็พี่คิดถึงเธอ”
“ง่า พี่ทำเค้าเขิน กะจะกลบเกลื่อนความผิดล่ะสิ”
“หึ เธอนั่นแหละที่กำลังจะกลบเกลื่อนความสะเพร่าของตัวเอง อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้”
“รู้ดี พี่จะแสนรู้เกินไปแล้วนะ” ที่รักขยับตัวเข้ากอดและซบที่แขนของพี่ “รักพี่จัง อย่าดุเค้าเลยนะ ต่อไปเค้าจะระวังตัวให้มากกว่านี้ แล้วความจริงก็ใช่ว่าจะมีคนโรคจิตเหมือนพี่ออกมาเพ่นพ่านบ่อย ๆ”
“ที่พี่พูดเพราะเป็นห่วงลูกหมูนะ ลองคิดว่าผู้ชายที่ทำไม่ใช่พี่ แต่เป็นคนแปลกหน้าจะน่ากลัวขนาดไหน” ที่พี่พูดมาก็ถูกทุกอย่าง ถ้าไม่ใช่พี่มันก็คงน่ากลัวมาก
“เค้าเข้าใจแล้ว ต่อไปเค้าจะสนใจรอบข้างให้มากกว่านี้นะค้าบ” ว่าแล้วก็จูบไถที่ต้นแขนของพี่
“เด็กดื้อ”
“เด็กดื้อคนนี้ก็รักพี่คนเดียวนะคะ” เขย่งตัวหอมแก้มพี่แล้วคว้าผ้าห่มในรถมากอดไว้ “สงสัยยาออกฤทธิ์แล้ว เค้าของีบสีกแป๊บนะพี่สาย”
“พักเลยถึงแล้วเดี๋ยวพี่ปลุก”
“อืมม์ พี่ขับรถดี ๆ น้า…” บอกพี่แล้วก็หลับทันท่วงที คนหลับยากกลายเป็นหลับง่ายแสนง่ายยามได้อยู่ใกล้ชายคนรัก เขาเปรียบเสมือนพื้นที่ปลอดภัยของเธอ
ขับมาได้สักพักเมื่อเริ่มเข้าตัวเมืองการจราจรก็ติดขัด ระหว่างรถติดสายฟ้าจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปน้องเก็บเอาไว้ ยื่นมือคว้ามือเล็กมาจับประสานกันกับมือเขาและถ่ายเก็บไว้เช่นกัน
‘หึ เนี่ยนะที่บอกจะระวังตัว เขาจับขนาดนี้ยังไม่ยักรู้สึกตัว น่าตีจริง ๆ’ ก็ได้แค่คิดในใจ ใครจะดุบ่อย ๆ กันเกิดน้องงอนขึ้นมาได้ว้าวุ่นหัวใจอีก
ครึ่งชั่วโมงต่อมาร่างบอบบางถูกวางที่เตียงขนาดใหญ่ของห้องนอนราบเรียบ ที่คอนโดชั้น 10 สายฟ้านั่งมองน้องที่หลับพริ้มไม่รู้สึกตัว นั่งมองหลายนาทีด้วยไม่คิดว่าน้องจะมานอนที่ห้องของเขาได้ก่อนหน้านี้คิดว่าจะไม่ได้ใกล้อีกแล้ว
“หวังว่าเราจะกอบโกยความสุขนี้ไปด้วยกันอีกนานนะลูกหมู พี่รักเธอที่รัก” สายฟ้าลูบผมน้องอย่างอ่อนโยน คำบอกรักที่ไม่เคยพูดให้น้องได้ยินตรง ๆ เพราะคำว่าไม่คู่ควรยังคงติดอยู่ในใจ ตอกย้ำเสมอว่าอย่ารักเธอ เรามันต่างกันเกินไป ถึงอย่างนั้นหัวใจก็ไม่เชื่อฟัง หลงรักผู้หญิงตรงหน้าตั้งแต่เธอยังเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ จนตอนนี้โตขึ้นมาเป็นหญิงสาวแสนสวย
มองจนพอใจเขาก็เดินออกจากห้องนอน เข้าครัวมาเตรียมอาหารให้น้อง เมนูที่เธอโปรดปรานและต้องการให้เขาคนเดียวที่เป็นคนทำ
