ฮูหยินคนงามของคุณชายหยาง

ภรรยาของข้ามีเพียงไป๋ซู่ฮวา

ไป๋ซู่ฮวาเริ่มรำคาญซุนเย่วเล่อเต็มที ตั้งแต่หยางหนิงเฉิงหายดี แม่นี่ก็ส่งข้าวส่งน้ำ ขนมนมเนยมาให้คู่แฝดไม่ขาด มีแม้กระทั้งของเสี่ยวจิ้งกับอาหลี่ อยากได้ผัวเจ๊เหรอหลอนฝันกลางวันหรือไงย่ะ

"นี่เจ้าๆๆๆ ใครว่าข้าจะเป็นอนุ ไม่ดูสารรูปตัวเองหญิงชั้นต่ำไร้การศึกษาเช่นเจ้า มีอะไรคู่ควรพี่หยางเฉิงบ้างโอ๊ยย" เพี๊ยะ!! ซุนเย่วเล่อด่าไป๋ซู่ฮวาอย่างไม่อายปากจนไป๋ลู่ที่เพิ่งมาถึงเพราะได้ยินเสียงโวยวายก็ตบหน้านางไปสองฉาด

"แล้วเจ้าเล่าแม่นางซุน เจ้าเป็นคนมีการศึกษามิใช่หรือ คนไร้การศึกษาอย่างชาวบ้านเช่นพวกข้ายังรู้เลยว่าไม่ควรยั่วยวนสามีชาวบ้าน แต่เจ้าเช้าก็ส่งของคาวเย็นก็ส่งของหวาน อีกไม่นานก็คงส่งตัวเองมาขึ้นเตียงสามีของหลานสาวข้ากระมัง ช่างเป็นสตรีไร้ยางอายยิ่งนัก"

ชาวบ้านเห็นด้วยกับคำพูดไป๋ลู่ ซุนเย่วเล่อ น้ำตาไหลเป็นทางนางหันไปหาหยางหนิงเฉิง แต่มีเพียงประโยคเดียวที่เขาตอบกลับมาฟังแล้วยิ่งปวดใจ

"ข้าหยางหนิงเฉิงมีภรรยาเพียงคนเดียวคือไป๋ซู่ฮวา ไม่รับอนุไม่รับสตรีอุ่นเตียง อาหลี่เสี่ยวจิ้งเอาหมูป่ากับกวางที่ล่ามาได้กลับบ้าน ข้าจะอุ้มอาซ้อพวกเจ้ากลับ นางเหนื่อยเพราะข้ามาทั้งคืนแล้ว ข้าไม่อยากให้นางลำบาก"

พูดจบก็อุ้มช้อนร่างไป๋ซู่ฮวาเดินลงเขา สายตาส่งสัญญาณให้องครักษ์ที่ซ่อนตัวอยู่ ซุนเย่วเล่อบิดผ้าเช็ดหน้าจนขาด มีอันธพาลประจำหมู่บ้านเดินมาหานางพร้อมกับเอ่ยลามก

"นี่ๆคุณหนูนมขาวหน้าขาว หน้าอ่อนๆอย่างพ่อหนุ่มนั้นไม่ปึ๋งปั๋งเท่าข้าหรอก เจ้าจะไปเป็นอนุผู้อื่นทำไมมาเป็นเมียข้าดีกว่าจะทำให้เจ้าครางทั้งคืนเชียว"

ซุนเย่วเล่อหันมาเจอชายหน้าบากฟันเหลืองเต็มปากก็ขยะแขยง เหล่าบุรุษที่ได้ยินกพากันหัวเราะ บางคนที่มองหน้าอกของนางที่รัดแน่นจนเนินโผล่เกือบครึ่ง ตั้งใจมายั่วยวนหยางหนิงเฉิง

เนินอกที่ขาวราวกับหิมะนั่นพวกเขามองแล้วต้องกลืนน้ำลายอยากลิ้มลอง แต่ถูกบรรดาเมียบิดหูลากกลับบ้าน ซุนเย่วเล่อเดินสะบัดหน้าขึ้นรถม้ากลับเมืองทันที คนที่นางขยะแขยงนั่นนางไม่รู้เลยว่าอีกไม่นานนางนั่นแหละที่จะขย่มเขาเสียจนแทบคลั่ง

ชาวบ้านที่มาดูเรื่องสนุกในเมื่อไม่มีอะไรให้ดูแล้วก็พากันกลับ ดูเหมือนคุณหนูซุนผู้นี้สร้างเรื่องใหญ่โตลากพวกเขามาด้วยเพียงเพราะอยากได้สามีคนอื่น

