บทที่1.วิคเตอร์ มารินกับปฏิบัติการฉุดสะท้านเมือง........
1531 คำ
“คุณพระ!” เธออุทานออกมาเสียงแผ่วๆ รีบผวาหลบ กลางห้องกว้างเต็มไปด้วยกลุ่มชายฉกรรจ์สวมผ้าคุมศีรษะสีดำสนิทนับ10ชีวิต มีอาวุธครบมือ แสงสีเงินสะท้อนวิบวับเขาตา เมื่อมัจจุราชสีดำมะเมื่อมในมือเขาเหล่านั้นยกขึ้นเตรียมความพร้อม หากมีคนใดคนหนึ่งในกลุ่มกล้าขัดขืน
“น้องฟ้าหลบไปค่ะ โจร! โจรปล้นค่ะ” ทีมงานคนหนึ่งในกลุ่มเหลือบมองเห็นเธอเข้าพอดี ความหวังดีจึงทำให้หล่อนตัดสินใจตะโกนบอก
สายตานับสิบคู่หันมามองที่เธอเป็นตาเดียว
“ไปจับเธอมา...” เสียงเข้มๆ ของชายคนหนึ่งด้านหลังชายฉกรรจ์นับสิบร้องสั่งเสียงก้องกังวาน
ฑิฆัมพรตะแคงหูฟังด้วยความตั้งใจ เมื่อน้ำเสียงนั้นคุ้นหูเธอยิ่งนัก จนเมื่อชายหนุ่มผู้นั้นเดินฝ่าออกมาจากกลุ่มชายฉกรรจ์เธอจึงยิ่งตกใจมากขึ้น
“วิคเตอร์!”
“ครับ ผมเอง...สบายดีไหมครับนางฟ้า”
“คุณกำลังทำบ้าอะไรวิคเตอร์! เล่นพิเรนทร์อะไรแบบนี้ ทำทำไมคะ? คนอื่นเขาแตกตื่นและเดือดร้อนนะคะ ดูซิตกใจหน้าซีดกันเกือบหมด ฟ้าไม่มีเวลามาเล่นสนุกกับคุณหรอกนะ ใกล้จะถึงช่วงเวลาสำคัญแล้วด้วย คุณคงลืมไปแล้วว่า... วันนี้ฟ้ากำลังจะแต่งงานกับฮิวล์” เธอปล่อยชายกระโปรงลงจากอ้อมแขน เดินช้าๆ เข้าไปเผชิญหน้ากับชายหนุ่มอย่างองอาจ ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีหวานขยับต่อว่าแบบไม่ไว้หน้าและดวงตากลมโตจ้องมองหน้าคร้ามคมอย่างไม่คิดจะหลบหลีก แสดงให้เขารู้...เธอไม่ได้กลัวอำนาจมากมายของเขาซักนิด
“ฮ่าๆ...” วิคเตอร์หัวเราะร่า เขาโบกมือไล่เหล่าชายฉกรรจ์ ทอดสายตามองดวงหน้าหวานที่แต่งเติมจนสวยหาที่ติไม่ได้ ตาไม่กะพริบ ดวงตาคมดุเปล่งประกายร้อนแรง ก่อนที่จะแสยะยิ้มเย้ยหยันฑิฆัมพร “แค่จะ...ครับคนสวย แต่คุณยังไม่ทันได้แต่งงาน คุณคงหลับยังไม่ตื่นนะนางฟ้า...สถานการณ์ตรงหน้านี่ยังไม่ชี้ชัดหรือว่าคุณหมดสิทธิ์คิด ผมจะช่วยคุณเองนะ งานวันนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นหรอกครับ เพราะคุณต้องไปกับผม! ปล่อยให้ไอ้หมอนั่นมันหน้าแหก อยู่กับงานแต่งงานสั่วๆ ที่มันรีบร้อนจัดขึ้นมาบนความไม่พอใจของผม ตามสบาย...”