หนึ่งชั่วโมงต่อมาที่รักนั่งที่เก้าอี้ของโต๊ะกินข้าว เธอกวาดสายตามองรอบ ๆ ก่อนหน้านี้ก็สำรวจรอบห้องนอนไปแล้ว
สายฟ้ายกข้าวผัดแฮมมาวางที่โต๊ะตรงหน้าน้อง สร้างรอยยิ้มดีอกดีใจให้คนรับเป็นอย่างดี “ว้าว น่ากินมาก ๆ พี่สายน่ารักที่สุดเลย ก้มหน้ามาเค้าจะให้รางวัล”
พูดพลางกวักมือเรียกให้พี่โน้มตัวลงมาหา พี่ก็ทำตามที่น้องบอกโดยไม่ขัดขืน ริมฝีปากอมชมพูแนบประกบที่แก้มของสายฟ้า ก่อนที่ที่รักจะยู่หน้าถูไถใบหน้าใส่หน้าของพี่ด้วยความมันเขี้ยว และจูบแก้มทิ้งท้าย “คนอะไรน่ารักที่สุด เค้ารักพี่นะ”
ฉีกยิ้มหวานมองหน้าพี่อยู่ครู่หนึ่งก็กลับมาสนใจข้าวผัดแฮมที่ไม่ได้กินมานานแสนนาน “คิดถึงที่สุดเลยข้าวผัดแฮมของฉัน” ยกจานข้าวผัดแฮมขึ้นมาสูดดมกลิ่นแล้วตักใส่ปาก
“งื้ม อร่อยเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือความรักของพี่สาย” หันไปยิ้มให้พี่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
สายฟ้ายกมือขึ้นเกี่ยวเส้นผมทัดใบหูให้น้อง “มานี่มาพี่ป้อน มือเจ็บอยู่กินไม่ถนัด”
“ขอบคุณครับ” ที่รักหันมายิ้มให้พี่ เรื่องสดใสร่าเริงไม่มีใครเกินที่รักของเขา
“ใบหน้าสวย ๆ ของเธอเหมาะกับรอยยิ้มนะจำไว้” ตักข้าวป้อนน้องแล้วก็พูด เวลาน้องยิ้มโลกของสายฟ้ามันสดใสที่สุด
“ถ้าพี่ชอบ เค้ายิ้มให้พี่ได้ทั้งวันเลยนะ” พูดแล้วก็ยิ้มหวานใส่
“ยิ้มทั้งวันก็เป็นคนบ้าแล้วลูกหมู” บีบปลายจมูกที่รักไปหนึ่งที
“เค้ายอมเป็นคนบ้าเพื่อให้พี่มีความสุขนะ” แล้วที่รักก็ฉีกยิ้มให้สายฟ้าอีกครั้ง พี่ยกยิ้มและตักข้าวป้อนน้อง “นี่พี่สาย พี่ไม่ได้พาใครมาที่นี่ใช่ไหมอ่า”
ที่รักก้มหน้าถาม จะว่าหวงก็ได้เพราะสายฟ้าทำงานที่ผับ และเขาคือผู้ชายหน้าตาดี เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีผู้หญิงมาสนใจ
“ถามนี่หึงพี่?”
“เค้าหึงได้ไหม พี่รำคาญหรือเปล่า”
“เธอเป็นแฟนพี่นะ จะหึงจะหวงย่อมได้อยู่แล้ว เต็มที่เลยครับ”
“เค้าจะหึงแบบนี้เหตุผลนะ เค้าจะพยายามเข้าใจว่าพี่ต้องทำงาน ต้องเจอคนเยอะ เพื่ออนาคตที่สวยงามของเรา เค้าจะเชื่อใจพี่ด้วย”
“ไม่ต้องห่วงว่าพี่จะมีคนอื่น ทั้งใจพี่มีแค่เธอคนเดียว”
“พี่อะ บ่ายเบี่ยงจะไม่ตอบเรื่องที่เค้าถามใช่ไหม”
“ที่รัก ตั้งแต่พี่มาอยู่นี่ ไม่มีใครได้เข้าห้องพี่นอกจากพี่คนเดียว เชื่อพี่ไหม”
“เชื่อสิ ขอแค่พี่พูดเค้าเชื่อทั้งนั้น ห้ามหลอกเค้านะ”
“ครับ”
- ผู้เขียน
