พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ

ตอนที่4 หานชิงหลินคนใหม่

บัดนี้...สตรีท่าทางอ่อนแอ ใบหน้าอ่อนหวานแต่คล้ายกับอมโรคร้ายตลอดเวลาได้เปลี่ยนไป

ซานซานในร่างของชิงหลินกำลังนั่งนิ่งด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แววตาทอประกายชั่วร้าย ระลึกถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เจ้าของร่างจดจำได้อยู่เงียบๆ

ก่อนหน้านั้นสตรีผู้ชั่วช้าอำมหิตอย่างนาง ถูกท่านอาจารย์ผู้ชั่วร้ายโหดเหี้ยมยิ่งกว่า ลงทัณฑ์ด้วยวิชามารขั้นสูง ชดใช้ความผิดที่คิดแย่งชิงคนรักผู้อื่น

หึ! ทั้งๆ ที่ยังทำไม่สำเร็จด้วยซ้ำ วิญญาณของนางก็หลุดจากร่างเดิมแล้ว

อาจารย์นะอาจารย์ ท่านช่างเห็นแก่วิถีเซียนเหลือเกิน…

เรียวนิ้วขาวผ่องถูกยกขึ้นปาดน้ำตาที่หลงเหลืออยู่เต็มสองข้างแก้มซึ่งยังไหลอาบไม่ทันเหือดหาย

เจ้าของร่างเดิมสิ้นใจตาย แล้วนางก็เข้าร่างมา

บัดนี้ซานซานยังคงจดจำความรู้สึกทุกข์ระทมของเจ้าของร่างเดิมได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียว

ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกเจ็บร้าวที่ถูกหญิงแพศยาแย่งชิงชายคนรัก ความรู้สึกเศร้าหนักที่ถูกกระทำอย่างย่ำแย่

และความรู้สึกสิ้นหวังที่ถาโถม

ทรมานยิ่ง!

ซานซานได้รับรู้ความจริงถึงความรู้สึกทุกข์ระทมของการถูกแย่งชิงก็ครานี้ ในใจได้รู้ซึ้งและสำนึกผิดทันที

นางในยามนี้ได้เห็นทุกความทรงจำตั้งแต่ชิงหลินยังเป็นเด็กน้อยกระทั่งเติบโต มีคู่หมั้น พูดคุยหยอกล้อกัน แอบเห็นคู่หมั้นเดินจับมือกับน้องสาว ลอบมองพวกนั้นพลอดรักกันในเรือนบุปผาหลังหนึ่งอย่างเจ็บปวด จากนั้นก็ร้องไห้วิ่งหนีจนเป็นลมตกน้ำ มีชายคนหนึ่งช่วยเหลือ กลับบ้านไปเจอครอบครัวต่อว่า

ซานซานหลับตาครุ่นคิดในสิ่งที่นางรู้ดียิ่งกว่าเจ้าของร่าง

วิญญาณร้ายของนางถูกท่านอาจารย์ส่งมาก่อนหน้านั้นไม่นาน และกำลังลอยไปลอยมาเพื่อรอเข้าร่างทันทีที่ชิงหลินตาย

สาเหตุที่ต้องเป็นสตรีนางนี้ ก็เพราะจะได้รู้ซึ้งถึงการถูกแย่งชิงคนรัก รู้สึกถึงการถูกกระทำอย่างแสนสาหัส

ซานซานสบถในใจ

หึ! ท่านอาจารย์ช่างร้ายกาจนัก สอนสั่งศิษย์ได้แสบสันยิ่ง ศิษย์รับรู้ความเจ็บแปลบในหัวใจจนน้ำตาไหลไม่หยุดแล้ว

มือหนึ่งของหญิงสาวยกขึ้นปาดน้ำตาอีกครั้ง ส่วนอีกมือกำขยุ้มอยู่ที่อกเสื้อด้านซ้าย รับรู้ถึงหัวใจที่แหลกสลายเจียนตาย

ชิงหลินคนเก่ารู้สึกเช่นไร ชิงหลินคนใหม่เช่นซานซานก็กำลังรู้สึกเช่นกัน

ทว่าที่มียิ่งกว่าคือความเคียดแค้นชิงชัง

ถึงแม้เจ้าของร่างเดิมจะเลือกหนทางตายเพื่อหลีกหนีความเจ็บปวดเหล่านี้อย่างโง่เง่า เลือกวิธีปลิดชีพตนเพื่อจบความรวดร้าวเยี่ยงคนขลาดเขลา หากแต่ซานซานกลับมิใช่

