รักหมดใจ นายเพื่อนพี่

ทานข้าวสองคน ครั้งแรก

วันนี้ฉันตื่นแต่เช้า รีบเข้ามหาลัยเพื่อรายงานตัว

"เร็วดิเฮียมันจะสาย"ฉันเร่งผู้เป็นพี่ ให้รีบไปส่ง

"แล้วทำไมถึงไม่ตื่นแต่เช้าเล่า"ถึงจะรีบเดินมาที่รถแต่เฮียก็บ่นไม่เลิก

"เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ เร็วอย่าพูดมาก"

ไม่ถึง15นาทีรถก็มาจอดหน้ามหาลัย ลืมบอกไปฉันเรียนคณะบริหารส่วนเฮียมันเรียนวิศวะ

"เฮีย กลับก่อนเลยเดี๋ยวหนูเสร็จแล้วโทรบอก"ที่จริงให้เฮียรอก็ได้แต่วันนี้ฉันมีธุระต่อกับพี่สุดหล่อไง คนอะไรแม่งเบ้าหน้าฟ้าประทานสุดๆ เบาไว้ข้าว ถ้าอยากกินเสือต้องใจเย็น แต่แก้มหอมนั่น คิคิ อดขำไม่ได้ ถือเป็นการตีตราจองแล้วกัน

ใช้เวลาไม่นานฉันก็รายงานตัวเสร็จ

ตู้ดดดด ตู้ดดดด

(อืม)ปลายสายตองกลับมาสั้นๆ

(คือ ข้าวรายงานตัวเสร็จแล้วค่ะ)

(รออยู่นั่น เดี๋ยวไป)

(ค่ะ)

ไม่นานรถหรูของพี่ปุณก็ขับมาจอด ฉันรีบเดินไปขึ้นรถ พอเปิดประตู้เข้าไปก็พบหน้าหล่อในชุดเสื้อเชิดสีขาว แขนยาวพับขึ้นมาครึ่งแขนกางยีนส์สีซีด แต่งขาดนิดหน่อยแบรนด์ดัง

ฉันลอบกลืนน้ำลายลงคอ ใบหน้าคมเข้มขมวดคิดเล็กน้อย

"จะมองอีกนานมั้ย "คำถามเรียบนิ่งฉุดฉันกลับมาให้มีสติอีกครั้ง

"อยากกินอ่ะไร"เสียงเข้มเอ่ยถาม

"ตามใจพี่เลยค่ะ"

"ชอบอาหารไทยมั้ย"เขาถามออกมาอีกรอบ

"ข้าวทานได้หมดค่ะ"แค่เขาถามนิดหน่อยจะตื่นเต้นอะไรนักหนาวะ สติค่ะสติ

"งั้นกินง่ายๆแล้วกันฉันมีธุระต่อ"

"ค่ะ" ไม่นานรถหรูก็มาจอดในห้างดัง พร้อมสองร่างชายหญิงก้าวลงจากรถ และตรงไปยังโซนอาหาร และชายหนุ่มก็เดินนำหน้าไปยังร้านอาหารไทย ซึ่งเป็นร้านโปรดของเขา

ไม่นานพนักงานก็เอาเมนูมาให้พร้อมรอรับออเดอร์

"สั่งสิอยากทานอะไร"ปุณปรายตามองคนตัวเล็ก ที่ตอนนี้อยู่ในชุดนักศึกษาตัวเล็ก กระโปรงทรงเอสั้นพอดี ไม่โป๊ไปแต่รูปร่างหน้าตา บวกกับชุดที่สวมใส่บอกได้คำเดียวว่ายั่วชิบ

"เอาพแนง แกงเขียวหวาน ผัดหอยลาย เอ่อพี่เอาไร"คนตัวเล็กสั่งได้3อย่างและไม่ลืมจะหันไปถามพี่

"ผัดผัก มัสมั่น ข้าวเปล่าด้วยครับ ส่วนน้ำเอาเก๊กฮวย2"พนักงานเสริฟ รับออเดอร์ พร้อมลอบส่งสายตาหวานเยิ้มให้ชายหนุ่ม

