7
1481 คำ
“ไม่ บัวไม่ได้ทำอะไรผิด บัวบอกแล้วนี่คะว่าไม่ใช่ตั้งใจ เขาก็บอกเองว่ามันเป็นอุบัติเหตุ”
พลอยชมพูทานปาท่องโก๋อย่างอร่อย ไม่สนใจจะขอโทษ เขาอยากบอกบิดาเองว่าเธอไม่ตั้งใจ แล้วทำไมเธอต้องขอโทษด้วย
“บัว พ่อบอกว่าให้ขอโทษดินเดี๋ยวนี้ แม้ไม่ได้ตั้งใจเราก็ต้องขอโทษ พ่อไม่เคยสอนให้บัวก้าวร้าวแบบนี้นะ”
ทรงศักดิ์เริ่มเสียงดัง ไม่ชอบกิริยาบุตรสาวสักนิด
พลอยชมพูเม้มริมฝีปากแน่นเป็นการต่อต้านคำพูดของบิดา พรพิมลไม่อยากมีปัญหาจึงรีบพูดแทรกขึ้น
“หนูบัวไม่ได้ตั้งใจ อย่าดุแกเลย ดินก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก”
คำพูดออกรับแทนทำให้ทรงศักดิ์ถอนใจแบบไม่สบอารมณ์ พลอยชมพูมองหน้าสองแม่ลูกอย่างระแวง คิดว่าทั้งสองทำดีเอาหน้า
“อิ่มแล้วค่ะ ทานไม่ลง อยากจะอ้วก” เด็กสาวลุกขึ้นทันที
“บัว ทำไมทำกิริยาแบบนี้ กลับมานี่นะ ยัยบัว ได้ยินที่พ่อพูดไหม” ทรงศักดิ์ตวาดเสียงดังจนพลอยชมพูชะงักฝีเท้า
“บัวอิ่มแล้ว จะให้นั่งทนอยู่ทำไมคะ”
ปากพูดโต้ตอบกับบิดา แต่ตวัดสาวตามองสองแม่ลูก หัสดินมีสีหน้าเรียบเฉยเขาระงับอารมณ์เต็มที่
“ยัยบัว ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ เถียงคำไม่ตกฟาก”
ทรงศักดิ์โมโหจนหน้าแดงก่ำ
“คุณคะใจเย็นๆ อย่าดุหนูบัวแบบนั้น”
พรพิมลไม่อยากให้มีเรื่องมีราว ที่สำคัญหากยิ่งสามีดุบุตรสาวมากเท่าไหร่ พลอยชมพูจะยิ่งเกลียดนางและหัสดินมากขึ้นเท่านั้น
“คุณให้ท้ายยัยบัว ต่อไปจะเอาใหญ่”
ทรงศักดิ์หันไปพูดกับภรรยาเสียงเครียด
“ขอตัวก่อนนะคะ บัวอิ่มแล้วจริงๆ เชิญเอาอกเอาใจกันให้พอ”
คำพูดประชดประชันนั้นทำให้ทรงศักดิ์โกรธจัด
“ยัยบัว พูดอะไรของแก ชักจะก้าวร้าวใหญ่แล้ว”
พลอยชมพูไม่ฟังคำทัดทานของบิดาอีก รีบก้าวเดินหนีไปทันที
หัสดินมองตามร่างสาวน้อยไปอย่างหนักใจ เขาไม่ย่อท้อ เช่นไรต้องเอาชนะใจเธอให้ได้
เขาเชื่อว่าความดีย่อมชนะทุกสิ่ง มารดาสอนเสมอให้เขาใจเย็น กตัญญูกตเวทีต่อผู้มีพระคุณ รวมถึงต้องเห็นอกเห็นใจผู้อื่น เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แก่คนที่ลำบากกว่า ชีวิตถึงจะมีความสุข ชีวิตนี้เกิดมาจะอยู่สักกี่ปีนั้นไม่มีใครล่วงรู้ แต่วันนี้เราทำสิ่งที่ดี ทำสิ่งที่ถูกต้องแล้วหรือยัง
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จหัสดินตามพลอยชมพูออกมานอกบ้าน เขาเห็นเด็กสาวกำลังเล่นกับสุนัขพันธุ์บางแก้วจึงเดินเข้าไปหา
“ขอพี่เล่นด้วยคนได้ไหมคะ มันชื่ออะไรเอ่ย”
หัสดินถามเด็กสาวด้วยความเอ็นดู เขาเป็นคนชอบสุนัขพอสมควร พยายามไม่ใส่ใจกับใบหน้าที่บึ้งตึงของอีกฝ่าย
พลอยชมพูมองใบหน้าของหัสดินด้วยความหมั่นไส้ ก่อนที่จะปล่อยเจ้าบุญหลายและส่งเสียงกำกับให้มันกัดแขกผู้มาใหม่
“โอ๊ย! น้องบัว”
หัสดินนอนลงไปกองกับพื้นเพราะถูกสุนัขขย้ำกัดเข้าที่แขน พลอยชมพูหัวเราะสะใจ กณวรรธที่เพิ่งเดินทางกลับมาร้องเสียงหลง
“หยุดนะเจ้าบุญหลาย น้องบัว บอกให้มันหยุดเดี๋ยวนี้!”