เพราะทุกอย่างกำลังจะเริ่มต้นขึ้นนับจากนี้

ซานซานกัดฟันกรอด กดเก็บความทุกข์ทนในใจลงไป ระลึกถึงเรื่องเลวร้ายในช่วงก่อนหน้าโดยละเอียด

วันนั้นที่ชิงหลินกลับเข้าบ้านด้วยสภาพบอบช้ำเพราะเพิ่งผ่านการจมน้ำมา แล้วถูกครอบครัวรุมประณาม มีพยานใส่ร้ายว่าแอบนัดพบกับชายอื่น และนำมาซึ่งการแต่งงานกับกงหนิว

เหตุการณ์ต่างๆ มีช่องโหว่มากมาย ทว่าชิงหลินผู้โง่เขลากลับไม่อาจคาดเดา หากแต่ซานซานย่อมล่วงรู้ได้ไม่ยากเย็น

จางฉวนไม่พอใจชิงหลินที่ปฏิเสธเขาจนรู้สึกเสียหน้า ส่วนชิงลี่ที่ริษยาพี่สาวเพราะแอบชอบคู่หมั้นอีกฝ่ายมาโดยตลอดจึงเสียบแทนอย่างง่ายดาย

วันนั้นชิงหลินวิ่งร้องไห้หนีไป ส่วนชิงลี่กับจางฉวนเสร็จกิจก็แยกย้าย เมื่อชิงลี่กลับบ้านมาพบว่าชิงหลินมิได้อยู่ในเรือน จนค่ำมืดก็ยังไม่กลับมา แทนที่จะออกตาหาเพื่อช่วยเหลือกลับปล่อยไปเช่นนั้น รอเวลาที่เหมาะสมก็รีบเอ่ยปากบอกบิดามารดาว่าชิงหลินน่าจะอยู่กับจางฉวน พวกเขาเป็นคู่หมั้นคู่หมายย่อมกระทำได้

ถึงแม้จะรู้ว่าผิดประเพณี ทว่าหานอี้ซวนกลับเห็นหนทางเร่งงานแต่ง ร่วมสัมพันธ์การค้าเร็วขึ้น จึงปล่อยไปเช่นนั้น

ในขณะที่เจียหรู๋เองก็ไม่กล้าขัดสามี

คืนนั้นชิงลี่แอบมาหาจางฉวนแล้วบอกกล่าวเรื่องราว

ทั้งสองจึงแอบตามหาชิงหลินอย่างเงียบเชียบ ใช้เวลาเพียงไม่นาน ก็บังเอิญเห็นไกลๆ ว่าชิงหลินอยู่กับกงหนิวที่ริมธาร

คู่หมั้นบัดซบกับนังน้องสาวแพศยาจึงสบโอกาสเหมาะที่จะผลักไสชิงหลินให้พ้นตัวอย่างหมดจดงดงาม

พวกมันว่าจ้างพยานมาบีบคั้นชิงหลินเรื่องกงหนิว

วันนั้นจางฉวนทำทีเป็นโกรธกรุ่นหึงหวงไม่ฟังความ ทำให้ชิงหลินที่พูดช้าเสียงเบาไม่อาจทัดทาน เพื่อให้หานอี้ซวนเรียกคุย หมายยุติเรื่องราวมิให้ใหญ่โตบานปลายเสื่อมเสียชื่อเสียง

เมื่อเข้าห้องหนังสือกับหานอี้ซวน จางฉวนทำทียอมสงบสติอารมณ์

เอ่ยปากยินยอมว่าไม่ถอนหมั้น เพื่อเป็นการปกป้องมิให้บ้านหานเสื่อมเกียรติก็ย่อมได้ หากแต่เจ้าสาวของเขาต้องมิใช่สตรีที่ลักลอบมีสัมพันธ์กับชายอื่นอย่างชิงหลิน

นั่นจึงทำให้บิดาลอบเปลี่ยนสถานะคู่หมั้นของคนพี่เป็นของคนน้องทันที เพื่อที่จะได้ไม่กระทบต่อแวดวงการค้าของเขา

