"ลูกเกด" เขาเรียกเธอซ้ำอีกครั้งเสียงเข้ม ขณะพาตัวเองเดินมาทรุดตัวลงนั่งลงบนเตียงนอนสีหวานของเธอ
รู้อยู่หรอกนะว่าไม่ได้หลับน่ะ ก็เมื่อกี้ตอนเข้ามายังเห็นลืมตาเเป๋วมองมาตาปริบๆ อยู่เลย
"ลูกเกด พี่รู้นะว่าไม่ได้หลับ ลืมตาขึ้นมาคุยกันเดี๋ยวนี้ " เขาย้ำคำด้วยเสียงนิ่งและชัดเจน เรียกให้คนตัวเล็กที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาหลับจนเกินจริงนั้น ต้องยอมลืมตาขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ แม้จะไม่เต็มใจซักเท่าไรก็ตาม
“ว่าไง เด็กดื้อ” คำถามที่ถามออกมาเสียงดุอย่างเรียบๆ นั้น เรียกให้ดวงตาหวานที่แอบค่อยๆ เหลือบตาขึ้นมามองเขาอย่างสังเกตอาการ เกือบฟลุบกลับไปแทบไม่ทัน เมื่อปะทะเข้ากับสายตาคมที่หรี่ตามองมาอย่างรู้ทันอยู่ก่อนแล้ว
อึ้ย ไม่เอา ไม่มองแล้ว เกลียดจริงๆ เลย ไอสายตาแบบนี้เนี้ย มันทำให้รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ แปลกๆ ยังไงชอบกล
“โอ้ย แล้วพี่ภีมจะปลุกกันทำไมเนี้ย คนเขาจะหลับจะนอน ไม่รู้หรอไง” ถึงไม่กล้าสบตา แต่ขอแถแก้เ
