ตอนที่ 8 คนใกล้ตัว
1691 คำ
“ตื่นได้แล้วคนสวย อาหารเช้าพร้อมแล้ว”
ชยกรตื่นมาจัดเตรียมอาหารแต่เช้า ก่อนที่จะกลับเข้ามาปลุกหญิงสาวที่ยังนอนสลับสนิทอยู่ด้วยแววตาเอ็นดู
“วันนี้วันอาทิตย์ เพราะฉะนั้น.....ฝันดีค่ะ”
“หยุดเลย ตื่นมากินข้าวก่อน แล้วค่อยนอนต่อ”
หญิงสาวขยับกายลุกขึ้นมานั่ง แต่ดวงตายังปิดอยู่ จนร่างสูงต้องดึงให้เธอลุกขึ้น แล้วเอาผ้าเช็ดตัวมาห่อร่างกายเปลือยเปล่าเอาไว้ แล้วพาเธอเดินเข้าไปในห้องน้ำ
“อาบน้ำเลย พี่เตรียมแปรงสีฟันให้แล้ว เสื้อผ้าแขวนอยู่หน้าตู้”
“ค่าๆ”
ชมพูแพรไม่ทันได้ฟังว่าเขาพูดอะไรแต่ก็ขานรับแต่โดยดี จนเมื่อเขาออกไปสักพักเธอถึงตั้งสติได้ จัดการล้างหน้าแปรงฟันแล้วอาบน้ำด้วยความรวดเร็ว
“อะไรคะ”
“โจ๊ก เจ้านี้อร่อย พี่ลงไปซื้อมาตั้งแต่ 6 โมง”
“ตื่นเช้าไปไหมคะ วันนี้วันอาทิตย์นะคะ”
“เคยชินน่ะสิ”
หลังจากชมพูแพรหย่อนกายนั่งลงและหยิบช้อนขึ้น ชยกรก็เริ่มลงมือจัดการมื้อเช้า ทั้งคู่นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งกินเสร็จ หญิงสาวจึงเก็บถ้วยชามไปล้างแล้วกลับมานอนเล่นที่โซฟา
“อยากไปไหนไหม”
“ไม่ค่ะ ขี้เกียจ พรุ่งนี้ก็ต้องไปทำงานแล้ว”
“ให้พี่ไปส่งไหม”
“ชมพูไปเองดีกว่า ชมพูเข้างาน 9 โมง ออกจากบ้าน 8 โมงก็ทัน”
“งั้นเลิกงานแล้วโทรหาพี่นะ”
“ค่าๆ”
ระหว่างที่กำลังคุยเล่นกันอยู่ เสียงกริ่งก็ดังขึ้น สองหนุ่มสาวหันไปมองหน้าประตูพร้อมกัน ชยกรยกยิ้มมุมปาก เขาพอเดาได้ว่าใครที่จะมาหาเขาที่นี่ ร่างสูงลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินออกไปเปิดประตู ชมพูแพรขยับลุกขึ้นมานั่งแล้วมองตามเขาไป
“อรุณสวัสดิ์ครับ” ชยกรพูดทักทายอีกฝ่ายราวกับรู้อยู่แล้วว่าใคร
“วันหยุดไม่คิดจะกลับบ้านกลับช่องบ้านหรือไงพ่อคุณ” เสียงผู้หญิงบ่นเขา ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินถอยหลังเล็กน้อยให้แขกผู้มาใหม่เดินเข้ามาด้านใน
หญิงผู้นั้นชะงักเล็กน้อย เมื่อเห็นชมพูแพรนั่งอยู่ที่โซฟา หล่อนหันมามองร่างสูงของบุตรชายที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยความแปลกใจ
“ไม่เห็นบอกแม่ว่ามีคนอยู่”
“ไม่ทันได้บอกครับ”
ทั้งสองคนเดินเข้ามาด้านใน ชยกรรอให้มารดานั่งลงที่โซฟาก่อนที่ตัวเขาจะนั่งลงข้างชมพูแพรที่ยังมึนงงอยู่
“ชมพู นี่คุณแม่ของพี่ แม่ นี่ชมพู คนรักของผม”
หญิงสาวยกมือไหว้ผู้ใหญ่ เธอยังมีสีหน้าตกใจ เพราะสภาพของเธอในตอนนี้ไม่ได้พร้อมจะเจอใคร เธอสวมเสื้อผ้าของเขาอยู่ซึ่งมันดูไม่เหมาะสม
“จ้ะ คบกันนานแล้วเหรอ”
“ไม่นานค่ะ”
“แล้วทำไมมาอยู่ด้วยกันล่ะ” นวพรถามหญิงสาวเสียงเข้มเล็กน้อย
“ห้องชมพูอยู่ฝั่งตรงข้ามค่ะ” หญิงสาวอธิบายสั้นๆ