“ไม่! ฟ้าไม่ไปกับคุณ คุณจะไปตายที่ไหนก็ไปเลยวิคเตอร์ เราสองคนอยู่บนเส้นทางที่ขนานกัน ไม่มีทางมาบรรจบกันอยู่แล้ว อย่ามาลากคนไม่เกี่ยวข้องเขาไปมีส่วนร่วมกับคุณด้วยเลย มันไม่สนุกหรอกนะ”
“คุณไม่มีสิทธิ์มาไล่ผมนะนางฟ้า! และผมก็ไม่ได้ให้คุณออกความคิดเห็น สิ่งที่ผมต้องก็การคือ...ให้คุณปฏิบัติตาม ไม่เช่นนั้นผมจะสั่งให้คนของผมถล่มงานวิวาห์ของคุณให้ยับ คุณก็น่าจะรู้ว่าผมทำได้...ใช่ไหม?” วิคเตอร์เอ่ยยิ้มๆ ดวงตาคมดุโชนแสงและมันเหี้ยมเกรียมจนเธอรู้สึกสะท้านในหัวใจ มาเฟียหนุ่มคาสโนว่าหน้าหยกหัวใจทรนง เป็นสมญานามของ วิคเตอร์ มาริน
“บ้า! คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ คุณคิดจะทำอะไรกันแน่คะ”
“ผมเคยบอกคุณแล้วใช่ไหม? คุณหนีผมไม่พ้นหรอกน่า ไอ้หมอนั้นมันไม่มีปัญญาปกป้องคุณหรอก มันต้องคนอย่างผมสิ ถึงจะดูแลคุณให้ปลอดภัยได้ ไม่ใช่ไอ้หน้าอ่อนฮิวล์”
“ชิ! ฟ้าไม่เคยต้องการ การดูแลจากมาเฟียแบบคุณ ฟ้าเป็นแค่คนธรรมดาใช้ชีวิตแบบคนปกติ ไม่เคยมีใครปองร้ายฟ้ามาก่อนในชีวิต เพราะฉะนั้นฟ้าไม่เคยต้องการคุณ” เธอกดเสียงต่ำ เอ่ยบอกชายหนุ่มหน้าด้านตรงหน้า
“คุณรู้อนาคตได้ยังไงคนสวย ผมนี่สิถึงจะเหมาะกับคนอย่างคุณ ไม่ใช่ไอ้หมอนั่นที่เหยาะแยะอ่อนปวกเปียก” วิคเตอร์ก็ยังไม่วายแควะฮิวล์อีกจนได้
“เห้อ! มันก็เข้ารอยเดิมอีกนั่นแหละคะ คุณจะดื้อฝืนไปเพื่ออะไรกัน ฟ้าบอกคุณกี่ครั้งแล้วคะ เราไม่มีทางอยู่ร่วมกันได้! ฟ้าไม่ชอบชีวิตที่ต้องเสี่ยงอันตราย ฟ้าอยากเป็นคนธรรมดา เข้าใจไหมคะ?”
“ผมรู้และผมกำลังพยายามทำสิ่งนั้นเพื่อคุณอยู่ คุณก็ไม่เคยสนใจนี่ แต่...อย่ามาถ่วงเวลานางฟ้า! ไปกับผมดีๆ อย่าต้องให้ผมใช้กำลัง คุณก็น่าจะรู้ว่าผมทำได้!” เขาเอ่ยเสียงเคร่ง มองเธอแบบรู้ทันเมื่อฑิฆัมพรไม่ค่อยต่อประโยคกับเขามากนัก แต่วันนี้เธอกับชวนเขาพูดวนไปวนมา
“ไม่!”
“ลงมือ!” วิคเตอร์ไม่ฟังเสียงใครอีกต่อไป เขาสั่งทีมงานลงมือปฏิบัติตามแผนเดิม โดยการทำให้งานวิวาห์ล้มเลิกไปเพราะไร้เจ้าสาวในงานแต่งงาน
“ว้าย!...อกอิแป้นจะแตก เกิดอะไรขึ้น?” เสียงกระเทยร้องวี้ดว้าย เมื่อชายฉกรรจ์นับสิบกันตัวพวกเขาออกห่างๆ จากเจ้าสาวแสนสวย
การ์ดหน้าเหี้ยมเริ่มลงมือตามแผน เขาผลักดันผู้ไม่เกี่ยวข้องทุกคนเข้าไปในห้องแต่งตัว โดยใช้อาวุธประจำตัวข่มขู่ จนคนพวกนั้นได้แต่หุบปากเงียบไร้เสียงกรีดร้องโวยวาย “หุบปากให้สนิท ถ้าไม่อยากให้ร่างกายมีรูเพิ่มขึ้นมาบนตัวอีกรูสองรู ก็อย่าได้ส่งเสียงออกมาเป็นอันขาด ประเดี๋ยวฉันจะตกใจ จนเผลอทำเหนี่ยวไกปืน จนปืนลั่นใส่พวกคุณทุกคน มันจะตายแบบไม่รู้ตัว” สาวแท้สาวเทียมถูกมัดมือมัดปาก ผูกโยงรวมกันเป็นกลุ่มใหญ่ และจับยัดเข้าไปในตู้เสื้อผ้า ก่อนจะปิดงับประตูลงเป็นการอำพราง ประตูด้านนอกถูกปิดสนิท ก่อนกลุ่มคนแปลกหน้าจะเร้นกายสลายหายไปดังกลุ่มควัน
“อย่ามาแตะต้องตัวฟ้านะวิคเตอร์!”
