"นี่ไง ที่รักตัวจริงของฉัน เจ้ากรมข่าวสารแก้ข่าวได้เลยนะเเก" เสียงลลนาดังมาแต่ไกล ตั้งแต่อยู่หน้าประตูห้องพักผู้ป่วย ตามมาด้วยเพื่อนวัยเดียวกันกับเธออีกร่วมสิบคน แต่ในนั้นคงมีประมาณครึ่งเดียวที่เธอรู้จัก อีกครึ่งหนึ่งเธอพอคลับคล้ายคลับคลาบ้างว่าเป็นเพื่อนของลลนาที่คณะ ซึ่งเคยพบกันเเบบผ่านๆ เท่านั้น
"อะไรของแกยุ้ย รบกวนคนป่วยว่ะ" นริศราบ่นอย่างไม่จริงจังนัก
"แหม แก ก็ฉันพาเพื่อนมารับแกกลับหอไง หมอพี่ภีมบอกฉันว่าให้แกกลับได้เเล้ว" ยัยแพนด้าบอกออกมาหน้าระรื่น นั่นทำให้เธออดรู้สึกหมั่นไส้นิดหน่อยไม่ได้
‘แหม หมอพี่ภีม สนิทสนมกันเร็วเหลือเกินนะเเก รู้จักกันเเค่วันเดียว ไปนับญาติกับเขาแล้วน่ะ’ นริศราคิดพลางแอบย่นจมูกใส่
แต่ก็ไม่แปลกหรอก เพราะตั้งแต่เย็นวันก่อนจนกระทั่งเมื่อวานนี้ ลลนามาเฝ้าเธอตลอด และได้เจอกับภีมภัทรที่เข้ามาดูอาการเธอหลายครั้ง ด้วยความเป็นคนเข้ากับคนง่าย เพื่อนจึงสนิทกับเขาโ