“ย้ายตามมาเหรอ” หญิงวัยกลางคนยังซักไซ้ต่อ
“เปล่าค่ะ อยู่ก่อนที่จะรู้จักกันค่ะ”
“หล่อนพูดจริงเหรอเปล่า” นวพรหันไปถามบุตรชายพลางจ้องเขาตาเขม็ง
“จริงครับ เราคบกันก่อนที่จะรู้ว่าชมพูอยู่ที่นี่ แล้วบังเอิญกว่าคืออยู่ฝั่งตรงข้าม” ชยกรมองสบตามารดาแล้วตอบ
“อืม ไม่มีอะไรจ๊ะ ตกใจหรือเปล่า พ่อหนึ่งมักจะมีสาวๆ มาคอยตาม บางครั้งก็จะมาในรูปแบบแปลกๆ จนแม่ต้องถามให้แน่ใจ” หญิงวัยกลางคนอธิบายด้วยน้ำเสียงที่ดีขึ้นกว่าตอนแรก
“ค่ะ”
“แสดงว่าข่าวที่แม่ได้ยินว่าหนึ่งพาผู้หญิงไปที่โรงพยาบาลก็เป็นความจริง”
“ครับ ผมพาชมพูไปที่โรงพยาบาล”
“แล้วทำงานที่ไหนล่ะ” นวพรพยักหน้าแล้วถามหญิงสาวต่อ
“สถาบันวิจัยของมหาวิทยาลัยค่ะ” ชมพูแพรตอบ เธอไม่ได้กลัวนวพรเพราะตอบแต่ความจริง
“เก่งนี่ ได้ข่าวว่าต้องสอบเข้าเท่านั้นไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ค่ะ”
“เดี๋ยวนะ ชื่อมันคุ้นหูยังไงบอกไม่ถูก ชมพู.....” นวพรมองหญิงสาวด้วยสีหน้าครุ่นคิดอย่างหนัก
“.....” ชมพูแพรกับชยกรหันมามองหน้ากัน
“ชื่อจริงชื่ออะไรจ๊ะ”
“ชมพูแพรค่ะ”
“ชมพู ชมพูแพร.....ชื่อเหมือนลูกสาวเพื่อนแม่เลยนะเนี่ย” นวพรพูดอย่างไม่ทันคิดก่อนจะเอะใจแล้วมองหน้าหญิงสาวนิ่ง
“คะ”
“รู้จักชื่อ ชัญญานุชหรือเปล่า” นวพรลองเสี่ยงถามหญิงสาวออกไป
“ค่ะ แม่ชมพูก็ชื่อนี้” หญิงสาวขมวดคิ้วก่อนจะตอบด้วยความไม่เข้าใจ
“ลูกสาวของมิ้นเหรอ”
“รู้จักแม่ด้วยเหรอคะ”
“รู้จักสิ ก็ชื่อจริง ชื่อเล่น แม่เป็นคนตั้งให้ชมพูเองแหละ” นวพรบอกหญิงสาวด้วยรอยยิ้มชอบใจ
ชยกรกับชมพูแพรหันมามองหน้ากัน หญิงสาวมีอาการเหวออย่างเห็นได้ชัด ชยกรเองก็ยังตั้งรับสถานการณ์ไม่ทัน
“เดี๋ยวนะแม่ งั้นที่แม่บอกว่า ลูกสาวเพื่อนที่อยากให้ผมรู้จักคือชมพูเหรอ” ชายหนุ่มถามมารดาเพื่อความแน่ใจ
“ใช่ ก็หนูชมพูนี่แหละ แม่โทรหายัยมิ้นดีกว่า บอกข่าวดีเสียหน่อย” หญิงวัยกลางคนหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วต่อสายหาเพื่อนรักที่เรียนมาด้วยกัน
‘ว่าไงจ๊ะคนสวย’
“ยัยมิ้น เธออยู่ไหน”
‘บ้านสิเธอ แต่ว่าจะออกไปหาชมพูอยู่ แต่ต้องรอคุณภพลงมาก่อน ทำไมเหรอ’
“เธอไม่ต้องมาหรอก เดี๋ยวฉันไปหา” นวพรบอกชัญญานุชด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันหน้าจอโทรศัพท์ไปทางสองหนุ่มสาว
“สวัสดีครับ”
‘สวัสดีจ้ะ เอ๊ะ.....ชมพูเหรอ’
“ค่ะ”
‘แม่ตกข่าวอะไรหรือเปล่า’
“นิดหน่อย เดี๋ยวฉันเข้าไปหาเธอที่บ้าน” นวพรหันหน้าจอกลับแล้วตอบเพื่อนด้วยตัวของเธอเอง
‘โอเค เอาแบบนั้นก็ได้ สองคนก็มาด้วยล่ะ’
“เดี๋ยวให้ตาหนึ่งขับรถตามไป เดี๋ยวเจอกันนะจ๊ะ”
‘จ้า เดี๋ยวเจอกัน’
