มุกมารินเพิ่งเห็นว่าแผลที่ฝ่าเท้าของเธอบวมแดง มันคงอักเสบจากการที่เธอพยายามฝืนตัวเองเดินไปมาเพื่อเตรียมอาหารมื้อค่ำให้คิลเลียน หญิงสาวเพิ่งรู้สึกเจ็บมากก็ตอนที่กลับมายังห้องของเธอ หลังจากอาบน้ำและสวมชุดนอนลายทางแบบผู้ชายตัวโคร่งก็มานั่งประจงเช็ดแผลด้วยแอลกอฮอล์ขวดเล็ก ๆ บนเตียงภายในชั้นที่ 48
ปกติเธอไม่คุ้นกับการอุดอู้อยู่แต่ในตึกหรือห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ เป็นระยะเวลานาน ๆ ทว่าเพนท์เฮ้าส์ของคิลเลียนให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไปจากนั้น
ห้องชุดส่วนตัวซึ่งกินเนื้อที่สามชั้นสุดท้ายของตึกวันไพรซ์ ถูกออกแบบให้ดูเหมือนเปิดโล่งด้วยกระจกโดยรอบ มุกมารินรู้สึกเหมือนอยู่บนหอคอยที่เป็นอิสระมากกว่าถูกกักขัง
แต่เธอก็จะอยู่ที่นี่เพียงสัปดาห์เดียวตามที่ตกลงไว้กับนายทหารเรือหนุ่ม และนี่ก็ย่างเข้าวันที่สองซึ่งเมื่อเกิดอุบัติเหตุกับเธอเช่นนี้เขาก็คงไม่คิดข่มเหงผู้หญิงในเวลาบาดเจ็บเป็นแน่
“แผลเป็นยังไงบ้าง?”