หยางหนิงเฉิงวางไป๋ซู่ฮวางลงที่เก้าอี้หน้าลานบ้านอย่างทะนุถนอม นางใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อให้เขา ไป๋ซู่ฮวาคิดว่าจะเข้าอำเภอให้ทางการจัดการอันธพาลเหล่านั้นดีไหม อีกใจก็คิดไปว่าถ้าทางการจัดการได้จริงๆทำไมคนเหล่านี้ถึงยังสร้างความเดือดร้อนอยู่ได้ นางไม่รู้เลยว่าคนเหล่านั้นชะตาขาดแล้ว

บริเวณปากเหวลึกโกวเถียนและลูกสมุนถูกองครักษ์จับมาไว้รวมกัน รวมถึงจางชุนด้วยเพราะพวกมันสารภาพว่าจางชุนคือคนติดต่อว่าจ้างส่วนคุณหนูซุนเป็นคนจ่ายเงิน

จางชุนโมโหทันทีที่ถูกเปิดตาเปิดปากก็ถามทันที" พวกเจ้าเป็นใคร จับข้ามาทำไม"

"เจ้าไม่เจียมตัวไงจางชุน หมายปองในสิ่งที่เจ้าไม่สมควรหมายปอง เจ้าใฝ่สูงเกินไป"

"อ้อ พวกเจ้าเป็นสหายของไอหน้าอ่อนหยางหนิงเฉิงคนขี้ขลาดคนนั้นหรือ ไม่ควรหมายปองคนที่สูงส่ง เพ้ยถุย ไป๋ซู่ฮวาเดิมทีนางเป็นคู่หมั้นข้า ข้าใจดีให้มันได้ชิมก่อนยังไม่ขอบคุณ ไปบอกมันด้วยว่าข้าจะเอานางคืน ถึงนางจะถูกใช้แล้วแต่เอามาแก้ใคร่บำบัดเวลาที่ฮูหยินข้าไม่อยู่นับเป็นวาสนาของนางแล้วโอ๊ย"

ทันทีที่พูดจบตัวเขาก็ลอยไปกระแทกกับต้นไม้ กระอักเลือดกองโตออกมา จางชุนพยายามตะเกียกตะกายจนเห็นปลายรองเท้าอย่างดีสีดำ เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นหยางหนิงเฉิงยืนอยู่ เหล่าชายฉกรรจ์คุกเข่าลงคำนับเขา

"ถวายพระพรหนิงอ๋องพะย่ะค่ะ"

"อืม จางชุนเจ้าคิดว่าเมียข้าเป็นสตรีที่เจ้าหมายปองได้หรือ ไป๋ซู่ฮวาเป็นชายาของข้า เศษสวะอย่างเจ้าคู่ควรหรือ แม้แต่ถือรองเท้าให้นางเจ้ายังไม่คู่ควรเลย กล้าจะเอานางไปอุ่นเตียงบำบัดความใคร่ของเจ้า อาหลี่เอาของมา"

อาหลี่เดินมาพร้อมกับขวดยาในมือ จากนั้นอันธพาลทั้งหมดก็ถูกจับป้อนยาลูกกรอนคนละเม็ด ไม่นานทุกคนก็เริ่มกระสับกระส่าย จางชุนเป็นคนเดียวที่ไม่ถูกป้อนยาปลุกกำหนัด

"ที่ข้าไม่ป้อนเจ้าเพราะอยากให้เจ้ารับรู้รสชาติการเสพสมกับบุรุษว่า วาจาสามหาวของเจ้าที่เอ่ยถึงเมียข้าต้องมีคนลงโทษเจ้าแทนนาง เอาพวกมันไปโยนที่ทุ่งหญ้านั่น"

องครักษ์รับคำสั่งก็จับคนเหล่านั้นไปโยน พวกอันธพาลกักขฬะหน้าบาก ตอนนี้มองเห็นจางชุนเป็นสามงามไล่ฉีกเสื้อผ้า กัดหัวนมเขา รุมทึ้งดูดดึงพากันทะลุทะลวงจนจางชุนน้ำตาไหลพราก เขาทั้งเจ็บทั้งจุกในคราแรก ต่อมาไม่นานเขาก็รับรู้รสชาติจึงยอมรับกลายเป็นสุขสม หยางหนิงเฉิงมองภาพตรงหน้าอย่างพอใจ

"เสร็จกิจแล้ววส่งจางชุนไปชายแดนซีหูบอกแม่ทัพป๋ายว่าข้าส่งมาให้เหล่าทหารได้มีความสุข อันธพาลพวกนั้นกำจัดทิ้งซะ ไปหาลูกแมวมาสองตัวพระชายานางอยากได้ ส่วนซุนเย่วเล่อให้นางได้ลิ้มลองรสชาติบุรุษเพศสักหน่อยพานางกับอันธพาลคนนั้นไปไว้วัดร้างนอกเมือง "

สั่งการเสร็จก็รีบกลับบ้าน เมียเขาแม้จะเก่งกาจแต่คงไม่เห็นด้วยกับวิธีจัดการของเขาแน่ๆอย่าให้นางสงสัยจะดีที่สุด

