บทที่ 16
ฝูหรงเดินกลับเรือนนอนของตนด้วยใบหน้าเศร้าหมอง ในระหว่างที่เดินออกมา นางเห็นบ่าวรับใช้ที่อยู่ด้านนอกของเรือนรับรองมองนางด้วยแววตาสงสาร เสียงการคุยกันระหว่างนางกับพี่สาวคงจะดังออกมาจนคนด้านนอกได้ยินกันหมด
ร่างบางทรุดตัวลงนั่งหน้ากระจกทองเหลืองใบใหญ่ที่สามีของนางเพิ่งซื้อมา แม้นางจะรู้ว่าข้าวของพวกนี้รั่วหยางจิ้นคงจะตระเตรียมเอาไว้ฮูหยินที่ต้องแต่งกับเขาอย่างฝูอิง
ฝูหรงค่อย ๆ ดึงปิ่นปักผมออกจากม้วยผมของตนเอง นางยกยิ้มมองใบหน้าของตนที่สะท้อนผ่านกระจก
นางก้มมองรอยแผลเป็นที่หลังมือของตน แผลนี้ทำให้นางได้รักรั่วหยางจิ้น และแผลนี้เองก็ทำให้นางมองเห็นธาตุแท้ที่อยู่ในใจคน
ฝูอิงยกเสื้อชุดใหม่ให้นาง แต่ชุดนั้นมันกลับขาดเป็นทางยาว ในตอนแรกนางคิดว่าพี่สาวคงไม่ทันเห็นว่าชุดนี้ขาดถึงได้มอบให้นาง นางนั่งปะชุนชุดนั้นทั้งคืน เพราะแม้จะขาดแต่อย่างน้อย ๆ มันก็ใหม่กว่าชุดทั้งหมดที่นางมี แต่วันรุ่ง
