“อะไรนะคะ คุณวิลเลียม!”
เมลดาตะโกนถามคนตัวใหญ่ที่ยืนกวักไม้กวักมืออยู่ริมหาดซึ่งห่างกับจุดที่เธอเล่นน้ำพอสมควร ตอนนี้เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดแขนสั้นสีขาวกับกางเกรงขาสั้นสบายๆ แม้อยู่ในชุดลำลองธรรมดา แต่ทว่ากลับดูดีและหน้ามองเป็นอย่างมาก
“ขึ้นมาก่อน”
ชายหนุ่มตะโกนตอบ พลางยกนาฬิกาข้อมือดูซึ่งตอนนี้บ่งบอกว่าจะบ่ายสามแล้ว แสดงว่าตอนนี้คนตัวเล็กแช่น้ำอยู่หลายชั่วโมงแล้ว และก็ไม่มีทีท่าว่าจะกลับขึ้นฝั่งง่ายๆ
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
เมลดาเอ่ยถาม หลังจากที่เดินกลับขึ้นฝั่งตรงมาหาคนตัวใหญ่ด้วยใบหน้ายับยุ่งเล็กน้อยเมื่อถูกขัดจังหวะการเล่นน้ำอันแสนสำราญใจ
“มานี่ มาทาครีมกันแดดก่อน”
“แต่ฉันเล่นน้ำอยู่ ทาไปก็หลุดอยู่ดี”
หญิงสาวเถียงพลางส่ายหน้าปฏิเสธครีมกันแดดที่เขาส่งมาตรงหน้า ส่งผลให้คนหวังดีต้องขมวดหัวคิ้วชนกันเล็กน้อยเมื่อเธอกำลังทำตัวดื้อ
“หลุดยังไงก็ต้องทา มานี่ผมจะทาให้เอง”
วิลเลียมว่าพลางคว้