บ้านเชิงเขา

หยางหนิงเฉิงกลับมาถึงก็เห็นเมียตนเองกำลังหมักเนื้อกวางเพื่อรมควัน เขาอยากบอกนางว่าไม่ต้องเหนื่อยหรอกเขาสามารถหาซื้อเอาได้เขามีเงินมากพอ

แต่เพราะนางตั้งใจทำอาหารเหล่านี้ให้เขาตอนเดินทางเขาจึงไม่พูด นางช่างใส่ใจนัก

"เมียจ๋าเจ้าทำอะไร โถดินเผามากมายนักหืม" มีไหวางเรียงรายกว่ายี่สิบใบไป๋ซู่ฮว่ากำลังบรรจุอะไรบางอย่าง

"ทำลุกท้อแช่อิ่มน้ำเชื่อมเจ้าค่ะ ข้าล้างลูกท้อสะอาดปอกเปลือกผ่าเอาเม็ดออก ใส่ในไหนำไปนึ่งจากนั้นก็ต้มน้ำตาลกรวดเทลงไปสามวันก็กินได้แล้ว อีกทั้งยังเก็บไว้กินได้หลายวัน แค่ตอนตักต้องใช้ทัพพีที่แห้งสนิท ตอนตักเสร็จต้องปิดฝาไม่ให้ลมเข้าเจ้าค่ะ ลูกท้อบนเขาเยอะนักข้าทำไว้หลายไห ส่วนไหนี้เป็นหลัวโปวดองแบบเผ็ด ไหนี้ดองแบบหวาน นี่หน่อไม้ดองส่วนนี่เห็ดดองเจ้าค่ะ ท่านพี่บอกว่าจะแวะเยี่ยมมารดาท่านไม่ใช่หรือเจ้าคะ ข้าไม่รู้ว่าท่านแม่ชอบทานอะไรแต่ว่าของที่ข้าทำล้วนแต่ช่วยเจริญอาหาร ยังมีลูกพลับตากแห้งอีกด้วย ยังมีวุ้นเส้นกับเส้นหมี่แห้งมีหน่อไม้แห้ง สาหร่ายน้ำจืดตากแห้ง ผงมันเทศแล้วก็อื้อๆๆ"

หยางหนิงเฉิงจูบนางดูดดื่ม เขารักนางจริงๆเสด็จแม่ต้องชอบนางแน่ๆนางใส่ใจกระทั่งมารดาเขา หยางหนิงเฉิงถอนริมฝีปากออกกอดร่างบางแนบกับอกกว้าง ในตาของเขามีน้ำตาคลอเขารักผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงคนที่อยู่ๆก็ได้มาโดยไม่ตั้งใจ นางคือคนที่สวรรค์ส่งมาให้จริงๆ

"ท่านพี่ ท่านกอดแน่นเกินไปเจ้าค่ะ ปล่อยเถอะข้าจะไปหาป้าสะใภ้ในหมู่บ้านขอซื้อเต้าหู้สักหน่อย อาหลี่กับซูหยางบ่นอยากกินหม้อไฟ วันนี้พวกเขาพรวนดินยกร่องทำแปลงผักในรั้วบ้านจนเหนื่อย ต้องตอบแทนกันหน่อย"

"ดีแล้ว เจ้าสอนพวกชาวบ้านทำเป็นต่อไปอยากได้ก็ซื้อเอา ไม่ต้องมาเหนื่อยโม่ถั่ว พี่จะซื้อรถม้าคันใหม่ พวกเรากลับมาจากหมู่บ้านหยางไหวจะสอนเจ้าขี่ม้าแล้วก็หัดบังคับรถม้าด้วย จะทิ้งคนไว้ให้คุ้มครองหนิงจินกับหนิงหรงแล้วก็เจ้าสักยี่สิบคน"

หยางหนิงเฉิงปล่อยร่างบางไป๋ซู่ฮวาเดินไปกับไป๋ลู่ที่ตอนนี้ใบหน้าหายดีไม่มีสิวแล้ว ไป๋ลู่งามเป็นรองเพียงหลานสาวคนนี้เท่านั้น

ไป๋ซิ่วถึงกับริษยาตั้งแต่หยางหนิงเฉิงหายดีเขาคือบุรุษรูปงามที่สุด แต่อาหลี่ก็ไม่แพ้กันไป๋ซิ่วชอบอาหลี่แต่ในสายตาเขามีแต่ไปลู่

นางเจ็บใจนัก แม่สื่อวนเวียนบ้านสกุลไป๋ไม่ขาด แต่ไป๋ลู่ไม่ตกลงจนผู้เฒ่าไป๋แทบจะบ้าตาย แม่สื่อรายสุดท้ายให้สินสอดสองร้อยตำลึงเชียวนะ อีเด็กสารเลวนี่เดินออกมาไม่ไว้หน้าเขาสักนิด