บทที่ 22  ให้กำลังใจ

2008 คำ

เฉินหยางคุนปั่นจักรยานมารับคู่หมั้น แต่เมื่อมาถึงลุงยามกลับบอกว่ามู่อันเหมยไม่ได้มาเอาข้าวกล่องหรือออกมาให้เห็นเลย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในแผนกหรือเปล่า ทันทีที่ฟังจากลุงยาม ใบหน้าของเขากลับเคร่งขรึมขึ้นมาทันตา นี่เพิ่งจะทำงานได้เพียงสองวันเท่านั้นกลับเกิดเรื่องเสียได้ แต่ไม่ว่าจะอย่างไรเฉินหยางคุนไม่กล่าวอะไรเพียงแค่ยิ้มให้เท่านั้น ก่อนจะนั่งรออย่างใจจดใจจ่อเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทันทีที่ถึงเวลาเลิกงาน ทั้งสี่ยังทำงานไม่เสร็จ จนเวลาล่วงเลยไปอีกหนึ่งชั่วโมง “เสร็จเสียที หิวข้าวมากเลย” มู่อันเหมยบิดขี้เกียจเล็กน้อย ก่อนจะบ่นว่าหิวข้าวมากในตอนนี้ เธอแทบจะเป็นลมอยู่แล้ว ทุกคนเห็นด้วย จากนั้นทั้งสี่จึงเดินออกมาจากแผนกด้วยสภาพที่อิดโรย ทันทีที่เห็นคนรักเดินออกมา เฉินหยางคุนจึงรีบเดินเข้าหาจนลืมว่าภายในโรงงานห้ามคนนอกเข้า “เหมยเหมย ทำไมน้องไม่ออกมาเอาข้าวกล่องล่ะครับ” “ฉันยังไม่ได้ก

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม