ตอนที่ 1

1086 คำ

ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือ หรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของหนังสือเท่านั้น นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ ………. นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารอะไรนักหนา ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์ ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง *เราเตือนท่านแล้ว ซุ่ยเสียน สะใภ้ยอดกตัญญู ตอนที่ 1 เรื่องราวเมื่อในอดีต เกิดขึ้นที่อำเภอหยี่เย่า มณฑลเต้อเจี่ยง “ทางนี้เจ้าค่ะท่านซินแส… ” ‘ซุนหนี่’ สาวใช้ของตระกูล ‘หนาน’ ที่ทำงานรับใช้อยู่ในบ้านหลังนี้มานานหลายปี กล่าวพลางเดินนำหน้าซินแสรูปงาม มีนามว่า ‘ชางเหริน’ เป็นหนุ่มใหญ่วัยกลางคน ผิวขาว รูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาสะดุดตาผู้ที่ได้พบเห็น ซุนหนี่พาซินแสรูปงามเข้ามายังห้องนอนของ ‘ซุ่ยเสียน’ สะใภ้ของตระกูลหนาน สตรีผู้มีความงดงามจนเป็นที่กล่าวขานโจษจันไปทั่วเมืองหยี่เหยา ด้วยความเลอโฉมของซุ่ยเสียน ทำให้นางมีโอกาสเลือกสามีได้มากมายในปฐพี แต่ทว่านางก็เลือก ‘หนานเปียน’ บุรุษหนุ่มซึ่งเป็นบุตรชายคนเดียวของ ‘หนานกง’ ซึ่งมีฐานะแค่ปานกลาง ไม่ได้ร่ำรวยเข้าขั้นอภิมหาเศรษฐีเหมือนตระกูลอื่นๆ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ซุ่ยเสียนเดือดร้อนในเรื่องเงินทองแต่อย่างใด เพราะว่าตระกูลหนานยังมีโรงทอผ้า ทุกเดือนหนานเปียนจะนำผ้าไหมไปขายต่างเมืองจนฐานะของตระกูลดีวันดีคืน สาเหตุที่ซินแสชางเหรินต้องมาตรวจดูอาการของซุ่ยเสียนถึงบ้าน อันที่จริงมิได้เกิดจากสาเหตุแห่งความเจ็บป่วยทางกายแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะว่าซุ่ยเสียนอยากมีบุตรใจจะขาด ทั้งที่นางแต่งงานอยู่กินฉันสามีภรรยากับหนานเปียนมานานปีกว่า แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของสัญาณการตั้งครรภ์ให้เห็นแต่อย่างใด เรื่องนี้สร้างความหนักใจให้กับหนานเปียนเป็นอย่างมาก ด้วยความกังวลว่าถ้าเป็นเช่นนี้ความหวังที่จะมีทายาทสืบสายเลือดแห่งวงศ์ตระกูล ก็ยิ่งริบหรี่ลงทุกที ซ “มาแล้วรึท่านซินแส… ” เมื่อรู้ว่าวันนี้ซินแสจะเข้ามาดูอาการของสะใภ้ หนานเปียนก็แวะเข้ามาที่ห้องของภรรยา นั่งคุยกันอยู่ครู่ใหญ่ๆ แล้วซินแสก็กล่าวว่า “ขอข้าตรวจดูอาการของฮูหยิน… ” ซินแสสืบเท้าเข้ามานั่งที่ขอบเตียง “ข้าเองก็อยากรู้เหมือนกัน… ว่าเป็นเพราะเหตุอันใดฮูหยินของข้าจึงยังไม่ตั้งครรภ์เสียที… ” หนานเปียนอยากรู้ “ต้องขออภัยท่านที่ข้าจำเป็นต้องตรวจอาการของฮูหยินเพียงลำพัง… ” ซินแสกล่าว “เอ่อ… ทำไมต้องตรวจเพียงลำพังด้วยล่ะ… ” หนานเปียนตกใจ รู้สึกแปลกๆ ที่จะให้หญิงชายต้องอยู่กันเพียงลำพังในห้อง “เป็นเพราะข้าจำเป็นต้องใช้สมาธิเพื่อจะตรวจให้แม่นยำไม่ผิดพลาด