บทที่7
1164 คำ
บทที่ 7
งานเลี้ยงดำเนินไปโดยที่ฝูอิงไม่ได้ไปเข้าร่วมด้วย นางยังไม่กล้ากับรั่วเจิ้นหวินใบหน้าดุ ๆ นั่นทำเอานางกลัว บิดานางก็เป็นบัณฑิตเช่นเดียวกัน แต่เขาตามใจนางยิ่งกว่าอะไร พอเห้นใบหน้าน่ากลัวของบิดารั่วหยางจิ้นทำเอาฝูอิงไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว นางอยากเดินออกไปต้อนรับแขก และแสดงตนว่านางคือรั่วฮูหยินตัวจริง แม้จะแอบไม่พอใจ ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจจะกลับมาทวงตำแหน่งฮูหยินของเจ้าเมืองคืน แต่กลับไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด
ถึงกระนั้นนางก็ไม่กังวลหรอก นางรู้จักฝูหรงดีกว่าใครเด็กคนนั้นนางทำไม่ดีด้วยมาตลอดชีวิตอีกฝ่ายยังไม่รู้และจับไม่ได้เลย
กลับอิแค่ทำให้ฝูหรงรู้ฐานะตนเองว่ควรอยู่ตรงไหนคงไม่ใช่เรื่องยากอะไร
“รออีกนิดเถอะ ที่ของข้าอย่างไรก็เป็นของข้าวันยันค่ำ”
ขณะเดียวกันฝูหรงที่ช่วยสามีต้อนรับแขกก็ทำได้ดีแม้ว่านางจะไม่ได้เป็นคุณหนูชั้นสูงมากก่อนแต่ก็พูดคุยทั้งกับเหล่าบัณฑิตและขุนนางได้อย่างไม่มีเกอเขินเหมาะสมกับตำแหน่งฮูหยินของเจ้าเมือง
หลังจากงานเลี้ยงเสร็จสิ้น รั่วหยางจิ้นและฝูหรงเดินกลับมาที่เรือนของตน ทั้งสองคนต่างก็เงียบ ไม่มีใครเอ่ยคำใด ๆ ระหว่างทาง
เมื่อเข้ามาถึงห้องนอน รั่วหยางจิ้นหันมามองภรรยา “ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า” เสียงของเขานิ่ง แต่แฝงไปด้วยความจริงจัง
นางพยักหน้า “เจ้าค่ะ ท่านพี่” นางเกรงว่าเขาจะตำหนินางที่นางยอมให้พี่สาวมาอยู่ที่จวนแห่งนี้
“เจ้าไม่ได้ทำผิดอะไร แต่ข้าต้องการให้เจ้ารู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย ข้าไม่อยากให้เจ้าถูกบีบบังคับหรือรู้สึกไม่สบายใจในจวนนี้”
ฝูหรงมองสามีด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความขอบคุณนางรู้ดีว่าเขาไม่พอใจที่นางปล่อยให้พี่สาวและท่านแม่ใหญ่มาวางอำนาจที่จวนแห่งงนี้ ตัวนางเองนั้นก้น้ำท่วมปาก เกรงว่าหากทำให้แม่ใหญ่ไม่พอใจ มารดาของนางที่ยังอยู่จวนสกุลฝูต้องมีถูกทำร้าย หากเป็นแต่ก่อนที่นางยังอยู่ นางยังพอจะป้องปราบทุกเหตุผลที่แม่ใหญ่จะลงโทษมารดานางได้ แต่ในยามนี้นางอยู่ที่นี่ใครจะปกป้องมารดาของนางกัน บิดาของนางก็เข้าข้างฮูหยินเอกทุกเรื่องอยู่แล้ว
“ข้าเข้าใจเจ้าค่ะ ขอบคุณที่ท่านพี่เข้าใจข้า”
รั่วหยางจิ้นยิ้มบาง ๆ “ข้าต้องการให้เจ้ารู้ว่าข้าเป็นสามีของเจ้า ภรรยาของข้าตอนนี้คือเจ้า ไม่ว่าสิ่งที่เจ้าไม่สบายใจคือสิ่งใด ขอเพียงเจ้าเอ่ยปาก ข้าพร้อมจะยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเจ้าเสมอ” คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความมั่นคง มือหนาเอื้อมไปจับข้อมือเล็ก ๆ ลูบไล้ไปที่แผลเป็นเล็กที่หลังมือ ฝูหรงสะดุ้งเล็กน้อย รอยแผลเป็นที่ถูกแม่ใหญ่เฆี่ยนเพราะนางทำเสื้อชุดใหม่ของพี่สาวขาด
“เหมือนแผลนี้ที่ข้าช่วยเจ้าเอาไว้”
นางพยักหน้ารับเป็นเขาที่วิ่งเข้ามาบังแส้ที่ฟาดลงมาแทนนาง นางจึงมีแผลเป็นแค่นี้ หากเขาไม่เข้ามาช่วยนางในวันนั้น เชื่อว่าแม่ใหญ่ย่อมเฆี่ยนตีนางและคงคนพาลไปลงโทษมารดาของนางอีก