ส่วนมารดาผู้รักสามีเหลือเกินล้วนรู้เห็นเป็นใจมิกล้าขัด

ในขณะที่ชิงลี่ยังปลอบประโลมชิงหลินไม่ห่างกาย บอกอย่างอ่อนโยนด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานไร้เดียงสาว่าเรื่องเลวร้ายจะผ่านไป จางฉวนย่อมให้อภัย และแต่งงานแน่นอน

จากนั้นคนทั้งหมด ก็ช่วยจัดการงานแต่งนี้ให้แก่ชิงหลิน

จางฉวนยังคงทำตัวเป็นคู่หมั้นแสนดี น้องสาวอย่างชิงลี่ยังคงสดใสไร้เดียงสาต่อเนื่อง ทุกคนทำเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น

การแต่งงานผ่านพ้นราบรื่นด้วยดี เพราะชิงหลินดื่มชาที่ต้มจากหญ้าเมามาย ทำให้สมองมึนงง ยิ่งคลุมหน้าพามาทำพิธีก็ยิ่งเห็นภาพไม่กระจ่าง กระทั่งถูกพาตัวเดินเข้ามาที่บ้านหลังนี้ ก็ยังจับสังเกตมิได้

ซานซานเหลือบตามองกราดไปทั่วบ้านทรุดโทรมหลังนี้ ที่เมื่อคืนชิงหลินเห็นไม่ถนัด หากแต่เวลานี้กลับชัดเจนยิ่งนัก

นางเห็นมีร่องรอยการถูกเผาไหม้บางส่วนที่ได้รับการซ่อมแซมแล้ว ซึ่งก็คาดเดาสถานการณ์ได้ไม่ยาก

แผนขู่บังคับชายผู้มีพระคุณย่อมเกิดขึ้น

บ้านหานพาคนบุกบ้านหลังนี้อย่างเอิกเกริกอุกอาจ

ทั้งยังข่มขู่คำรามก้องใส่หน้ากงหนิวว่า หากไม่ยอมรับชิงหลินเป็นเจ้าสาวจะไปแจ้งทางการ ให้มาจับ โทษฐานล่วงเกินฝ่ายหญิงแล้วปฏิเสธความรับผิดชอบ ให้เรื่องราวใหญ่โตโด่งดังไปทั้งเมือง

ชายพิการหลังค่อมผู้หนึ่ง จะไม่ยินยอมได้อย่างไร

เพื่อการค้าไม่เสียหายของบิดา เพื่อความรักที่เห็นแก่ตัวของมารดา เพื่อที่น้องสาวจักแย่งชิงคู่หมั้นของพี่สาว เพื่อสลัดสตรีน่ารำคาญออกจากชีวิตของจางฉวน เรื่องราวจึงเป็นเช่นนี้

ชิงหลินผู้โง่เขลาต้องถูกกระทำอย่างมิอาจเลี่ยงได้

ดูเถิดว่าผู้ที่ช่วยเหลือชิงหลินจากการตกน้ำกลับกลายเป็นหมากให้ชายโฉดหญิงชั่วไปเสียได้ กระทั่งชาวบ้านยังถูกทำให้กลายเป็นเครื่องมืออย่างง่ายดาย

กงหนิวถูกชาวบ้านรุมด่า ถูกข่มขู่สารพัด ถึงขั้นมาสาดน้ำมันสนเผาบ้านจนเกือบจะมอดไหม้ ยังดีที่ยับยั้งได้ทัน

จากนั้นพวกชาวบ้านก็ยัดเยียดชิงหลินให้กับเขา

การแต่งงานจึงเกิดขึ้นเช่นนี้

ทุกสิ่งล้วนเป็นเพราะชายหญิงต่ำช้าคู่นั้น

พอคิดถึงกงหนิว ซานซานพลันขมวดคิ้ว

ถึงแม้จะนางเป็นจอมยุทธ์ที่ฝึกวิชาเลวทรามกว่าผู้ใด ความเมตตาเปี่ยมคุณธรรมไม่เคยเผย ทว่าความคิดในแง่เหตุและผลยังคงมี