"ลูกค้ารอสักครู่นะคะ"พูดจบพนักงานก็เดินจากไป

"พี่ชอบเหรอคะ"เพื่อไม่ให้บรรยากาศเงียบจนเกินไปฉันเลยชวนคุย

"อืม"คนอะไรอุตส่าห์อยากคุยด้วย ชิไม่ถามแล้ว ถ้าวันนึงฉันทำให้พี่ชอบฉันได้นะ อย่ามาเมียจ๊ะเมียจ๋าก็แล้วกัน คิคิ แค่คิดก็ฟิน

"กับข้าวมาแล้ว จะนั่งยิ้มคนเดียวอีกนานมั้ย"เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ นี่ฉันนั่งยิ้มคนเดียวเหรอเนี่ย

พออาหารมาเสริฟ พวกเราก็ต่างคนต่างทาน มันอร่อยแบบอร่อยมาก ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเราก็จัดการอาหารจนหมดเกลี้ยง

"อืม อิ่มจัง"ฉันพูดพร้อมพรางลูบไปที่ท้อง

"ปากเธอเลอะอะ"ฉันมองดูพี่จ้องหน้าฉันอยู่นานตอนแรกฉันก็เขิน แต่ที่ไหนได้ที่เข้าจ้องเพราะปากเลอะหรอกเหรอเนี่ย ขายหน้าชะมัด

"พี่คะ วานหยิบทิชชู่ให้ข้าวหน่อย"เขานั่งไกล้ทิชชู่กว่า จึงวานนิดหน่อย ไม่นานพี่ก็หันไปหยิบทิชชู่ แต่แทนที่จะส่งมาให้ฉันเขากลับทำในสิ่งที่ฉันต้องตาโต เขาหยิบทิชชู่มาเช็ดปากให้ฉัน ทำแบบนี้มันฆ่ากันชัดๆ ตึกตักตึกตัก ใจแทบกระเด็นหลุดออกมา มองการกระทำของเขา เมื่อได้สติมือรีบคว้าทิชชู่ออกจากมือเขา แต่ทว่า ตอนนี้มือฉันกับกุมมือของพี่เขาไว้อย่างแน่น

"อะ คะ คือว่าข้าวเช็ดเองได้ ค่ะ"ฉันตอบออกไปอย่างตะกุกตะกัก ทำให้มันปกติที่สุดข้าว แกทำได้ แกทำได้

"อยู่เฉยๆ เช็ดเองแล้วมองเห็นรึไงว่ามันเลอะตรงไหน"นอกจากจะไม่ยอมส่งทิชชู่มาแล้วยังส่งตาดุมาให้ฉันพร้อมตั้งอกตั้งใจเช็ด

พี่คะ ทำแบบนี้อยากให้หนูตายมากรึไงอะ ยิ่งมองหน้าหล่อนั่นเวลาตั้งใจเช็ดปากด้วยท่าทีจริงจัง พี่เขามีเสน่ห์มาก

"น้องครับ เก็บตังค์ด้วย"เสียงทุ้มเอ่ยเรียกพนักงาน

"ทางนี้ค่ะ "ฉันรีบเรียกก่อนพนักงานจะส่งบิลไปทางด้านพี่ปุณ แต่ยังไม่ทันพนักงานจะเดินมาพี่ปุณกลับดึงบิลพร้องส่งเงินให้

"ไม่ต้องทอน"เขาจ่ายและลุกขึ้นยืนทันที ผิดกับฉันที่ตอนนี้ทำหน้าเอ๋อแดก ก็เขาบอกจะให้ฉันเลี้ยง ฉันรีบลุกเดินตามเขาออกมา

"พี่คะ ไหนว่าจะให้หนูเลี้ยงไง"เขาหยุดและหันหน้ามาเพียงเล็กน้อย

"ฉันจ่ายไปแล้ว ไว้วันหลัง"เขาตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"แต่"ยังไม่ทันพูดจบเขาก็แทรกขึ้นมา"ไปได้แล้ว"และเขาก็รีบเดินไปที่รถ แต่ยังไม่ทันจะถึงรถก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา ตอนนี้ฉันและพี่ปุณหยุดและหันไปตามเสียงเรียก

