ฮูหยินคนงามของคุณชายหยาง

ข้าไม่รับอนุ

เมื่อปรับความเข้าใจกับไป๋ซู่ฮวาเรียบร้อยแล้วหยางหนิงเฉิงก็คอยเป็นเงาตามตัวเมียสาวไม่ห่าง ทำเอาชาวบ้านล้วนแต่อิจฉา ไป๋ซู่ฮวาเป็นสตรีที่งดงามยิ่งนัก

ส่วนหยางหนิงเฉิงเองก็รูปงาม เขาสูงมากหน้าตาหล่อเหลาคมคาย ไป๋ซู่ฮวาเบื่อสายตาสตรีที่จ้องจะงาบสามีนางจริงๆ พริบตาไป๋ซู่ฮวาก็มาอยู่แคว้นฉินได้เดือนครึ่งแล้ว ตอนนี้นางกลุ้มใจมากตั้งแต่เขาหึงหวงจนรุกล้ำนางในวันนั้นต่อมาก็ไม่เคยปล่อยนางสักคืน

ต้องแอบพานางขึ้นเขามาในถ้ำ เขาอยากฟังเสียวครวญครางของนางดังๆ ถ้ำสะท้อนเสียงของนางกับเขาได้ดี เหมือนเปิดโอมเธียเตอร์อย่างไรอย่างนั้น คนบ้านี่โรคจิตนัก

ร่างบางระหงของไป๋ซู่ฮวาขยับขึ้นลงอยู่บนกายเปลือยเปล่าของหยางหนิงเฉิง เขาคำรามเสียงแหบทุ้มต่ำ นางเร่าร้อนนักเวลานางบดขยี้สะโพกงามใส่เขา ทำเอาเขากลั้นไม่อยู่สักครั้ง

"อืมทูนหัว ส่ายแรงๆเลย ครางดังๆด้วยพี่ชอบฟังเสียงเจ้านัก โอ๊วววเมียจ๋าร่อนดีเหลือเกิน"

"อร๊ายยย เสียวจังเลย ไหนท่านบอกว่าจะพามาดูกับดักไง อื้อ ยังไม่เห็นกับดักสักอันท่านก็พาข้ามาทำรักอีกแล้ว คนบ้าท่านอย่าสวนขึ้นมาแรงนักข้าเสียวนะอร๊ายยย ถึงแล้วท่านพี่ข้าถึงอีกแล้ว"

ใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ ปอยผมเคลียเนินถันไปมาชวนให้หยางหนิงเฉิงต้องมนต์สะกด เมียเขางามนักเต้าที่เด้งขึ้นลงตามแรงกระแทกของนางชวนดื่มกินจริง คนตัวโตไม่รอช้าลูกขึ้นมาจับเต้าที่กระเด้งใส่ปากตนเอง มืออีกข้าก็เคล้นคลึงเต้าที่เหลือ จนไป๋ซู่ฮวาอ้าปากหายใจ

นางเสียวจะตายแล้วเขาร่วมรักกับนางจนฟ้าสางทุกคืนถึงพากลับบ้าน ไม่นานก็กระตุกเกร็งพร้อมกัน หน้าท้องแบนราบกระตุกแรงจนหยางหนิงเฉิงรู้สึกถึงการบีบรัด

"หืม ปากก็บ่นพี่ว่าลามกหื่นกาม แต่ใครหนอตอดรัดพี่รุนแรงเชียว เด็กดีตอบพี่สิอ่าห์ไม่ตอบพี่จะต่ออีกรอบนะ ดูสิมันยังไม่สงบเลย"

"พอแล้วไม่ไหวแล้ว ท่านพี่ถอดถอนเถิดเมียไม่ไหวจริงๆนะเจ้าคะ"

หยางหนิงเฉิงเสียดายความแน่นไม่อยากถอดถอนแต่เขาเห็นว่านางเหนื่อยจริงๆ เขารู้ว่าตนเองเห็นแก่ตัว เรียกร้องนางทุกคืนแต่แม้ว่านางจะเหนื่อยก็ไม่ปฏิเสธตามใจเขายิ่งนัก หยางหนิงเฉิงจับนางพลิกลงนอนข้างๆให้นางหนุนแขนก่อนจะจูบซับเหงื่อให้

