เสียงประตูห้องนอนที่เปิดออกก่อนจะปิดเพราะใครบางคนเดินเข้ามาแล้ว ดวงตาสวยหวานมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก พลางมองนาฬิกาแขวนเรือนไม้แบบโบราณแกะเป็นลวดลายมังกรคาบแก้ว ก่อนจะยิ้มกว้าง เพราะมังกรกลับมาคาบแก้วอย่างเธอแล้ว ก็ช่วงบ่ายแก่ๆ แบบนี้จะใครล่ะถ้าไม่ใช่
“อืม... อยู่นี่เองเหรอครับ คิดถึงจะแย่”
อ้อมกอดจากด้านหลังพร้อมน้ำเสียงกระซิบพร่าที่ข้างใบหูเรียกรอยยิ้มน้อยๆ จากใบหน้าสวย แต่อินถวากลับทำเป็นไม่สนใจเขาเท่าที่ควร เธอยังคงจัดเสื้อผ้าของเขาใส่เข้าตู้เหมือนกับว่าหน้าที่นั้นสำคัญกว่าเจ้าของคฤหาสน์ที่คลอเคลียริมฝีปากและจมูกกับแก้มนวลเนียนของเธอ
“แย่แค่ไหนกันคะ จากกันยังไม่ถึงหกชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ”
อินถวาหมายความตามนั้นจริงๆ เพราะกว่าที่ไรเฟิลจะจูบล่ำลากับเธอได้ เขาก็แทบจะไปทำงานสาย และนี่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานเลยด้วยซ้ำแต่เขากลับมาปรากฏกายอยู่ในห้องนอนของเธออีกแล้ว
‘ห้องนอนของเธอ’ นั่นเธอพู