"ปุณ"พี่ปุณมองผู้หญิงคนนั้นด้วยสายตาเรียบเฉย

"มีอะไร"พี่ปุณถามออกไปเสียงเรียบ

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ วิวคิดถึงปุณนะคะ"หญิงสาวสวย สวยมากๆ เลยก็ว่าได้ชุดที่เธอใส่มันเว้าโค้ง น่ามองชะมัด ฉันไม่พูดสิ่งใดได้แต่มองสำรวจร่างกายเธอสลับกับมองพี่ปุณอยู่เป็นระยะ

"นี่ใครคะ"หญิงสาวเอ่ยถามปุณ คิ้วสวยขมวดเล็กน้อย

"แฟนฉันเอง"พี่ปุณพูดพร้อมยกมือมาโอบที่ไหล่ฉัน นี่คงเอาฉันเป็นไม้กันหมาสินะ

"ตั้งแต่เลิกกับวิวไป คุณไม่คบใคร แต่นี่เด็กไปรึเปล่าคะ"หึยัยนี่ยังไม่จบ

"เรื่องของฉัน"พี่ยังตอบด้วยเสียงที่เรียบนิ่งเหมือนเดิม นี่เขาเป็นแฟนเก่าพี่ปุณงั้นเหรอ และเลิกกันทำไม พี่วิวสวยมาก สวยแบบตะโกนอะ อยากถามแหละแต่ยังไม่มีสถานะ

"งั้นวิวไปก่อนนะคะ"พูดจบหญิงสาวก็เดินจากไป

"ปล่อยได้แล้วค่ะ"ฉันเห็นพี่ปุณยังค้างอยู่จึงรีบเรียกให้มีสติ คงรักเขามากสินะ

เดี๋ยวฉันจะทำให้พี่ลืมยัยนั่นเอง

พี่ปุณ รีบยกมืออกจากบ่าฉันทันทีและเดินไปยังรถ และรีบขับออกไป

บรรยากาศในรถ เต็มไปด้วยความเงียบ แต่ฉันก็ต้องแปลกใจเมื่อเส้นทางที่พี่ขับไปนั้นมันไม่ใช่ทางกลับบ้าน

"เอ๊ะ นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านนิคะ"ฉันรีบท้วงเพราะ กลัวเขาลืมว่ามีฉันนั่งไปด้วย

"ขอทำธุระแปบนึง"พูดจบใบหน้าหล่อเหลายังคงจ้องไปยังถนน

ไม่นานรถก็มาจอดยังสนามแข่งรถขนาดใหญ่

"ว้าว ข้าวยังไม่เคยเห็นสนามแข่งรถจริงๆเลยค่ะ พี่จะมาแข่งรถเหรอคะ"ดูท่าทางคนตัวเล็กคงตื่นเต้นมาก มองนั่นมองนี่ด้วยความตื่นตา ตื่นใจ ผมไม่ตอบอะไรดับเครื่องและก้าวลงจากรถ

"ลงมาสิ"คนตัวเล็กน่ารักในชุดนักศึกษา กำลังก้าวลงจากรถ พนักงานในสนามแข่งหันมามองให้ความสนใจกับเธอ

"แฟนนายน้อยคนนี้อย่างแจ่มเลยวะ"

"คนนี้ดูน่าทะนุถนอมวะ"

"สวย ตะโกน ยังกะหลุดมาจากนิยาย"

"พี่คะ ทำไมคนมองใหญ่เลย"คนตัวเล็กเดินก้มหน้าดึงชายเสื้อคนตัวโตไว้แน่นและหลบอยู่ด้านหลัง เพราะสนามแห่งนี้มีลูกน้องผู้ชายเกือบ30คน

"ไปทำงานกันได้แล้ว"เสียงเข้มตะโกนสั่งลูกน้อง ไม่นานดินผู้จัดการสนามแข่งก็เดินมาต้อนรับ ดินคือคนสนิทที่สุดของปุณ ที่พ่อของปุณรับเลี้ยงไว้ และให้เป็นลูกน้องคนสนิทของปุณ ดินอายุมากกว่าปูณ3ปีเมื่อเรียนจบจึงมาเป็นผู้จัดการสนามแข่งอย่างเต็มตัว ชายหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างสูงโปร่ง แต่งตัวภูมิฐาน เดินมาหาผู้เป็นนายพร้อมก้มหัวเล็กน้อย