อาหลี่พาไป๋ลูมาเดินเล่น เขาบอกนางว่าหยางหนิงเฉิงถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว ไป๋ลู่ไม่สบายใจคงเป็นเพราะวันนี้ ไป๋ซิ่วมาหาเรื่องนาง
"ลู่ลู่ กังวลไปเลยพวกเขาไม่มีทางทำอะไรเจ้าได้หรอก" อาหลี่ปลอบใจนาง
ทุ่งดอกไม้เบื้องหน้าสวยงามเหมือนพรมที่ถักทอลวดลายสวยงาม ไป๋ลู่นั่งลงมองหน้าอาหลี่ ตะวันช่วงเย็นแสงสีส้มงดงามมากนัก
"พี่อาหลี่ พรุ่งนี้คนสกุลวังจะมารับข้าแล้ว พวกเขาไม่เห็นข้าเป็นลูกสักนิด"
อาหลี่โอบไหล่นางก่อนจะปลอบใจ "ลู่ลู่ข้าไม่มีวันให้พวกเขาเอาตัวเจ้าไปเด็ดขาด อย่ากังวลนักเลยดูสิดอกไม้งามนัก ข้าพาเจ้ามาอยากให้เจ้าสบายใจ"
"พี่อาหลี่ ท่านหลับตาหน่อยข้ามีอะไรจะให้" อาหลี่ทำหน้าสงสัยก่อนจะยอมหลับตา ไป๋ลู่ปลดชุดตนเองออกจนหมด ก่อนจะใช้ชุดคลุมตัวนอกปูที่ผืนหญ้า
"พี่ลืมตาได้แล้ว ข้าพร้อมแล้ว" อาหลี่ลืมตาทันทีที่เห็นภาพตรงหน้าเขาถึงกลับกลืนน้ำลายลงคอ ไป๋ลู่เปลือยเปล่า นางอ้อนแอ้นเหลือเกินช่างงามนัก
"