ศึกบนเตียงนอนเมื่อคืนย่อมไม่อาจโกรธเคืองเขา

นางรู้ดีว่าชายผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมามิได้มีความผิดอันใด และตัวเขาก็กลายเป็นเพียงเครื่องมือให้จางฉวนกับชิงลี่เช่นกัน

ที่สำคัญการเข้าหอในคืนแต่งงานล้วนต้องกระทำอยู่แล้ว

อีกอย่าง…ในความรู้สึกของซานซานนั้น ชายผู้นี้ก็หาได้น่าเกลียดน่ากลัวตามความรู้สึกของสตรีผู้มีสายตาคับแคบดังเช่นชิงหลินไม่ ตรงกันข้าม...ซานซานกลับรู้สึกว่าเขามีเสน่ห์เร้าใจ รูปร่างหรือก็สูงใหญ่ ล่ำสันน่าขยำยิ่ง แค่มีแผลเป็นบนใบหน้าเท่านั้นเอง ชาติที่แล้วก่อนตายนางก็มีเช่นกัน ไม่นับว่าเป็นอันใด

ถึงแม้ว่าใบหน้าจะมีแผลเป็นและหนวดเคราสากระคาย แต่นั่นกลับมิใช่เรื่องใหญ่ เรื่องราวอันน่ารังเกียจเกี่ยวกับชายผู้นี้มีเรื่องเดียว คือเข้าหออย่างอุกอาจจนเกินไป

หากต้องร่วมเตียงครั้งหน้า นางต้องบอกให้เขานุ่มนวลกว่านี้ จะได้ไม่ฝากความเจ็บระบมให้ร่างนี้มากนัก ควรมีเพียงความเสียวซ่านมากสักหน่อยก็พอ...

ซานซานปิดเปลือกตาลงช้าๆ ยอมรับชะตากรรมนี้แต่โดยดี นางยันกายลุกขึ้น เดินไปยังหีบเสื้อผ้าที่ตั้งอยู่กับสินเจ้าสาว หลังจากมองอยู่ครู่หนึ่ง จึงสังเกตได้ว่าสินเดิมเหล่านี้ช่างน้อยนิดประหนึ่งแค่ย้ายบ้านเท่านั้น

คนบ้านหานช่างตระหนี่เสียนี่กระไร!

เมื่อหาชุดมาใส่จนเรียบร้อย เกล้าผมเรียบง่าย ปักปิ่นไม้หนึ่งอัน ก็หยิบคันฉ่องขึ้นมามองดวงหน้าของตนเนิ่นนาน

ชิงหลินผู้นี้งดงามไม่เบา ดวงหน้าอ่อนหวาน คิ้วโก่งสวย ดวงตาดำขลับ จมูกโค้งงามรับกับริมฝีปากชุ่มชื่นสีแดงระเรื่อ ผิดกับซานซานคนเดิมที่อัปลักษณ์อย่างสิ้นเชิง

อา...สตรีตรงหน้าคือนางจริงรึ?

ซานซานเอียงหน้าซ้ายขวา น้ำตาปริ่มๆ ด้วยความตื้นตัน ในใจหายโกรธเคืองอาจารย์ที่ลงทัณฑ์ในบัดดล

ชั่วขณะที่กำลังขอบคุณอาจารย์ที่ฆ่ากันให้ตายจนวิญญาณกระเด็นออกมาเข้าร่างสตรีอาภัพผู้งดงาม ซานซานก็เหลือบตามองสภาพอันยับย่นบนเตียงแวบหนึ่ง เห็นมีคราบเลือดสีแดงบนผ้าขาวก็กะพริบตาเบาๆ ในใจนึกเสียดายไม่น้อย ที่ไม่อาจรับรู้ความรู้สึกเสียวซ่านแห่งการเข้าหอ เพราะร่างนี้ทิ้งไว้เพียงความเจ็บหน่วงช่วงกลางลำตัว

เฮ้อ!

