ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้เกิ่งหัวอิ่งออกมาเปิดประตูจึงเห็นว่าเป็นสหายทั้งสามคนถึงได้ยิ้มต้อนรับและเปิดประตูให้เข้ามา
“ขอโทษด้วยนะ ทำให้พวกเธอต้องเสียเวลามาหาถึงที่นี่ เพราะหากฉันไปที่นั่น ว่านปี่หมิงจะต้องรู้ว่าฉันไม่ได้กลับบ้านและสงสัยเรื่องที่รู้กันแค่พวกเรา”
“ไม่เป็นไรหรอกอาอิ่ง เธอทำเช่นนี้ถูกต้องแล้ว พวกฉันไม่ได้เสียเวลาอะไรหรอก แล้วนี่เสี่ยวหนิงหลับหรือ”
มู่อันเหมยตอบกลับก่อนจะเอ่ยถามหาหลานสาวตัวน้อย
“อืม เล่นจนหลับไปแล้ว ว่าแต่ทำไมถึงรีบมาล่ะ นึกว่าจะมาเย็นนี้เสียอีก”
“ที่พวกฉันรีบมาเพราะวันนี้เสี่ยวฟางหยุด เห็นบอกว่าป่วย พวกเราเลยคิดว่าอาอิ่งไม่จำเป็นต้องรอนานอีกแล้ว”
หรูเฟิ่งไม่คิดว่าวันนี้เสี่ยวฟางจะลาและอ้างว่าป่วย เพราะเมื่อเช้ายังเห็นว่านปี่หมิงอยู่ในโรงงานและคิดว่าทั้งสองน่าจะลักลอบพบกันเย็นนี้แน่นอน
“ทั้งสองจะลักลอบพบกันเร็วขนาดนี้เลยเหรอ” เกิ่งหัวอิ่
