บทที่6
1194 คำ
บทที่ 6
ราวกับฟ้าถล่มลงมา ฝูหรงที่ส่งพี่สาวกลับในวันก่อน ไม่คาดคิดว่าวันต่อมาจะเจอพี่สาวต่างมารดาในโถงของเรือนรับรอง พร้อมกองข้าวของมากมาย
รั่วหยางจิ้นเป็นบัณฑิตหนุ่มที่มีอนาคตไกลใคร ๆ ก็รับรู้เรื่องนี้ ก่อนหน้าที่เขาจะเข้าพิธีมงคลกับคุณหนูตระกูลฝูเขาก็เคยไปสอบเคอจี้เอาไว้ ใครจะไปนึกว่าชายหนุ่มจะสอบได้อันดับหนึ่งระดับจอหงวนในครั้งแรกที่เข้าสอบระดับแคว้น แม้จะเคยเห็นความเก่งกาจระดับอำเภอและมณฑลมาแล้วก็เถอะ
วันนี้ที่ชายหนุ่มไม่อยู่จวนก็เพราะจะต้องไปรายงานตัว และยังต้องเตรียมตัวย้ายเข้าจวนเจ้าเมืองด้วย จึงทำให้ทั้งตระกูลรั่ววุ่นวายไปหมด และคนที่เป็นแม่งานใหญ่ก็จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากฝูหรง
บิดามารดาของสามีไว้ใจให้นางจัดการเรื่องที่จวนเพียงลำพังส่วนตัวเองก็ไปเชิญแขกสำคัญและพูดคุยกับบรรดาเพื่อนบัณฑิต
แต่ไม่มีใครนึกว่าจะกลับมาเจอกับคุณหนูฝูอีกคนที่หายหน้าหายตายไปก่อนหน้านี้แม้แต่งงานแต่งน้องสาวก็ไม่มาร่วม
ฝูหรงที่ดูคล่องแแคล่วหยิบจับอะไรก็ดูเก่งกาจไปเสียทุกอย่างกลับไม่กล้าทำอะไรกับพี่สาวเลยแม้แต่นิด
นางเพียงแค่ว่ารอให้ผู้ใหญ่หรือสามีกลับมาก่อน พอเอ่ยถึงรั่วหยางจิ้น พี่สาวของนางก็ยังเอ่ยคำที่ทำให้หญิงสาวเจ็บปวดใจ
“ข้าวของพวกนี้คือ”
“ของใช้ของพี่เอง เมื่อวานพี่ก็บอกเจ้าแล้วว่า พี่จะกลับมาอยู่กลับครอบครัว ดูเจ้าก็เข้าใจทุกอย่างเป็นอย่างดี เหตุใดวันนี้กลับทำสีหน้าไม่พอใจเยี่ยงนี้เล่าหรงหรง ตอนนี้พี่กลับมาแล้ว เจ้าก็รีบเก็บของกลับไปอยู่ที่ตระกูลฝูเถอะ”
ฝูหรงมองหน้าพี่สาวอย่างแปลกใจจะว่านางเปลี่ยนไปเลยก็ไม่ใช่ แต่คำพูดเช่นนี้ ไม่คิดว่าพี่สาวของนางจะเอ่ยออกมาจริง ๆ น่ะหรือ ฝูหรงกำลังจะเอ่ยถึงฐานะของตน แต่ไม่นานนักท่านแม่ใหญ่ก็ตามมาด้วย
“อ้าวฝูหรงทำไมข้าวของของพี่เจ้ายังวางอยู่กลางเรือนเช่นนี้เจ้าไม่รีบให้คนเอาของไปเก็บอีกเล่า” ฝูฮูหยินที่เข้ามาถึงแล้วรู้ว่าตอนนี้ไม่มีใครอยู่จวนก็วางท่าทางใหญ่โตราวกับนี่เป็นตระกูลตน ทั้ง ๆ ที่แท้จริงแล้วนางเพิ่งเถียงสู้สามีไม่ได้ จนต้องให้บุตรสาวหน้าด้านมาขออาศัยสกุลรั่วอยู่ เพราะอย่างไรก็เป็นคู่หมั้นคู่หมายเก่าแก่กันมา
ส่วนฝูหรง หากสุดท้ายแล้วมีปัญหามากหนัก นางก็หมายใจจะให้รั่วหยางจิ้นรับทั้งสองเข้าเป็นภรรยาของเจ้าเมืองคนใหม่เสียเลย อย่างไรรั่วหยางจิ้นก็มีแต่ได้ไม่มีเสีย แต่ไม่นึกว่าแผนที่วางเอาไว้จะไม่ง่ายอย่างที่คาด ท่าทางวางอำนาจเปลี่ยนไปทันทีที่เจ้าของจวนที่แท้จริงกลับมา
“ฝูฮูหยินไม่ใช่หรือ เจ้ามาเยี่ยมบุตรสาวเช่นนั้นหรือ” หัวหน้าตระกูลรั่วที่ปกติไม่ค่อยได้พูดจาอะไรนักเอ่ยถามออกมาทำเอา ฝูฮูหยินน้ำท่วมปากพูดประโยคที่ตระเตรียมไว้ไม่ออก
“บัณฑิตรั่วท่านคงจำบุตรีของข้าได้ ฝูอิง อดีตคู่หมายของรั่วหยางจิ้น”