"อีกเดี๋ยวพี่จะไปดูกับดัก เจ้าอยู่ในนี้รอพี่กลับมานะคนดี"

"ท่านพี่ ผ่านมาเดือนกว่าแล้วรั้วอิฐก็สร้างเสร็จแล้ว เสบียงก็เตรียมพร้อมหมดแล้ว แปลงนาก็ไถหว่านเรียบร้อย ข้าจะไปหมู่บ้านหยางไหวสักหน่อยเจ้าค่ะ"

"หืม ที่นั่นมีอะไรหรือเจ้าจะไปทำไมกัน"

"ที่นั่นมีเพื่อนท่านพ่ออยู่คนนึง ตอนเกิดเรื่องเขารอดมาได้แต่ก็บาดเจ็บสาหัส ข้าอยากให้เขามาสอนหนังสือเด็กๆท่านลุงเถียนเป้าเคยเป็นบัณฑิต ข้าไม่วางใจให้ไปเรียนที่สำนักศึกษาจริงๆเจ้าค่ะ ซุนเย่วเล่อคนนั้นข้ารับมือนางได้ แต่เด็กๆข้าเกรงว่าพวกเขา" ไป๋ซู่ฮวาไม่พูดต่อ แต่หยางหนิงเฉิงก็เข้าใจก่อนจะพยักหน้ากระซิบเสียงกระเส่า

"พี่ไปดูกับดักก่อนนะ ใส่แค่เสื้อคุมพอเดี๋ยวจะกลับมาทวงค่าจ้างขับรถม้าไปหมู่บ้านหยางไหวครึ่งนึงก่อน จะได้ไม่ต้องเสียเวลาถอดอีก อืมดูดทั้งวันก้ไม่เบื่อหวานนัก" หยางหนิงเฉิงก้มลงดูดกลืนยอดถันชูชันอีกรอบ

"หยางหนิงเฉิง ท่านมันคนลามก อื้ออออ"

หยางหนิงเฉิงจูบนางก่อนจะไปด้านนอก เขาไม่ต้องไปดูกับดักหรอกแค่ยืนบนต้นไม้เห็นหมูป่าหนึ่งตัวกับกวางอีกหนึ่งตัว จึงซัดฝ่ามือใส่ไม่นานก็ได้หมูป่ากับกวางมาอวดเมียรักในถ้ำ หยางนี่งเฮิงวางซากสัตว์ป่าเอาไว้ก่อนจะเดินมาหาคนตัวเล็กที่นอนหลับอยู่ ได้ยินนางละเมอเบาๆ

"อืมม่าวม่าว คิดถึงนายจัง ฉันไม่อยู่ใครจะให้อาหารนายกันเจ้าแมวน้อย ฉันคิดถึงนายนะเจ้าลูกแมวอ้วน"

เสียงงึมงำทำเอาหยางหนิงเฉิงใจละลาย ลูกแมวหรือคงต้องให้องครักษ์ไปหามาให้นางสักสองตัว

"อื้อ ท่านพี่อีกแล้วหรือท่านจะกลับอย่างไร ถ้าอีกรอบข้าเดินไม่ไหวแล้วนะ"

ไป๋ซู่ฮวาโอดครวญคนตัวโตกำลังดูดเม็ดทับทิมของนางอยู่ ขยำเคล้นคลึงไปมาเขาปลดปล่อยใส่นางไปหกรอบแล้วตั้งแต่เมื่อคืนนี่ยามอู่แล้ว ดีนะที่ฝากเด็กๆไว้กับอาไป๋ฮวนกับอาหญิงเล็ก

"ได้ ไม่แกล้งเจ้าแล้วกลับกันเถอะ ดูเหมือนพี่ต้องเร่งเดินทางเร็วขึ้น คิดถึงเจ้าจริงๆ หากไม่กลัวเจ้ากับคู่แฝดจะมีอันตราย พี่คงพาไปด้วยแล้ว"

จากนั้นหยางหนิงเฉิงก็แบกกวางกับหมูป่าที่หามาได้ เขาจับมัดแล้วใส่คานหามพาไป๋ซู่ฮวาเดินลงเขา ก่อนถึงเชิงเขาก็เจอกับกลุ่มอันธพาลกว่าสิบคนดักหน้าอยู่

