เพื่อนรัก50%
1031 คำ
"ก๊อก ก๊อก ก๊อก" เสียงเคาะประตูดังเป็นสัญญาณให้คนข้างในได้รู้ว่ากำลังมีคนเปิดเข้ามา
แต่ไม่ทันที่คนในห้องจะขานรับหรือเดินออกมาเปิดประตู ร่างบางเจ้าของคนยืนอยู่หน้าห้องก็เปิดประตูเข้าไป
"แพนด้า ฉันกลับมาแล้ว" เสียงใสทัก วิ่งไปกอดไหล่ ลลนาชื่อเล่นว่ายุ้ย แต่เธอตั้งฉายาให้เธอว่าแพนด้า เพราะเมื่อตอนปีหนึ่งที่พวกเธอเคยเป็นเพื่อนร่วมห้องกันระหว่างอยู่หอพักในมหาวิทยาลัย เธอสังเกตว่ายัยยุ้ยชอบนอนกอดหมอนข้างเหมือนแพนด้านอนกอดต้นไผ่ไม่มีผิด
"กลับมาแล้วหรอจ๊ะ ยัยมูมมาม ทำไมวันนี้กลับเย็นจังอ่ะ" ลลนาย้อนถามกลับ เรียกเพื่อนรักด้วยฉายาเช่นกัน
ที่นริศราได้ฉายาว่า ‘ยัยมูมมาม’ เพราะ เมื่อตอนปีหนึ่งที่เป็นรูมเมทกัน เวลากลางคืน ลูกเกดมักจะชวนเธอและเพื่อนร่วมห้องอีก 2 คนกินขนมรอบดึก พอพวกเธอไม่ยอมกินด้วย ยัยเกดก็จะมานั่งกินขนมอยู่บนเตียงเพื่อนคนใดคนหนึ่งจนหกเลอะเทอะ เพื่อนๆ จึงพร้อมใจกันตั้งฉายาให้เธอว่า ‘ยัยมูมมาม’ ทั้งที่ความจริงแล้ว คุณเธอกินข้าวช้ากว่าคนทั่วไปด้วยซ้ำ
"เฮ้อ แพนด้า วันนี้เค้าเหนื้อยเหนื่อยแหละ ไปก็สาย เข้าเรียนก็ไม่ทัน แล้วยังไปเจอใครก็ไม่รู้เดินมาชนเลยช้าไปกันใหญ่ แต่ช่างเหอะ พูดไปแล้วมันก็อารมณ์เสีย (หน้าตาดีซะเปล่า ชิ เธอคิดในใจ ) แถมอาจารย์ยังสอนเลยเวลาอีก ขนาดนี่เเค่วันเเรกนะฉันก็เหนื่อยแล้วเเหละเเก" นริศราบ่นพลางเดินเอากระเป๋าไปวางบนโต๊ะ แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน
"ยุ้ย แกจะอ่านนิยายใช่มั้ย ปิดไฟให้ฉันดวงหนึ่งดิ นี่เพิ่งห้าโมงหน่อยๆ เอง เดี๋ยวหกโมงปลุกฉันด้วย จะได้ลงไปกินข้าวกัน" เธอเงยหน้าไปบอกเพื่อนซึ่งนั่งอ่านหนังสือนิยายอยู่บนเตียงที่อยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง แล้วจึงลงไปนอนกอดเจ้าหมีตัวใหญ่แล้วหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน
ลลนาที่เดินไปปิดไฟอีกดวงของมุมห้อง เดินกลับมามองเพื่อนสาวด้วยความอ่อนใจ
สามปีเเล้วซินะ ที่เธอได้มีโอกาสมารู้จักและเป็นเพื่อนกับผู้หญิงคนนี้
"นริศราหรือลูกเกด" หญิงสาวร่างเล็กวัย 20 ปี เธอได้รู้จักกับลูกเกดตอนปีหนึ่งที่รู้ตัวว่าสอบติดเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยชื่อดังในคณะเภสัชศาสตร์ และต้องเข้ามาอยู่ในหอพักของมหาวิทยาลัย ซึ่งทางมหาวิทยาลัยจะทำการเลือกเพื่อนร่วมห้องซึ่งคละคณะกันมาอยู่ด้วยกันทั้งหมด 4 คน
และนั่นทำให้เธอได้มาพบกับนริศรา เพื่อนรักของเธอคนนี้ เป็นเด็กสาวจากจังหวัดหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากกรุงเทพนัก สอบเข้ามาเรียนในคณะวิทยาศาสตร์