หญิงสาวถอนหายใจเสียดายมาก จากนั้นก็เดินสำรวจภายในบ้านอย่างใจเย็น เห็นมีร่องรอยการถูกไฟเผาไหม้เต็มไปหมดก็ให้รู้สึกผิดต่อผู้มีพระคุณของชิงหลิน ที่บัดนี้กลายเป็นสามีของนางแล้ว

หลังพุ่มไม้ริมลำธาร ซึ่งห่างออกมาไกลพอควรจากตัวบ้านไม้ไผ่ที่มีรอยถูกไฟไหม้เสียหายไปหลายส่วน

สายน้ำเย็นใสไหลเอื่อยเฉื่อยสะท้อนแสงตะวันแผดกล้า บุรุษหนุ่มหลังค่อมสวมเสื้อผ้าเนื้อหยาบทั้งเก่าทั้งขาด นั่งตกปลาอย่างเงียบงัน ท่าทางเคร่งขรึมเย็นชา แผ่กลิ่นอายแห่งราชันย์ออกมา

เยื้องไปทางข้างกายด้านซ้ายของเขา คือชายชุดดำกำลังค้อมศีรษะ ประสานมือ คุกเข่าหนึ่งข้างอยู่อย่างเงียบเชียบ

ภายใต้หนวดเครารุงรังเต็มไปด้วยริ้วรอยแผลเป็นอันปิดบังรูปโฉมหล่อเหลาจนเผยเพียงความน่าเกลียดน่ากลัวออกมา กำลังมีแววตาเย็นเยียบทวีความหงุดหงิดอย่างรุนแรง สืบเนื่องจากเรื่องราวอันแสนจะอัปยศเมื่อคืนวาน

ถังจ้าวเหว่ย คือนามที่แท้จริงของเขา

น้ำเสียงแหบพร่าฟังดูแปล่งหูทว่ากลับแฝงความทรงอำนาจเอาไว้ เริ่มเอ่ยคำออกมาจากริมฝีปากได้รูปที่ถูกหนวดสากระคายปกคลุมจนมิด

“เมื่อคืนข้าถูกวางยาปลุกกำหนัด หาไม่คงมิทำเรื่องหยาบช้าเช่นนั้นกับนางเป็นแน่!”

บุรุษชุดดำสะดุ้งสุดตัว นึกตระหนกกับความผิดของตน ที่เจ้านายถูกวางยาแต่ไม่อาจช่วยเหลือ เขาเอ่ยอย่างนอบน้อมว่า

“เพื่อความแนบเนียนในการซ่อนเร้นตัวตนที่แท้จริงของพระองค์ กระหม่อมจึงไม่อาจขัดขวางแผนการบ้านหานพ่ะย่ะค่ะ”

จ้าวเหว่ยปรายตามองอย่างเยือกเย็น แม้ว่ารูปร่างยามนี้จักมีกระดูกโค้งงอผิดรูปจนอัปลักษณ์ หากแต่สายตาคมกล้าภายใต้เรียวคิ้วกระบี่เข้มหนากลับแผ่บารมีกดข่มรุนแรงออกมา

ชายชุดดำข่มกลั้นอาการไหล่สั่นหนาวสะท้าน ค่อยๆ เหลือบตามองเจ้านายหนุ่ม เอ่ยอย่างระมัดระวังอีกว่า

“ยามนี้พระองค์จำต้องเป็นกงหนิว ชายอัปลักษณ์พิการหลังค่อมแสนโง่เขลาที่ผู้คนคุ้นชินไปก่อน ใช้ชีวิตสามัญมิอาจแตกต่างจากคนทั้งหมู่บ้าน ทั้งไม่อาจให้เรื่องราวไร้สาระลุกลามใหญ่โตไปถึงทางการ อันอาจจะนำพาให้คนร้ายล่วงรู้ตัวตนพระองค์ งานแต่งนี้ยังมีพยานเป็นชาวบ้านมากมาย ทั้งยังไม่แน่ว่าอาจมีสายลับแฝงตัวมาด้วย หลายคนยังยืนอยู่รอบห้องหอตามประเพณี การหยุดยั้งมิอาจกระทำ”

เขากลืนน้ำลายลงคอหนึ่งอึก กลั้นใจเอ่ยต่อ

“อีกอย่าง...หากกล่าวกันตามจริง แค่รับสตรีอุ่นเตียงสักคนมิใช่เรื่องใหญ่ ได้แต่งงานด้วยซ้ำนับเป็นเรื่องดี สตรีนางนั้นก็เป็นคนของพระองค์แล้ว แค่หญิงชาวบ้านผู้หนึ่ง ไม่นับว่าเป็นอะไร การปรนนิบัติรับใช้ยิ่งสมควร ได้ปลดปล่อยตัวตนไม่ต่างจากครั้งอยู่ในวังบูรพา พระองค์จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเข้าหอคณิกา นางเองก็งดงามมิใช่น้อยนะพ่ะย่ะค่ะ”

