เฉ่าเหมยสูญเสียม้าของตนไปแล้ว การจะเดินเท้าหรือไปขอติดรถของชาวบ้านที่ผ่านทางมาก็ดูจะเป็นการยากไปเสียหน่อย ยิ่งเพิ่งผ่านสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานมาด้วย เพียงได้ยินเสียงลมพัด เฉ่าเหมยก็สะดุ้งโหยงแล้ว
เยว่เฉิงถอนหายใจยาว ขณะทั้งตัวเขาและเฉ่าเหมยนั่งอยู่บนม้าตัวเดียวกัน หางตาพลันเหลือบมองไปยังคนตัวเล็กเป็นระยะ
“ไท่จื่อมิจำเป็นต้องไปด้วยก็ได้” เฉ่าเหมยบ่นอุบขึ้นมา
“เจ้าอย่าสำคัญตัวไป ที่ข้าอยากไปด้วยก็เพราะเห็นแก่แม่ทัพกงบิดาของเจ้าหรอกนะ คุณงามความดีของแม่ทัพกงมีมาก แม้แต่เสด็จพ่อยังให้ความชื่นชม หากข้าจะไม่ให้ความสำคัญก็คงไม่ได้”
เฉ่าเหมยอึ้งไปเล็กน้อย แต่แล้วก็ก้มหน้าไม่พูดอะไรอีก นางรู้สึกไม่ชินกับท่าทีเย็นชาของเยว่เฉิงจริงๆ ทั้งๆ ที่นางมักผลักไสและแสดงทีท่ารำคาญบุรุษอยู่บ่อยครั้งแท้ๆ
เยว่เฉิงเร่งม้ามาได้ระยะหนึ่งก็ชะลอความเร็ว เขาสังเกตท่าทีของหญิงสาวว่ามีอาการเวียนหัวหรือพะอืดพะอมหรื
