บทที่2.รักต้องอุ้ม...
1486 คำ
“ไม่! ฟ้าไม่ไปไหนกับคุณเด็ดขาดวิคเตอร์ จะต้องให้ฟ้าบอกกี่ครั้ง ฟ้าไม่เคยคิดอะไรเลยกับคุณ ฟ้ากับฮิวล์จะแต่งงานกัน คุณจะทำแบบนี้ไปทำไม และฟ้าไม่ไปกับคุณฟ้าจะแต่งงาน”
“ผมไม่ได้ขอร้องคุณนะนางฟ้า คุณต้องทำตามผม ก่อนที่ผมจะสั่งถล่มคนทั้งงานให้ราบเป็นหน้ากลอง เข้าใจใช่ไหม?”
“คุณมันคนบ้าอำนาจ คนป่าเถื่อน ฟ้าไม่น่ามาเจอกับคนอย่างคุณเลยให้ตายเถอะ!” เธอกระทืบเท้าเร่าๆ อยากจะเกลียดเขาให้เหมือนไส้เดือนกิ้งกือ แต่หัวใจเจ้ากรรมมันไม่รักดี มันปฏิเสธเสียงร้องสั่งจากสมองโดยสิ้นเชิง เพราะภายในหัวใจของฑิฆัมพรมันมีเงาลางๆ ของวิคเตอร์แอบซ่อนอยู่ตรงนั้น...
“อย่างถ่วงเวลานางฟ้า เข้าไปในรถดีๆ ไอ้หมอนั่นมันไม่มีปัญญามาต่อกรกับคนอย่างผมหรอก มันกระจอก...”
“แต่! คนที่คุณว่ากระจอกนะวิคเตอร์ คือคนที่ฟ้ารัก ได้ยินไหมคะ” เธอตอบกลับเขาเสียงดังๆ ก่อนจะมุดเข้าไปนั่งในตอนหลังรถยนต์แบบกระแทกกระทั้นเมื่อสิ้นหนทางต่อสู้
วิคเตอร์ชะงักไปนิด เขาค่อยๆ ข่มความโกรธลง กดมันให้ลึกๆ เพราะไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่มีทางให้ฑิฆัมพรแต่งงานไปกับผู้ชายหน้าไหน ถ้าหากเขายังยืนอยู่บนโลกใบนี้และยังหายใจเอาอากาศเข้าปอดอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เพราะฉะนั้นฑิฆัมพรจะต้องเป็นของเขาคนเดียว ไม่ว่าเธอจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม
“คุณจะหลอกตัวเองถึงเมื่อไรกัน... ยอมรับมาดีๆ ว่าคุณไม่ได้รักไอ้หมอนั่นหรอก แต่คุณแค่ต้องการหนีจากผม... คุณคิดว่าผมไม่รู้รึว่าคุณคิดยังไงกับคนอย่างผมเหรอคนสวย อย่าลืมสิว่าผมเป็นใคร?” วิคเตอร์ก้าวตามมาติดๆ เขาทรุดนั่งและขยับร่างกายเบียดชิดติดตัวของเธอ เสียงเปรยเสียงดังกังวาน มันดังก้องในหัวใจฑิฆัมพร จนเธอต้องเสก้มหน้าลง ซ่อนแววตาร้าวรานและตื่นตระหนกจากแววตาคมเฉียบของเขาให้พ้น เกรงว่าฝ่ายตรงข้ามจะจับพิรุธของเธอได้
“ค่ะฟ้ารู้ว่าคุณเป็นใครวิคเตอร์ ฟ้าไม่เคยลืม...” เธอเอ่ยตอบเขาเสียงเคร่ง สะบัดหน้าหนีผินมองไปยังภายนอกไม่อยากมองหน้าหล่อเหลาของวิคเตอร์ให้อารมณ์พุ่งพรวดๆ รถยนต์คันหรูวิ่งฉิวออกจากตัวอาคารโดยไร้ซึ่งคนขัดขวางเหมือนเดิม สารถีเหยียบคันเร่งจมมิด พาทั้งสองคนออกห่างโรงแรมหรู จนตัวอาคารใหญ่ตระหง่านหายลับไปกับความมืดยามราตรี