จบคำก็ยกยิ้มเอาใจนายเหนือหัว คิดว่าตนเองคงได้รางวัลที่รู้ใจเป็นแน่แท้

ทว่านอกจากมิได้คำชมจากปากบุรุษตรงหน้า ยังได้เห็นเพียงสายตาเย็นชา สีหน้าเย็นเยียบ และปราณอันตรายแผ่ซ่าน องครักษ์อู๋เจี๋ยคนสนิทรีบก้มหน้าหยุดวาจาทันที

อันที่จริง ...เขาพยายามปลอบใจองค์รัชทายาทผู้สูงส่งหยิ่งทะนงอย่างสุดความสามารถ หาใช่ดูแคลนหญิงชาวบ้านไม่

เพราะสายตารังเกียจของสตรีนางนั้นต่างหากที่เป็นปัญหา มิใช่ศึกบนเตียงนอนยามเข้าหอเพราะถูกวางยา

ชายชุดดำกำลังร่ำไห้อยู่ในอก คล้ายมีนรกอยู่ในใจ ผ่านไปครู่ใหญ่เขาจึงเอ่ยเสียงเบาอย่างไม่ค่อยมั่นใจว่า

“แม่นางชิงหลินก็ไม่เลวนะพ่ะย่ะค่ะ ผ่านไปซักพักนางคงทำใจได้ กิริยาเยี่ยงนั้นย่อมไม่เกิดขึ้นอีก นางต้องชอบพระองค์แน่นอน” ยิ่งพูดเสียงยิ่งเบา หากเขาเงียบไปน่าจะดีกว่านี้

จ้าวเหว่ยเอ่ยเสียงเย็น “ข้ามิได้ชอบนาง และการที่นางรังเกียจข้าย่อมสมควรแล้ว”

ครานี้องครักษ์อู๋เจี๋ยเผยสีหน้าเจ็บปวด ดั่งถูกคมมีดกรีดเฉือนไปทั่วหัวใจ

เขาอยู่ข้างกายองค์ชายมาตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์ พระองค์รูปงามสมบูรแบบดั่งเทพสวรรค์ลงมาจุติยากหาใครเทียม รัศมีแห่งเอกบุรุษแผ่กำจายไปทั่วไม่ว่าจะเยื้องกรายไปทางใด ใบหน้ายิ่งงดงามราวเทพเซียนจำแลง ทุกสารทิศที่องค์ชายปรากฏกายล้วนเป็นที่หมายปองของอิสตรี ใครเห็นต่างชมชอบพร้อมพลีกายทั้งสิ้น หากแต่ยามนี้กลับต้องถูกสายตาดูแคลนถึงเพียงนั้น ถูกสตรีสามัญนางหนึ่งแสดงท่าทีขยะแขยงกันถึงเพียงนี้ เขาทำใจมิได้จริงๆ

อู๋เจี๋ยยิ่งคิดยิ่งรวดร้าว ใบหน้าบิดเบี้ยวจนยับย่น

ทว่าสีหน้าจ้าวเหว่ยยังคงเย็นชา เขาเอ่ยเสียงเนิบช้า

“จงไปเสีย ข้าอยากอยู่เงียบๆ”

องครักษ์ได้แต่ก้มหน้าล่าถอย พริบตาก็หายวับไปอย่างไร้ร่องรอย

เมื่ออยู่คนเดียว จ้าวเหว่ยจึงค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงอย่างเชื่องช้านึกระอาในโชคชะตาของตนไม่น้อย

ริมลำธารห่างจากบ้านไม้ไผ่ ท่ามกลางแสงแดดแผดเผา ยอดหญ้าโอนเอน มีบุรุษอัปลักษณ์นั่งตกปลาอยู่อย่างเดียวดาย

แท้จริงชายร่างใหญ่หลังค่อมผู้นี้มิได้พิการกระดูกส่วนใด ทั้งยังมิได้เป็นใบ้ และที่สำคัญยังเป็นถึงองค์รัชทายาทแห่งต้าถัง ผู้เร้นกายจากศึกภายในราชวงศ์ ตามรับสั่งพระบิดา