“ผมจะทำ ทำมากกว่าแตะอีกคนสวย”
“อย่า...อย่าเข้ามานะ! ไม่อย่างนั้นฟ้าจะร้องให้คนอื่นเข้ามาช่วย”
“คุณห้ามผมไม่ได้หรอกนางฟ้า จะฝืนไปทำไมกันอีกครับ”
“ไม่นะวิคเตอร์ คุณทำแบบนี้กับฟ้าไม่ได้!” ฑิฆัมพรร้องห้ามเสียงสั่น เธอเกร็งตัวเตรียมพร้อมหากเขาเข้ามาถึงตัวก็จะสู้สุดตัว ไม่ยอมให้ถูกพาตัวไปง่ายๆ ยังไงก็ขอสู้สุดฤทธิ์ถึงรู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีทางสู้เลยก็เถอะ
“ผมทำมันลงไปแล้วนางฟ้า ไม่มีอะไรหรือใครในโลกนี้ที่สามารถห้ามผมได้” มุมปากของเขาแสยะยิ้มยียวน เดินย่างสามขุมเข้าไปช้อนอุ้มฑิฆัมพรหน้าตาขึงเครียด โดยกลุ่มชายฉกรรจ์เป็นคนคอยดูต้นทางเคลียร์พื้นที่ให้ปลอดโปร่ง
“ปล่อย! ปล่อยนะ” เธอฝืนดิ้นแม้จะถูกอ้อมแขนแข็งแรงโอบกอดจนแทบกระดิกตัวไม่ได้
“ผมจะปล่อยคุณบนเตียงของผมเท่านั้นนางฟ้า คุณยังไม่ต้องรีบก็ได้ครับ ยังไงคุณก็หนีผมไม่พ้น หึๆ...คุณเสร็จผมแน่ๆ!” วิคเตอร์กระซิบเสียงปร่า ร่างกายตื่นเพลิดเมื่อนึกถึงเรือนกายขาวผ่องของฑิฆัมพรกลางเตียงใหญ่ โดยมีร่างกายของเขาคร่อมทับ
“บ้าที่สุด! คุณมันคนบ้า และไม่มีทางที่ฟ้าจะยอมคุณง่ายๆ ถ้าคุณทำทุเรศๆ แบบนั้นฟ้าจะกัดลิ้นตาย คอยดู!”
“จะตายแบบทรมานทำไมกันครับ สู้ขึ้นสวรรค์ไปพร้อมกับผมดีกว่าเยอะ สนุกๆ สบายๆ ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะก้องกังวานเสียดแทงอารมณ์โกรธของเธอเหลือเกิน จนนึกอยากจะฆ่าวิคเตอร์ให้ตายคามือหากเธอมีโอกาส หญิงสาวสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ปล่อยให้เขาได้มีชีวิตอยู่ให้หนักแผ่นดิน คนชั่วๆ เอาแต่ใจตัวเองแบบเขา อยู่ไปก็รังแต่จะสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น เขาทำตัวอยู่เหนือทุกสิ่ง ไม่สนด้วยซ้ำว่าใครจะรับผลการกระทำของเขาบ้าง แค่ได้ในสิ่งที่ตัวเองพอใจแค่นั้นพอ!
เพี้ยะ! ทันทีที่เธอเป็นอิสระ ฝ่ามือเล็กๆ ประเคนเข้าเต็มซีกแก้มของวิคเตอร์ จนหน้าคมคายสะบัดเพราะแรงตบ
มือยกขึ้นจับปลายคาง จับโยกไปโยกมาแก้อาการเจ็บชาที่เกิดขึ้น สายตาคมดุนิ่งสนิทจ้องหน้าบูดบึ้งของฑิฆัมพรตาไม่กะพริบ ไม่น่าเชื่อว่ามือเล็กๆ แค่นั้นจะหนักหน่วงจนหน้าเขาชาไปครึ่งหน้า รอยยิ้มเหยียดๆ ปรากฏขึ้นบนมุมปาก ไม่ว่าเธอจะขัดขืนหรือต่อสู้ เขาก็ไม่สน! และไม่มีทางถอยหลังหรือปล่อยให้เธอหลุดมือไปเป็นอันขาด
“เข้าไปในรถ นางฟ้า” วิคเตอร์เค้นเสียงกร้าว เขาเอ่ยบอกฑิฆัมพรเมื่อเธอยังยืนเฉยทำหน้าบึ้งตึงอยู่ด้านข้างลีมูซีนคันโต หลังจากออกมาจากโรงแรมหรูจนพ้นแบบไร้คนขัดขวาง
- ผู้เขียน