“ขอบคุณที่ช่วยข้าเอาไว้ในวันนั้น” นางไม่เคยลืมเลย ตั้งแต่นั้นนางคอยจะมองหาเขาเสมอยามที่เขามาหาท่านพ่อ แต่เมื่อรู้ตัวว่ารัก เขากลับกลายเป็นคู่หมั้นของท่านพี่ฝูอิง นางจึงจำต้องเก็บซ่อนความรู้สึกที่มีต่อเขาเอาไว้
ในวันที่ท้องฟ้าสดใสและเมฆขาวปกคลุมทั่วฟ้า เสียงหัวเราะของเด็ก ๆ ดังสะท้อนทั่วสวน รั่วหยางจิ้นติดตามบิดามาพบสหายและฝากฝั่งเขาให้เป็นลูกศิษย์ เมื่อผู้ใหญ่มีเรื่องสำคัญคุยกัน จึงไล่เด็กอย่างเข้าให้ออกมานั่งเล่นอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ รั่วหยางกำลังนั่งมองดู เด็กผู้หญิงสองคนกำลังวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน ทันใดนั้น เขาก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังวิ่งเข้ามา กระโปรงยาวสีน้ำตาลเก่าของเด็กผู้หญิงคนนั้นปลิวตามลม ชุดของนางเก่าจนเจียนขาดต่างจากเด็กผู้หญิงอีกคนที่เล่นอยู่ด้วยกัน แต่ใบหน้านั้นกลับมีรอยยิ้มที่สดใสและสายตาที่เปล่งประกาย
รั่วหยางจิ้นรู้สึกเหมือนเวลาหยุดนิ่งในวินาทีนั้น เขารู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรงกว่าปกติ เมื่อเด็กหญิงคนนั้นหยุดวิ่งและนั่งลงตรงหน้าเขา
“ขออภัยเจ้าค่ะ ลูกบอลของพวกข้าโดนท่านบาดเจ็บหรือไม่เจ้าคะ” เสียงใสเจี้ยวแจ้วเอ่ยถามเขาด้วยความเป็นห่วง รั่วหยางจิ้นทำเพียงส่ายหัวตอบกลับไป แต่ในใจของเขารู้ดีว่ามีรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่พิเศษเกิดขึ้นช่วงวินาทีที่สบตากัน เด็กหญิงคนนั้นแนะนำตัวเองว่านางชื่อ ฝูหรง
“ไม่เป็นไร ข้าไม่ได้บาดเจ็บ”
เด็กหญิงยิ้มกว้าง แววตาของนางเปล่งประกายด้วยความบริสุทธิ์และความสดใส
“ข้าชื่อฝูหรง ยินดีที่ได้รู้จักเจ้าค่ะ”
ตั้งแต่วันนั้น รั่วหยางจิ้นไม่สามารถลืมรอยยิ้มและสายตาของฝูหรงได้ ทุกครั้งที่เขามาที่สวนนี้เพื่ออ่านตำรากับท่านอาจารย์ฝู เขาจะคอยมองหาเด็กผู้หญิงคนนั้น หวังว่าจะได้เห็นนางวิ่งเล่นและได้ยินเสียงหัวเราะที่ไพเราะของนางอีกครั้ง
ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในวินาทีนั้นกลายเป็นความทรงจำที่ตราตรึงในใจของรั่วหยางจิ้น เขารู้สึกว่าเขาพบสิ่งที่มีค่าและสำคัญในชีวิตของเขา ความรักแรกพบที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้น ๆ นั้นทำให้เขารู้สึกว่าโลกนี้สดใสและมีความหมายมากขึ้น
ทุกครั้งที่เขาสบตากับฝูหรง หัวใจของเขาเต้นแรงและเต็มไปด้วยความหวัง ความรักที่บริสุทธิ์และอ่อนโยนนี้ทำให้รั่วหยางจิ้นรู้ว่าเขาพบคนพิเศษที่ทำให้ชีวิตของเขามีสีสันและความสุขที่แท้จริง
ตั้งแต่วันนั้น เขาจะคอยมองหาเด็กผู้หญิงคนนั้นทุกครั้งที่ไปอ่านตำรากับท่านอาจารย์ฝูงแต่เรื่องราวหลังจากนั้นทำเอาเขาจำต้องกล่ำกลืน
เขาต้องหมั้นหมายกับฝูอิง
ไรท์เตือนก่อนนะคะ ว่าเรื่องนี้หักมุม คนที่เห็นอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่คิด
แต่จะเฉลยตอนไหนอุ้บไว้ก่อนเดี๋ยวไม่สนุก 555555
- ผู้เขียน
