“พี่นิกซ์ เราคุยกันแล้ว พอเถอะนะคะ”
“พี่รู้ พี่รู้ว่าควรพอ ขอโทษนะเบเบ้...ขอโทษที่พยายามแล้วแต่ก็เลิกรักเราไม่เคยได้เลย”
ตุบ!
ขวับ!
ผมกับเบเบ้หันไปมองที่ประตูของฟิตเนสพร้อมกันเพราะอยู่ ๆ ก็มีเสียงของหล่นแล้วก็ใช่จริง ๆ ด้วย เสียงขวดน้ำของคนที่จะมาออกกำลังกายหล่น แต่มันดันแย่ตรงที่คนที่มาใหม่ดันเป็น...วีญ่า
“...วีญ่า~” เสียงเบเบ้เรียกชื่อคนที่มาใหม่เบา ๆ เธอเองก็ดูตกใจเหมือนกันที่ได้เจอวีญ่า
“เจ้เบ้~ เซอร์ไพรส์จังเลยค่ะ ไม่คิดว่าจะเจอนะคะเนี่ย” วีญ่าเรียกเบเบ้ด้วยน้ำเสียงปกติแล้วก็ก้มลงเก็บขวดน้ำที่ทำตก เธอดูปกติมากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือว่าเมื่อกี้แค่ทำขวดน้ำตกได้จังหวะพอดีแต่ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น คงเป็นอย่างนั้นล่ะครับไม่งั้นจะมีสีหน้ากับน้ำเสียงปกติขนาดนี้ได้ยังไง
“จ้า จริงสิแกอยู่ที่นี่นี่เนอะวีญ่า เจ้ลืมไปเลย”
“ค่ะ แล้วนี่ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้คะเนี่ย ย้ายมาอยู่ที่นี่เหรอคะ