"นี่ไอ้หน้าอ่อน หมูป่านั่นกับกวางเจ้าวางทิ้งเอาไว้ รวมถึงผู้หญิงด้วย" หัวหน้าอันธพาลกล่าวแก่หยางหนิงเฉิง ไป๋ซู่ฮวาจำหน้าได้ ไอ้นี่เป็นอันธพาลในเมือง ชอบข่มขู่ร้านค้า รีดไถเงินเหตุใดมาหากินไกลถึงที่นี่กัน

"เจ้าเป็นอันธพาลอยู่ในเมือง อยู่ๆมาหากินถึงที่นี่ ในเมืองไม่มีให้เจ้าหากิน หรือใครไหว้วานมากันแน่ เจ้าคือโกวเถียนข้าจำได้"

"ฮ่าๆๆๆๆๆพี่น้องข้านางรู้จักพวกเราด้วย ดีๆคนกันเอง เอาเหยื่อวางไว้แล้วไอ้หน้าอ่อนไปได้ ส่วนเจ้าแม่คนงามเจ้าต้องอยู่กับพวกข้า"

เหล่าอันธพาลตรงมาหาทั้งคู่ มือยังไม่ทันสัมผัสชายเสื้อของไป๋ซู่ฮวาก็ถูกนางถีบกระเด็นไปไกล ส่วนอีกคนก็เจอกับปลายเท้าของนางเสยปลายคางสลบไปแล้ว หยางหนิงเฉิงที่เริ่มรำคาญก็สะบัดมือทีเดียวห้าคนก็กระแทกกับต้นไม้นอนกระอักเลือด มีคนกำลังมาอีก

สายตาของไป๋ซู่ฮวาไวนัก นางเป็นนักเดินป่าจึงสังเกตสิ่งรอบตัวเสมอ หยางหนิงเฉิงเองก็รับรู้ว่ามีคนอยู่รอบนอกและมีคนกำลังมา มีเสียงสตรีดังขึ้นเป็นเสียงซูนเย่วเล่อ

"พวกท่านมาดูสตรีหน้าไม่อาย นางนัดแนะบุรุษให้มาหานี่ไง เอ๊ะเหตุใดพวกเจ้าถึงไปนอนอย่างนั้นเล่า พี่หยางเฉิงท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่เจ้าคะ"

ซุนเย่วเล่อเข้ามาหาหยางหนิงเฉิงควักผ้าเช็ดหน้ามาจะซับเหงื่อให้เขา จางชุนไปบอกว่าตอนนี้เขาหายดีแล้วมีเพียงเขาที่คู่ควรกับนาง เขาเป็นบุรุษใจอ่อนนางเชื่อว่าเขาไม่โกรธนางที่ทอดทิ้งเขาก่อนหน้า แต่หยางหนิงเฉิงกลับถอยหลังหนีไม่ให้นางสัมผัสได้

"คุณหนูซุนรบกวนเจ้าสำรวมด้วย ต่อหน้าภรรยาข้าท่านให้เกียรตินางด้วย" ซุนเย่วเล่อชะงัก นังบ้านนอกนี่ยังเสนอหน้าอยู่อีกหรือ

"พี่หยางเฉิง ท่านคงยังโกรธข้าอยู่หรือเจ้าคะ ที่ผ่านมาข้าไม่ได้ทอดทิ้งท่านนะเจ้าคะ แต่ท่านพ่อให้ข้าดูแลสถานศึกษาเพราะเขาต้องพาลูกศิษย์ไปสอบ ท่านอย่าน้อยใจเย่วเล่อเลยนะเจ้าคะ ส่วนไป๋ซู่ฮวาข้าได้ข่าวว่านางนัดแนะพบบุรุษก็เลยจะมาดูให้เห็นกับตาเจ้าค่ะว่านางทำเรื่องไม่คู่ควรกับบุรุษที่ดีอย่างท่าน"

"นี่คุณหนูซุน เจ้าไม่สำรวมอยู่บ้านดีๆวิ่งแร่มาสอดมือเรื่องเรือนข้าเพราะเหตุใด ถ้าใฝ่ต่ำอยากเป็นเมียน้อยนักก็ไปหาที่อื่น เรือนข้าไม่รับอนุท่านพี่ว่าอย่างไรเจ้าคะ"