แวบเเรกที่เธอเห็น "ผู้หญิงคนนี้เป็นคนสวยนะ" เธอคิด
ถึงเพื่อนเธอคนนี้จะไม่ได้สวยมากแบบที่ใครๆ ต้องหันมามอง แต่ด้วยดวงหน้ารูปไข่ขาวใส คิ้วหนาเข้ม เรียวอย่างที่ผู้หญิงควรจะมีสอดรับกับตาสองชั้นที่แอบชี้ขึ้นเล็กน้อยอย่างบ่งบอกว่าเธอคงจะมีเชื้อสายจีนปนมาอยู่บ้าง ผมยาวสลวยประบ่าอย่างคนที่มีสุขภาพผมดีโดยที่ไม่ผ่านการเติมแต่งอะไร อีกทั้งตัวเล็กกระทัดรัดแลดูสมส่วนนั่นอีก แต่ก็นั่นล่ะ
บอกไปใครจะเชื่อ ว่าผู้หญิงที่อาจไม่ถึงขั้นสวยแต่ก็น่ารักไม่น้อยอย่างเพื่อนเธอ จะไม่เคยมีแฟนหรือคนรักกับใครเขามาก่อน
อาจเป็นเพราะนริศราไม่เคยคิดที่จะเปิดใจรับใคร คนที่เข้ามาจึงได้เเค่การผ่านมาแล้วผ่านไป เธอในฐานะเพื่อนก็ได้แต่หวังว่า สักวันคงจะเห็นเพื่อนเปิดใจรับใครสักคนและมีความสุขกับสิ่งที่เข้ามาอย่างที่เจ้าตัวเองก็พล่ามบอกอยากให้เธอได้เจอกับความรักที่ดีๆ เช่นกัน
"เราอยู่แบบนี้ ก็มีความสุขดีเหมือนกันเนอะ เกดเนอะ" ลลนาบอกกับร่างเล็กที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง
เข็มนาฬิการูปตัวการ์ตูนญี่ปุ่นสีฟ้าสวยเดินเรื่อยๆ บอกเวลาอีกห้านาทีจะหกโมงเย็น
ใบหน้าหวานที่มองยังไงก็เด็กกว่าอายุจริงของลลนาละจากหนังสือที่กำลังอ่าน ลุกลงจากเตียง ไปสะกิดเรียกเพื่อนรักที่กำลังหลับสบายอยู่บนเตียงอีกมุมหนึ่งของห้อง
"นี่เกด หกโมงแล้ว" แต่เพื่อนที่นอนกอดเจ้าหมีตัวใหญ่ยังคงไม่รู้สึกตัว
"เกด หกโมงเเล้ว" เมื่อเห็นเจ้าของดวงหน้าใสยังคงนอนหลับอย่างมีความสุข ดังนั้นเพื่อนสาวหน้า หมวยจึงจัดการหยิบตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่ปิดใบหน้าสวยนั้นออก
"ไอเกด หกโมงเเล้ว ไปกินข้าว" น้ำเสียงชักเริ่มโมโหกับความขี้เซาของเพื่อน
"ฮือ เเก อะไรอ่ะ หกโมงเเล้วหรอ อือๆ อีกแป๊บนะ" นริสราปรือตาขึ้นมาบอก แล้วสะลึมสะลือซุกหน้าจมลงไปกับหมอนอีกครั้ง
"เฮ้อ" เมื่อเห็นดังนั้น ลลนาก็ทำได้เพียงแค่ถอนหายใจกับความขี้เซาของเพื่อน
แต่ก็นั่นล่ะ เพื่อนเธอคงจะเหนื่อยเกินกว่าจะลุกขึ้นมาทำอะไรตอนนี้
เห็นอย่างนั้นลลนาจึงตัดสินใจลงไปที่ร้านอาหารตามสั่งใต้หอพัก สงสัยเย็นนี้เธอกับเพื่อนคงต้องฝากท้องไว้กับร้านอาหารเจ้าประจำร้านนี้อีกตามเคย ยัยเกดคงไม่รู้หรอกว่ามันน่าเบื่อแค่ไหน แต่สำหรับเธอที่อยู่ที่นี่มาก่อนเป็นปี เบื่อเเสนเบื่อกับอาหารร้านใต้หอพักแบบนี้มาก
‘แต่ไม่เป็นไร ไว้พรุ่งนี้ค่อยออกไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันที่อื่นก็ได้’ ลลนาได้แต่คิดอย่างปลงๆ
- ผู้เขียน
