บทที่ 3 : 75 %
737 คำ
“นี่เหรอ ห้องของคุณ”
เสียงทุ้มเอ่ยถาม พลางกวาดสายตามองไปรอบๆห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ แคบๆ ด้วยสีหน้าและท่าทางเรียบเฉยไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ความรู้สึกใดใด ทั้งที่ข้างในใจเขากำลังอึ้งปนทึ่งกับสภาพห้องของสาวสวยตรงหน้า
นี่หรือห้องพักของผู้หญิงราตรีที่ได้รับแขกระดับวีไอพี มันทั้งเก่า และแคบจนแทบจะทนดูไม่ได้ หากแต่ข้าวของเสื้อผ้ากลับถูกจัดวางอย่างเป็นที่เป็นทางดูเป็นระเบียบเรียบร้อย และสะอาดบ่งบอกถึงการใส่ใจดูแลจากเจ้าของห้องเป็นอย่างดี
“ใช่ค่ะ”
เมลดาบอกพร้อมกับเดินไปหยิบน้ำในขวดพลาสติกบนชั้นวางมาเทใส่แก้วส่งให้กับแขกหนุ่ม จากนั้นก็เดินไปเปิดพัดลมเพื่อระบายอากาศ เธอไม่รู้ว่าจะเชิญเขานั่งตรงไหน เพราะห้องนี้ไม่มีเก้าอี้ให้นั่งนอกจากพื้นห้อง ซึ่งแน่นอนว่าเสื้อผ้าแบรนด์หรูของเขาไม่เหมาะกับการนั่งบนพื้นเลยสักนิด
“เตียง?”
“คือฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉันลืมบอกไปว่าห้องของฉันไม่มีเตียง หรือว่าเราจะไปโรงแรมกันดีคะ”
หญิงสาวกล่าวขอโทษด้วยความรู้สึกผิดที่พาเขามาที่ห้องของเธอ อันที่จริงเงินที่เขาจ่ายให้กับเธอนั้นไม่ใช่น้อยๆ เธอน่าดูแลแขกให้ดีกว่านี้ไม่น่าพามาเจอสภาพห้องแบบนี้เลย เมลดานึกตำหนิตัวเองที่คิดช้าไป
“ไม่เป็นไร อย่าลำบากเลย”
ได้ยินแบบนั้นหญิงสาวก็เผลอเป่าปากออกมาอย่างโล่งอกโล่งใจที่แขกของเธอไม่ได้เรื่องมาก หรือขี้หงุดหงิดโวยวาย หญิงสาวรีบจัดการกับที่นอนที่พับเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบมาปู แล้วจัดวางหมอนให้เรียบร้อยก่อนจะเอ่ยเชิญเขา
“คุณนั่งตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อน”
วิลเลียมทรุดนั่งลงบนที่นอนแคบๆ ทว่าสะอาดสะอ้านโดยที่ไม่พูดอะไรออกมา เขาวางแก้วน้ำที่ดื่มไปจนหมดแก้วลงข้างที่นอนพลางมองตามร่างบางที่เดินหายเข้าไปในประตูห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูผืนใหญ่ ก่อนจะดึงเนคไทด์และปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกเมื่อรู้สึกว่าอากาศในห้องนี้ร้อนเกินกว่าที่พัดลมตัวเดียวจะเอาอยู่
นับว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะได้ลองทำอะไรในสถานที่แปลกๆแบบนี้ เพราะที่ผ่านมาเคยแต่ในห้องของโรงแรมหรู แอร์เย็นเฉียบ และเก็บเสียงได้ดีเยี่ยม ส่วนราคาที่เขาจ่ายไปกับพวกเธอก็มากกว่าที่จ่ายให้สาวน้อยคนนี้หลายเท่า
‘สมราคาจริงๆไอ้วิลเลียม’
ชายหนุ่มยิ้มเย้ยหยันให้กับตัวเอง แต่ก็ไม่คิดจะถือโทษโกรธอะไร ในทางตรงกันข้ามกลับรู้สึกตื่นเต้นกับประสบการณ์แปลกใหม่เสียด้วยซ้ำ
เขาเป็นนักธุรกิจ เติมโตมาในตระกูลร่ำรวยและไม่เคยต้องลำบาก จึงไม่เคยเห็นว่าคนส่วนใหญ่เขาใช้ชีวิตกันในห้องรูหนูแคบๆแบบนี้ เห็นแล้วก็รู้สึกหดหู่ใจแปลกๆ
วิลเลียมไม่แน่ใจว่าคืนนี้ห้องข้างๆจะเอาก้อนหินมาปาใส่ประตูห้องหรือเปล่า เพราะดูจากผนังกั้นห้องที่ใช้เพียงไม้อัดบางๆราคาถูกๆแล้ว ชายหนุ่มสามารถตอบตัวเองได้เลยว่าเก็บเสียงและแรงสั่นสะเทือนจากบทรักเร่าร้อนของเขาไม่ได้แน่ๆ นึกแล้วก็อดขำตัวเอง
‘นี่ตกลงกูมาทำอะไรที่นี่วะ!’
วิลเลียมส่ายหน้าไปมาเบาๆ ก่อนจะเหลือบไปเห็นกระเป๋าสะพายที่วางอยู่ข้างๆ และด้วยความสงสัยเลยอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปคว้ามาเปิดดูอย่างถือวิสาสะ
‘หึ! ที่แท้ก็ไปซื้อถุงยาง แต่จะดูถูกกันมากไปหรือเปล่าแม่คุณ ถึงได้ซื้อขนาดมาตรฐานชายไทยมาให้แบบนี้’
ชายหนุ่มขบกรามแน่น เมื่อผู้หญิงที่ทำงานกลางคืน ประเมินขนาดความเป็นชายของเขาต่ำเกินไป
“รอให้ออกมาจากห้องน้ำก่อน พ่อจะล่อให้ครางหงิกๆอยู่ใต้ร่างทั้งคืนเลยคอยดู”วิลเลียมคาดโทษอีกฝ่ายไว้ด้วยความเจ็บใจ
………………………………………………
- ผู้เขียน
