“...ขยะแขยง”
“พี่แค่กอดเพราะไม่อยากให้เราหนาว ไม่ทำหรอกไม่ต้องกลัว จำไว้นะวีญ่าว่าต่อให้อยากแค่ไหนพี่ก็จะอดทนจนกว่าจะถึงวันที่เมียพี่ยอมให้พี่รักอีกครั้ง~”
“...” ฉันไม่ตอบเขาก็ไม่พูดอะไรนอกจากขยับออกนิดหน่อยแล้วดึงผ้าห่มมาห่มให้ก่อนจะพาดมือมาที่เอวแล้วกอดฉันไว้หลวม ๆ
จะอดทนงั้นเหรอ?
...อย่าพูดให้ดูดีเลยเพราะสุดท้ายมันก็แค่ดีแต่พูด คนอย่างเขาไม่มีปัญญาอดทนเพื่อใครหรอก หรือถ้าทำได้จริงเขาก็แค่อดทนเพื่อผลประโยชน์ของตัวเขาเองเท่านั้นล่ะ
-วันต่อมา-
ฉันตื่นมาตอนเช้าสภาพก็คืออาบน้ำแล้วก็อยู่ในชุดเมื่อคืนของตัวเองส่วนเขาก็ยังไม่ตื่น แล้วจะยังไงต่อ? รถอยู่แต่กุญแจรถอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้โทรศัพท์ก็แบตหมด!
“พี่ฟีนิกซ์” ฉันตื่นนานแล้วแต่เขาก็ไม่ตื่นสักทีทั้งที่ฉันเดินเข้าเดินออกสองรอบแล้วไม่แม้แต่จะรู้สึกตัวด้วยซ้ำมั้ง ไม่รู้นอนอะไรนักหนาซ้อมตายรึไง
“พี่ฟีนิกซ์”
“พี่ฟีนิกซ์!” ครั้งที่สามฉันตะโกน