วิคเตอร์พาดมือเหนือเบาะนั่ง เขาตวัดขาขึ้นไขว่ห้าง ฮัมเพลงในลำคออย่างสบายอารมณ์ ไม่สนใจทีท่าตะบึงตะบอนจากคนด้านข้าง เมื่อไม่ว่าเธอจะพยศแค่ไหน ในสายตาของเขาก็เธอก็ยังน่าเอ็นดูเสมอ จนเขาเองก็ยังแปลกใจตัวเองยิ่งนัก ในชีวิตหนุ่มผ่านผู้หญิงมามากมายจนนับไม่หวาดไม่ไหว แทบจะไม่มีผู้หญิงแบบไหนที่เขายังไม่เคยได้ลิ้มลอง ไม่ว่าจะสาวอวบทรงโตหรือสาวแบบบางร่างระหง แต่กลับมาสะดุดตาสะดุดใจกับแม่สาวแสนงอน หน้าอ่อนเยาว์คนนี้ เพียงแค่สบตากันครั้งแรก มันเหมือนประจุไฟฟ้าอ่อนๆ วิ่งเข้าสู่หัวใจ จนเขาชะงักกึก ดวงตากลมโตแฝงความจริงใจและร่าเริงอยู่เสมอเป็นนิจ มองยังไงก็ไม่เคยเบื่อหน่าย แม้เธอจะมองเขาตาขวางทุกครั้งยามพบเจอกันก็เถอะ
“ไปอยู่กับผมเงียบๆ ก่อนจนกว่าเรื่องนี้มันจะซาลง แล้วผมจะจัดงานแต่งงานกับคุณให้สมเกียรติ”
“หึ! คุณไม่เคยเปลี่ยนนะวิคเตอร์! ไม่ว่าเมื่อไร คุณก็เอาตัวเองเป็นใหญ่เหนือคนทั้งโลกตลอดมา ไม่เคยสนด้วยซ้ำว่าคนอื่นเขารู้สึกแบบไหน? หรือต้องการสิ่งที่คุณพยายามจะยัดเยียดให้หรือไม่!”
“หืม! ผมเป็นคนแบบนั้นหรอกรึนางฟ้า อย่างนั้นถ้าผมอยากจูบคุณ ผมก็ไม่ต้องขอคุณสิ ใช่ไหม? เพราะผมเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองนี่” วิคเตอร์เอ่ยลอยๆ เสียงเยาะหยัน เขาแอบหัวเราะในลำคอหลังจากพูดจบ เพราะคนข้างตัวผวาหลบแบบลุกลน หลังได้ยินคำพูดเขาจนจบ
“อย่ามาทำบ้าๆ นะ คุณไม่มีสิทธิ์”
หญิงสาวขู่ฟ่อ!!
“ถ้าคนอย่างผมไม่มีสิทธิ์ ผู้ชายทั้งโลกก็หมดสิทธิ์ที่จะเตะต้องคุณเหมือนกัน!” มือกระชากร่างโปร่งบางเข้ามาในอ้อมแขน เขากระซิบแนบเรียวปากอิ่ม ก่อนจะตะโบมจุมพิตลงทัณฑ์คนใต้ร่าง จนเธอตัวอ่อนยวบหมดสติแน่นิ่งไป...จนเขาเองก็ยังตกใจ
“นางฟ้า! นางฟ้า” วิคเตอร์ตะโกนลั่น เขาตกใจสุดขีด จู่ๆ ฑิฆัมพรก็แน่นิ่ง เธอหมดสติหลังเขาจูบแบบไม่คิดชีวิต มือๆ ที่จับแต่ปืนกับปากกา ตอนนี้กลับกำลังบีบนวดเรียวแขนขาวเนียนและพัดโบกสายลมใส่หน้าหวาน ดวงตาคมดุมีร่องรอยความวิตกกังวล เพราะเธอคือหัวใจของเขาไม่อยากให้เจ็บตัวหรือทุกข์ใจแม้ซักกะผีกเดียว
รถยนต์ชะลอความเร็วลง สารถีขับตีวงอ้อมตัวเครื่องบินเจ็ทและจอดเทียบด้านข้าง
“นายครับ” ก่อนจะกระซิบรายงานเจ้านายเสียงเบาๆ เมื่อเขาทั้งหมดมองเห็นว่าผู้หยิงของนายหลับไม่ได้สติอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของเจ้านาย โดยที่เจ้านายโอบประคองแบบไม่ให้บุบสลาย
“หืม...”
“เครื่องพร้อมออกเดินทางในอีก 15 นาทีครับ”
“อืม...” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ช้อนอุ้มร่างโปร่งบางในชุดแต่งงานหรูหราเข้าสู่วงแขน ก้าวเท้าออกจากตัวรถยนต์ลีมูซีนตรงไปยังเครื่องบินเจ็ทส่วนตัว เพื่อเหินฟ้าผ่านน่านน้ำประเทศไทยมุ่งตรงไปยังมอสโก รังรักในอนาคต ...
