คราวนี้คนตัวโตเริ่มบอกเสียงเข้ม ทำเอาคนตัวเล็กหงอคอหดไปตามระเบียบ
ถึงพี่ภีมจะไม่ดุมาก แต่น้ำเสียงนิ่งๆ เข้มๆ เเบบนี้ล่ะ ที่น่ากลัว บอกได้เลยว่า เขาไม่ได้พูดเล่นเเน่นอน
และอาการของคนตัวเล็กที่เริ่มหงอจนคอตก ก็ทำให้ภีมภัทรได้แต่อ่อนใจ จากที่คิดว่าจะทำเข้มขู่ให้กลัว ก็อดเเพ้ความน่าสงสารตรงหน้าไม่ได้ หันไปปลอบซะยังงั้น
“ไม่เอา อย่าทำหน้าแบบนี้ ยิ้มหน่อยสิคะคนเก่ง" ว่าไป มือก็โยกหัวคนตัวเล็กไปอย่างปลอบโยน
"ถ้าเกดรู้ว่าพี่ภีมห่วงเกด เเล้วเกดจะไม่โกรธพี่ภีมใช่มั้ย" เมื่อเห็นว่าปลอบไปก็ไม่มีทีท่าว่าเธอจะหายงอน จึงหันมาพูดจาด้วยเหตุผลแทน
"รู้ เเต่พี่ภีมดุเกด" เเละคำพูดเเสนงอนนั่น ก็เรียกรอยยิ้มเปื้อนหน้าคนตัวโตได้อีกเช่นเคย
"ก็รักมากนี่คะ ก็ต้องห่วงมากเป็นธรรมดา จริงมั้ย" เขาพูด พลางใช้มือหนาจับเเก้มบางให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา เเต่ก็นั่นล่ะ ตอนนี้เธอคงเปลี่ยนจากอาการงอนมาเป็นเขินเเทนเเล้วซินะ ดูซ
