“ฮือๆๆ เจ็บ ไม่เอาแล้ว ฮือๆๆๆ ไม่รักพี่ภีมแล้ว พี่ภีมใจร้าย” แม้การรักษาด้วยวิธีที่เธอคิดว่ามันโหดร้ายสุดๆ สำหรับเธอจะเสร็จสิ้นลงไปแล้ว แต่มันก็ไม่ได้ทำให้หยดน้ำใสๆ จากดวงตาของคนตัวเล็กหยุดลงไปได้เลย ร่างบางยังคงร้องไห้งอแง ต่อว่าเขาต่างๆ นาๆ
และภาพที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าก็ทำให้คุณหมอภีมภัทรอดที่จะเอ็นดูแกมสงสารไม่ได้ ก็เขาอุตส่าห์นั่งเฉยๆ มองดูเธอร้องไห้อย่างกับเด็กสามขวบที่หลงทางมาเป็นพักแล้วเนี้ย แต่ก็ยังไม่ยักจะหยุดร้องซักที
สำหรับเขา ความโกรธที่เธอทำผิดในโทษฐานห้ามแล้วไม่ฟังนั้น มันได้หายไปตั้งแต่ยัยตัวเล็กร้องไห้งอแง แล้วก็สัญญาว่าจะไม่ทำอีกในตอนนั้นแล้วล่ะ
แล้วที่โดนฉีดยาเนี้ย ส่วนหนึ่งก็อยากจะ "ทำโทษเด็กดื้อ" ให้ได้สำนึกผิดกันบ้าง แต่อีกส่วนหนึ่งมันก็คือวิธีการรักษาจริงๆ เธอเป็นมากซะขนาดนี้ กินยาอย่างเดียวมันนานเกินไป รอไม่ไหวหรอก
“ไม่เอา ไม่ร้องไห้แล้วนะ ร้องไห้มากเดี๋ยวตาบวมไม่ส