เสียงเหอะเบา ๆ ดังขึ้นจากปากชายมีอายุ
“เหตุใดจะจำไม่ได้กัน สร้างเรื่องราวเอาไว้ขนาดนั้น ว่าแต่วันนี้มีอะไรหรือ แล้วข้าวของใครมากมาย หรงหรงงานฉลองใกล้จะเริ่มแล้วเจ้าตระเตรียมไม่ดีอย่างนั้นหรือ”
ฝูหรงที่ยืนนิ่งเงียบอยู่ด้านข้างของห้องโถงไม่รู้จะทำเช่นไร พ่อสามีไม่เคยทำให้นางลำบากใจอย่างนี้มาก่อน
“ท่านพี่ของข้าจะมาขอพักอยู่ด้วยเจ้าคะ” หญิงสาวตัดสินใจเอ่ยออกไปด้วยความหัวอ่อน เพราะถูกท่านแม่ใหญ่และพี่สาวเกลี่ยกล่อมอยู่นานสองนาน ว่าบิดาของนางสั่งให้พี่สาวมาอยู่ที่นี่
“ถ้านางอยากมาพักทำไมไม่ไปพักที่จวนตระกูลตน หรือจวนสกุลฝูคับแคบงั้นหรือ ถึงได้มาหวังจวนของตระกุลรั่วเป็นนที่พึ่งสุดท้าย”
“บัณฑิตรั่วช่วยเหลือบุตรสาวของข้าหน่อยเถอะเจ้าคะ บิดาของนางไม่ให้นางเข้าเรือนเพราะยังโกรธเรื่องครั้งก่อน”
ดวงตาสุขุมหันมามองจนทำเอาฝูฮูหยินขนลุกเกรียว แต่มาถึงขนาดนนี้แล้วนางไม่อาจถอยกลับได้อีกแล้ว หากไม่หน้าด้านสิ่งที่ฝูอิงต้องการไม่มีทางสำเร็จได้ นางจึงเสแสร้งทำบีบน้ำตาให้น่าสงสารมากที่สุด
“แล้วทำไมถึงคิดว่าฝั่งเราไม่โกรธ การมาอยู่เช่นนี้คนจะว่ากล่าวเอาได้ ช่างเถอะข้าไม่ใช่คนใจร้าย หรงหรงเจ้าก็หาเรือนรับรองให้พี่สาวพัก ส่วนเจ้าก็เร่งจัดการงานเลี้ยงให้แล้วเสร็จเสีย” เมื่อสั่งลูกสะใภ้แล้วก็หันไปสั่งบุตรชายให้จัดการงานเลี้ยงฉลองรับตำแหน่งเจ้าเมืองที่กำลังจะเกิดขึ้น
พอได้คำตอบที่พอใจฝูฮูหยินจึงกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มที่รู้กันกับบุตรสาวเพียงแค่สองคน
“ที่จริงเจ้าไม่ต้องเตรียมเรือนรับรองให้พี่ก็ได้นะให้พี่พักเรือนเดียวกับพวกเจ้าก็ได้” ฝูอิงที่ได้คืบจะเอาศอก
ฝูหรงจับมือพี่สาวเอาไว้ “อย่าขัดใจท่านพ่อ ท่านไม่ใช่คนแบบบิดาพวกเราอย่าได้หาเรื่องใส่ตัวเลยท่านพี่ ท่านพ่อว่าอย่างไรท่านพี่ก็ทำตามนั้นเถอะ ข้าจะบอกสาวใช้ให้”
สุดท้ายเรื่องวุ่นวายในโถงก็ถูกจัดการ รั่วหยางจิ้นมองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไม่สบายใจ แต่เพราะตัวเขาเองก็ต้องรีบจัดการนั่นนี่ยังไม่มีเวลามาวุ่นวายเรื่องเช่นนี้
ฝูหรงบอกให้สาวใช้จัดการเรือนพักรับรองให้กับพี่สาวของนางก่อนจะสั่งการเรื่องอื่น ๆ และกลับไปช่วยสามีของนางแต่งตัวที่เรือนของตนกับรั่วหยางจิ้น
“ทำไมให้ถึงนางอยู่”
คำถามของสามีทำให้หญิงสาวแปลกใจ “ไม่ควรหรือเจ้าคะ แต่ท่านแม่ใหญ่ แล้วท่านพ่อของข้าเห็นควรเช่นนั้น”
รั่วหยางจิ้นส่ายหน้าเขาอุตส่าห์ดึงนางออกมาให้ไกลจากคนพวกนั้น ฝูหรงออกมาจากจวนตระกุลฝูได้หลายเดือนแล้ว ภรรยาของเขาก็ยังจดจำว่าต้องก้มหัวทำตามคำสั่งความหวังดีจอมปลอมนั่นอยู่ ความหวาดกลัวที่มารดาของนางจะถูกทำร้ายฝั่งรากลึกเกินไปหรืออย่างไรกัน นางถึงได้เกรงอกเกรงใจฝูอิงและฝูฮูหยินนัก
“เร่งแต่งตัวแล้วออกไปกับข้า” เขาเผลอสบัดน้ำเสียงไม่พอใจ
- ผู้เขียน