จ้าวเหว่ยนับเป็นเอกบุรุษผู้หล่อเหลาสง่างามและสูงส่ง ยามเยื้องย่างปรากฏโฉมไปทางใด ล้วนแล้วแต่ทำให้ผู้คนทั้งหลายต้องใจเต้นระส่ำ ทว่ายามนี้กลับไม่เหลือเค้าโครงของหนุ่มเจ้าเสน่ห์แม้แต่น้อย ทั้งยังถูกสายตาเหยียดหยันดูแคลนอย่างเหลือร้ายส่งให้

เดิมทีเขามีรูปร่างสูงใหญ่ตามเชื้อสายแห่งองค์ราชันย์ รูปลักษณ์สมบูรณ์พร้อมตามแบบฉบับเชื้อสายพระวงศ์ผู้เป็นว่าที่โอรสแห่งสวรรค์ ยามนี้แม้ว่าเขาอายุเพียงสิบแปดปีเท่านั้น แต่กลับโดดเด่นสะดุดตานับเป็นยอดบุรุษแล้ว

เพียงแต่ต่อมาตัวเขากลับถูกลอบทำร้ายอย่างแสนสาหัส วรยุทธ์ถูกทำลายจนสิ้น ความทรงพลังที่มีจึงอันตรธานหายไป ความงามสง่าไม่มีเหลือ กระทั่งกระดูกโก่งโค้งงอข้อเคลื่อนเสียรูปดูไม่ได้ ยามเดินเหินจึงงุ้มไหล่งอตัวก้มหน้าด้วยท่วงท่าทึ่มทื่อไปเช่นนั้น

ส่วนเรื่องอาการเบื้อใบ้เป็นเพราะถูกยาพิษทำลายลำคอจนเสียหาย แม้ยังคงพูดได้แต่ทว่าน้ำเสียงกลับแหบพร่าน่าเกลียด เขาจึงคล้ายกับกลายเป็นคนใบ้ไป และด้วยไม่จำเป็นต้องเสวนากับใครจึงปล่อยไปเช่นนี้ ไม่คิดแก้ต่าง

ทุกสิ่งทั่วร่าง มีเพียงริ้วรอยแผลเป็นเท่านั้นที่จ้าวเหว่ยจงใจทำขึ้น เพื่ออำพรางรูปโฉมงดงาม หนวดเคราก็เช่นกันล้วนต้องการบดบังใบหน้าที่แท้จริงจนสิ้น

ส่วนนามกงหนิวก็เป็นชาวบ้านที่ตั้งชื่อให้ตามอำเภอใจ

ทั้งหมดล้วนเกิดจากการลอบสังหารครั้งล่าสุดจนต้องระหกระเหินมาเร้นกายแถบนี้ นานร่วมปีแล้ว

จากเหตุการณ์ครั้งนั้น จ้าวเหว่ยจึงกลายเป็นคนที่ไม่ต่างจากชายพิการอย่างแท้จริง จำต้องหลบซ่อนอย่างน่าละอาย

หนึ่งปีมาแล้วที่ราชวังต้าถังตกอยู่ในภาวะเลวร้าย

หลังจากจ้าวเหว่ยได้รับการแต่งตั้งขึ้นเป็นรัชทายาทเพียงไม่นานก็ถูกลอบสังหารจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ต้องเสียท่าอย่างไม่น่าให้อภัย

ฮ่องเต้ต้าถังผู้รับรู้เรื่องราวของโอรสเป็นอย่างดี จึงออกคำสั่งผ่านองครักษ์เงาว่าให้เขาเร้นกายรั้งอยู่ในสถานที่ปลอดภัยไปก่อน จนกว่าเรื่องวุ่นวายจะคลี่คลาย

ตำแหน่งผู้ครองตำหนักบูรพาของจ้าวเหว่ยคล้ายราบรื่น ทว่าเรื่องกลับไม่ง่ายนัก เส้นทางแห่งบัลลังก์ทองของตัวเขาที่เป็นองค์รัชทายาทโดยสมบูรณ์ในยามนี้ยิ่งไม่ง่ายดายเช่นกัน

การคงอยู่ด้วยตัวตนอันอัปลักษณ์นามว่ากงหนิวจึงจำต้องดำเนินต่อไป อย่างไร้ทางเลือก