กณวรรธหลานชายคนเดียวของพาดุเด็กสาวตรงหน้า พลอยชมพูหน้างอ รีบเรียกเจ้าบุญหลายให้กลับมา ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะเคารพรักและเชื่อฟังคำสั่งสอนหมอหนุ่มมาตั้งแต่เด็ก แถมเขาก็เลี้ยงเธอมาแต่เล็กแต่น้อย เธอจึงเกรงใจกณวรรธพอๆ กับบิดา
“เป็นยังไงบ้าง”
กณวรรธ คุณหมอหนุ่มวัย 25 เข้าไปพยุงร่างหัสดินด้วยความเป็นห่วง เขาเพิ่งเรียนจบกลับมาอยู่บ้านเพียงไม่นานมานี้เอง
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับ”
หัสดินใบหน้าเหยเก พลอยชมพูมองเมินไปทางอื่น แต่แอบเหลือบมองโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว รู้สึกไม่ดี เมื่อเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากแขนของชายหนุ่ม
“รีบไปทำแผลก่อน นี่ต้องฉีดยาด้วย แต่โชคดีที่เจ้าบุญหลายฉีดวัคซีนแล้ว ไม่งั้นคงแย่”
กณวรรธรีบพยุงร่างหัสดินเข้าบ้าน พลอยชมพูมองตามไปห่างๆ อย่างห่วงๆ รู้สึกผิดขึ้นมาทันที
เด็กสาวไม่เห็นหัสดินจะกล่าวโทษอะไรเธอเลย นั่นยิ่งทำให้เธอหงุดหงิดใจเข้าไปใหญ่ที่เขาไม่พูดเลยแม้แต่น้อย เธอเหมือนเป็นคนโหดร้ายเสียอย่างนั้น
“บัวรู้ไหมว่าตัวเองทำอะไรผิด”
ทรงศักดิ์พูดเสียงเครียด สกัดกั้นอารมณ์แทบจะไม่ไหว เมื่อเห็นสภาพของหัสดินที่โดนสุนัขของบุตรสาวกัดจนเลือดโชก
“ทำอะไรคะ บัวยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
เด็กสาวมองบิดาหวาดๆ แต่ยังเถียงไม่ลดละ
“นี่ไม่รู้ตัวหรือไงว่าทำอะไรผิด พ่อคงต้องตีบัวเพื่อเป็นการสั่งสอน ทำไมถึงปล่อยให้เจ้าบุญหลายกัดพี่เขาแบบนั้น ถ้าเราไม่ยุมันให้ทำ มันไม่มีทางกัดใครเด็ดขาด มันเชื่อฟังคำสั่งบัวจะตาย”
ทรงศักดิ์รู้ดีว่าเจ้าบุญหลายดุมาก แต่หากเจ้านายห้ามปรามมันจะหยุดเชื่อฟังคำสั่ง แต่ถ้ายิ่งยุให้มันกัด รับรองว่าไม่เหลือซากแน่ บางทีอาจจะกัดจนตายเลยก็ได้ เพราะลูกน้องเขาที่ริขโมยของ เคยโดนมันกัดปางตายเกือบเอาชีวิตไม่รอดมาแล้ว
“มันไม่รู้จักนายดินนี่คะ คงเห็นเป็นคนแปลกหน้าเลยกัดเข้าให้ บัวก็ห้ามไม่ทัน และไม่กล้าด้วย เผื่อมันโมโหกัดบัวขึ้นมาพ่อจะทำยังไงคะ พ่อไม่ห่วงลูกตัวเองเลย ห่วงแต่ลูกคนอื่น”
เหตุผลฟังไม่ขึ้นทำให้ทรงศักดิ์กัดกรามแน่น นับวันบุตรสาวยิ่งจะไม่มีเหตุผลมากขึ้นทุกวัน แล้วคำพูดแต่ละคำนี่ช่างคิดไปได้เป็นตุเป็นตะ หมาตัวนี้รักบุตรสาวของเขามากเพราะเลี้ยงมาแต่อ้อนแต่ออก ให้ตายยังไงก็ไม่กัดพลอยชมพูแน่นอน