และข้ามั่นใจว่าจะรู้สาเหตุที่แท้จริงได้ว่าเป็นเพราะสาเหตุอันใดฮูหยินของเจ้าจึงตั้งครรภ์ยากเย็นยิ่งนัก… ” ซินแสชางเหรินให้เหตุผลที่ต้องตรวจดูอาการของซุ่ยเสียนเพียงลำพัง และด้วยความอยากมีบุตรใจ หนานเปียนจึงยอมก้าวออกมาจากห้องแต่โดยดี หากก็ไม่ลืมร้องเรียกให้ซุนหนี่ผู้เป็นสาวใช้ มายืนเฝ้าอยู่หน้าประตูห้องของภรรยา “ไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะนายท่าน… ข้าจะอยู่รับใช้ฮูหยินมิห่าง… ” ซุนหนี่รีบรับปาก มองตามแผ่นหลังของหนานเปียนก้าวห่างออกไปจนลับตา “เจ้าต้องรออยู่นอกห้อง… ระหว่างที่ข้ากำลังใช้เวลาตรวจอาการของฮูหยินเจ้าห้ามเข้ามายุ่มย่ามอย่างเด็ดขาด” ชางเหรินชะโงกหน้าออกมากำชับสาวใช้ “เจ้าค่ะ… ” ซุนหนี่รับคำ… ซินแสรีบปิดประตู ก้าวเข้าไปหาฮูหยินที่กำลังนอนทอดกายรออยู่บนเตียง “ข้าจำเป็นต้องปิดม่าน… ” ซินแสกล่าวพลางค่อยๆ เอามือรูดม่านที่ปิดอำพรางเตียงจากสายตาคนภายนอกที่อาจจะมองเข้ามา จากนั้นหันไปหาซุ่ยเสียน “เจ้าต้องถอดเสื้อผ้าออกให้หมด… ข้าอยากตรวจร่างกายของเจ้าโดยละเอียดทุกซอกทุกมุม… ” ซินแสสั่ง… ซุ่นเสียนยอมทำตามแต่โดยดี เพราะเห็นว่าวิชาความรู้ทางการแพทย์ของซินแสผู้นี้เป็นที่กล่าวขานไปทั่วเมืองหยี่เหยา มือเรียวของฮูหยินค่อยๆ ปลดเปลื้องอาภรณ์แพรไหมออกไปจากร่างจนชิ้นสุดท้าย อวดเรือนกายงดงาม ทำเอาซินแสชางเหรินแทบหยุดหายใจ จ้องมองเรือนกายเย้ายวนด้วยความตื่นเต้น ซินแสตะลึงมองผิวพรรณขาวเนียนผุดผ่องของสะใภ้คนงานของตระกูลหนานที่ผู้คนต่างพากันกล่าวขานถึงความเลอโฉมของนาง ตอนนี้ทุกสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้อาภรณ์ ปรากฏแก่สายตาของซินแส นางช่างงดงามสมกับคำร่ำลือ “ผิวพรรณเจ้าดีมาก เลือดฝาดสมบูรณ์ ทรวงอกเอิบอิ่มงดงามเกินกว่าสตรีใดๆ ที่ข้าเคยได้เคยพบเห็นมา ทรวดทรงของเจ้าดูสมบูรณ์พร้อมที่จะให้กำเนิดทารกได้… ” “จริงรึท่านซินแส… ถ้าเป็นดังเช่นที่ท่านกล่าว แล้วเหตุใดข้าจึงยังไม่ตั้งท้อง… ” ซุ่ยเสียนถาม “ที่ข้าพูดเป็นแค่เพียงการตรวจภายนอกด้วยสายตาเท่านั้น… ข้าจำเป็นต้องตรวจภายในเพื่อให้รู้แน่ชัดว่าเพราะเหตุอันใดเจ้าจึงมีปัญหาในการตั้งครรภ์” ซินแสกล่าว… สายตาแทบไม่อาจละจากเรือนร่างงดงามของฮูหยินผู้เลอโฉม ต้นขาขาวเนียนที่ตอนนี้หนีบเข้าหากันแน่นเพราะความอาย ทำให้ซินแสแทบทนไม่ไหวที่จะได้เห็นดอกไม้งามที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน “แล้วข้าจะต้องทำยังไงบ้าง… ” ซุ่ยเสียนรู้สึกอายจนหน้าแดงซ่านซับสีโลหิต เพราะนอกจากหนานเปียนผู้เป็นสามี นางก็ยังไม่เคยเปลือยกายต่อหน้าชายใดมาก่อน “ข้าต้องสัมผัสร่างกายของเจ้าเพื่อจะรู้ถึงความอุ่นร้อน… แต่ถ้าเจ้าอายก็เอาผ้าปิดตาไว้… ” ซินแสแนะ “ถ้างั้น… ขะ… ข้าขอปิดตาดีกว่า… ”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more