แก้วไวท์ทรงสูงบรรจุน้ำสีเหลืองทองอร่ามค่อนแก้ว มันวางสงบนิ่งอยู่ด้านข้างลำตัวของวิคเตอร์ โดยที่เจ้าตัวนั่งนิ่งๆ ยกสองมือกุมไว้เหนือหัวเข่า พุ่งสายตาคมดุไปยังเตียงนอนกว้างเป็นจุดเดียว โดยที่บนที่นอนหนามีฑิฆัมพรนอนหลับสนิทอยู่บนนั้น ชายกระโปรงชุดแต่งงานสีขาวแผ่กระจายเต็มเตียงกว้าง มันแลดูอ่อนหวานน่าทะนุถนอม แต่เมื่อเธอใส่มันเพื่อคนอื่น เขาจึงไม่ใคร่จะพอใจนัก คนตัวใหญ่ผุดลุกจากที่นั่งเหมือนดั่งใจคิด มือค่อยๆ ปลดชุดแต่งงานนำเข้าราคาแพงออกจากร่างกายของฑิฆัมพรด้วยความไม่พอใจ จนกระทั่งชุดผ้านุ่มๆ หลุดออกจากหัวไหล่กลมกลึง จนมองเห็นชั้นในสีขาวสะอาดด้านใน ลมหายใจเขาสะดุดกึก เริ่มรุ่มร้อนจนอยากจะฝากรักไว้ในกายเธอแน่นๆ ติดตรงที่ว่าไม่เคยขืนใจคนหมดสติมาก่อน จึงรีบตลบชายผ้าห่มขึ้นคลุมภาพประติมากรรมชั้นเลิศเอาไว้ ก่อนที่อารมณ์หนุ่มจะปะทุเดือดมากกว่าที่เป็น
กระบวนการลอกคราบนางฟ้าเป็นไปแบบทุลักทุเล กว่าจะเสร็จสิ้นลงไป หน้าคร้ามคมก็เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ อากาศร้อนระอุแผ่กระจายรอบๆ ตัวทั้งที่แอร์คอนนิชั่นทำงานตามปกติ เครื่องทำอากาศเย็นเฉียบแต่วิคเตอร์เหมือนนั่งทับเตาไฟร้อนๆ มือไม้เกะกะทำอะไรไม่ถูก มันคอยแต่จะวนเวียนเกาะเกะอยู่เหนือเนินอกสร่าง อยากจะจับต้องให้เต็มมือ แต่ก็ต้องยับยั้งเอาไว้ก่อน แค่เป็นมาเฟียตัวร้ายฑิฆัมพรยังไม่อยากจะพูดจะจาด้วย หากเป็นโจรบ้ากามเข้าไปอีกตำแหน่ง เธอคงไม่แม้แต่จะมองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ
“ชิป!” เขาขว้างชุดเจ้าปัญหาออกไปห่างๆ สายตามองกองผ้าขยุกขยุยกลางเตียงด้วยอารมณ์ที่ดีขึ้นกว่าเดิม เขาหมุนตัวมองหาชุดใหม่เพื่อมาเปลี่ยนให้เธอ แต่ก็คงต้องพักเอาไว้ก่อน เพราะมันอันตรายเกินกว่าจะหักใจ ถ้าเขาย้อนกลับไปบนเตียงอีกครั้ง ในเมื่อตอนนี้ใต้ผ้าห่มผืนโตฑิฆัมพรมีเพียงอันเดอร์แวร์ปกปิดความงามพิสุทธิ์ไว้แค่นั้นเอง...
“อื้อ...” เปลือกตาขยับขยุกขยิก ก่อนที่ร่างอวบอัดจะทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่ง เธอตะครุบชายผ้าเอาไว้จนแน่น เพราะรู้สึกเย็นวูบตลอดร่างกายหลังจากลุกขึ้นนั่งตัวตรงๆ “วี้ด! เกิดอะไรขึ้นกับฟ้า คุณทำบ้าอะไรวิคเตอร์” เสียงหวานๆ กล่าวต่อว่าเขาทันที ที่เธอตั้งสติได้ โดยมือเล็กๆ กำผ้าห่มในมือแน่น ดวงตาตื่นตระหนกหวั่นไหวในเสถียรภาพของตัวเอง
- ผู้เขียน
