เจ้ามังกรค่อยๆ ส่ายหัวกว้านวนและย้ายตัวเองออกจากโพรงถ้ำก่อนจะขยับเข้าไปใหม่ ในระยะสั้นๆ กระชั้นถี่ และทำซ้ำๆ กันแบบนี้อยู่หลายครั้ง แม้ว่าเขาเองจะต้องเผชิญกับความเสียวซ่านจนแทบจะระเบิดกระสุนอยู่หลายครั้งก็ตาม แต่เพราะมุ่งหวังจะให้เจ้ามังกรคุ้นชินกับโพรงถ้ำ ให้จดจำว่าถ้ำนี้มีมันนั้นเป็นเจ้าของ จะเข้าๆ ออกๆ อีกกี่ครั้งก็ย่อมได้ แต่ทุกครั้งที่ขยับอินถวาก็ยังร้อง ซึ่งเขาไม่โทษเธอเลย ต้องโทษที่เจ้ามังกรเขามันใหญ่ผิดมนุษย์
“เจ็บ... คุณชาย... พุดเจ็บ”
“แป๊บเดียวเท่านั้นครับ ผมสัญญา ผมจะไม่ทำให้พุดซ้อนเจ็บอีก”
แม้อินถวาจะเปล่งเสียงกระเส่าว่าเธอยังเจ็บ แต่สิ่งที่เขาควรทำก็คือไปต่อให้สุด เพราะยิ่งไปให้ถึงจุดหมายได้เร็วเท่าไร นั่นคือจุดสิ้นสุดของความเจ็บปวดก็จะถึงได้ไวยิ่งขึ้น เจ้ามังกรร้ายของเขาจึงพุ่งทะยานไปข้างหน้าอย่างเร็วรี่ ท่ามกลางเสียงร้องขาดๆ หายๆ ของอินถวา และเมื่อเสียงร้องห่างลงแต่กลั