พลอยชมพูเป็นอะไรไปแล้ว เขาหนักใจจนถอนใจระงับอารมณ์แทบไม่อยู่
“คุณคะ ใจเย็นๆ ยังไงดินก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว”
พรพิมลรีบห้ามด้วยความตกใจเมื่อเห็นสามีคว้าไม้หวายมาถือเอาไว้ นึกใจไม่ดี แม้จะสงสารบุตรชายแต่ไม่อยากให้มีเรื่องมีราวใหญ่โต
“คุณอย่าห้ามเลย นับวันยิ่งเกเรใหญ่แล้ว ดูสภาพดินก่อนสิ คุณยังไปเข้าข้างยัยบัวอีก”
ทรงศักดิ์หันไปปรามผู้เป็นภรรยา พรพิมลได้แต่อ้ำอึ้ง แม้จะเห็นจริงดั่งสามีว่าแต่ก็ไม่อยากให้มีเรื่องมีราวจริงๆ
“คุณลุงอย่าตีน้องบัวเลยครับ เป็นความผิดของผมเอง เจ้าบุญหลายมันเห็นเป็นคนแปลกหน้าเลยกัดเอา คงคิดว่าผมอาจจะเข้าไปทำร้ายน้องบัวก็ได้ สัญชาตญาณของสัตว์มักหวงเจ้าของโดยเฉพาะสุนัข”
หัสดินออกรับแทนเด็กสาวอีกครั้ง พร้อมให้เหตุผลที่คิดว่าอาจจะช่วยพลอยชมพูได้บ้าง
... นั่นทำให้พลอยชมพูมองเขาแบบอึ้งๆ
“หลีกไปดิน ลุงคิดว่าบัวสามารถห้ามเจ้าบุญหลายได้ต่างหาก แต่ไม่ทำ เลิกเข้าข้างกันสักที ลุงจะสอนลูกให้ดี ไม่ใช่ให้ท้ายจนเห็นผิดเป็นชอบแบบนี้” ทรงศักดิ์พูดเสียงเข้ม จนทุกคนไม่กล้าพูดอันใดอีก
“เอามือกอดอก”
พลอยชมพูตะลึงไม่คิดว่าจะโดนบิดาตี เธอไม่เคยโดนท่านตีแม้แต่ครั้งเดียว แต่พอสองแม่ลูกเข้ามา บิดาเริ่มลงไม้ลงมือกับเธอ วันก่อนตบเธอ วันนี้จะตีเธออีก ท่านไม่รักเธอแล้ว เด็กสาวคิดไปอีกทางแต่ไม่เห็นความผิดของตัวเอง
พลอยชมพูไม่เกรงกลัวเชิดหน้าขึ้น หันหลังกอดอกหลับตานิ่ง ทรงศักดิ์มือสั่นเทา ตั้งแต่จำความได้เขาไม่เคยตีบุตรสาวเลยสักครั้งเดียว แต่นี่เป็นการสั่งสอนให้หลาบจำเท่านั้น
เขาบอกตัวเอง หากไม่กำราบพลอยชมพูเอาไว้ จะยิ่งทำความผิดต่อไปอีกเรื่อยๆ
... ดั่งสุภาษิตไทยที่บอกเอาไว้ว่า รักวัวให้ผูกรักลูกให้ดี
“จำเอาไว้ว่าอย่าเกเรกลั่นแกล้งคนอื่นอีก พ่อไม่เคยสั่งเคยสอนให้บัวเป็นคนแบบนี้”
ทรงศักดิ์ฟาดไม้ลงที่ก้นบุตรสาวด้วยมืออันสั่นเทา เสียงไม้หวายกระทบกับสะโพกน้อยเต็มแรง พลอยชมพูกัดฟันแน่นไม่ร้องแม้แต่นิดเดียว ยังเชิดหน้าเหมือนเดิม
กณวรรธ พา และสายเองก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก สุดจะห้ามปรามเมื่อทรงศักดิ์กำลังโมโหหนัก
- ผู้เขียน