หลังจากชัญญานุชวางสายไป นวพรก็มองสองหนุ่มสาวด้วยรอยยิ้มหวาน ชยกรจึงต้องบอกให้ชมพูแพรไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ส่วนตัวเขาก็ลุกกลับห้องนอนไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่เช่นกัน ไม่นานทั้งชมพูแพรและชยกรก็อยู่ในสภาพที่พร้อมจะออกไปข้างนอก
ทั้งสามคนลงไปยังที่จอดรถ นวพรขับรถมาเองจึงแยกกันไปกับสองหนุ่มสาว ชมพูแพรนั่งไปกับชยกร เมื่อพร้อมกันแล้วก็พากันขับรถออกไป
หลังจากฝ่ารถติดนานกว่าชั่วโมง ก็พากันมาถึงบ้านของชมพูแพร ที่นี่ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ดอกไม้นานาพรรณ นั่งเป็นที่มาของชื่อหญิงสาวนั่นเอง
“มาแล้วค่ะ” ชมพูแพรส่งเสียงบอกเหมือนยามปกติที่เธอกลับมาบ้าน
“ไงจ๊ะ สาวน้อย โตเป็นสาวแล้วเหรอ” ชัญญานุชทักทายบุตรสาวด้วยรอยยิ้ม
“ยังไม่โตค่ะ” ชมพูแพรกอดมารดาแล้วพูดน้ำเสียงอ้อน
“สวัสดีครับ” ชยกรยกมือไหว้หญิงวัยกลางคนที่ยังสวยหวานกว่าวัย
“สวัสดีจ้ะ เข้าไปกันเถอะพรรออยู่ข้างในแล้วล่ะ”
ชัญญานุชพาสองหนุ่มสาวเดินเข้าไปในบ้าน ชยกรมองบรรยากาศด้วยความรู้สึกคุ้นเคย เขาอาจจะเคยมาที่นี่ เพียงแต่จำไม่ได้ว่าเมื่อไหร่
เมื่อเข้ามาด้านใน ชยกรก็ไปนั่งลงข้างชมพูแพร หญิงสาวไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย เอาแต่อ้อนบิดาด้วยความคิดถึง
“สวัสดีครับ”
“ไง เรา จำลุงได้หรือเปล่าเนี่ย” ภีมภพทักทายชยกรด้วยน้ำเสียงและท่าทางใจดี
“พูดตามตรง คลับคล้ายคลับคลาครับ ผมไปเรียนต่อตั้งแต่อายุ 10 ปี กลับมาไทยน้อยมากจนแม้แต่คุณพ่อยังบ่นว่าลืมหน้าผมเลยครับ” ชายหนุ่มตอบออกไปตามตรง
ภีมภพกับชัญญานุชพูดคุยกับสองหนุ่มสาวอยู่นาน ทั้งคู่จึงขอตัวกลับก่อน ปล่อยให้นวพรอยู่พูดคุยต่อตามประสาเพื่อน
“หิวไหม แวะหาอะไรกินไหม”
“อยากกินก๋วยเตี๋ยวเรือค่ะ” ชมพูแพรบอกเสียงหวาน ตาเป็นประกาย
“โอเค งั้นถ้าเจอพี่แวะนะ”
“ค่า”
หลังจากออกมากันได้พักใหญ่ ชยกรก็พาชมพูแพรแวะกินก๋วยเตี๋ยวเรือที่เจอระหว่างทาง หญิงสาวสีหน้าไม่ค่อยพอใจเพราะรสชาติยังไม่ถูกปาก ชายหนุ่มหัวเราะก่อนจะจ่ายเงินแล้วพาหญิงสาวตระเวนกินจนเจอร้านที่ถูกใจ ชมพูแพรถึงได้ยิ้มออก
เมื่อกลับมาถึงคอนโด หญิงสาวก็เข้าไปอาบน้ำพักผ่อน เพราะพรุ่งนี้เธอต้องไปทำงาน ชมพูแพรนอนเล่นโทรศัพท์อยู่ที่โซฟาจนเริ่มตาปรือก็พลันนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงรีบเข้าไปหาชยกรที่ห้อง
“พี่หนึ่ง ชมพูยังไม่ได้กินยา”
“จะกินเหรอ”
“กินสิ”
“โอเค งั้นเดี๋ยวพี่ไปซื้อให้”
“อือ” หญิงสาวพยักหน้า แล้วกลับไปรอที่ห้องของตัวเอง
ชยกรเดินออกไปร้านยาที่อยู่ใกล้ๆ ซื้อทั้งแบบฉุกเฉินและแบบรายเดือนมาให้หญิงสาว โดยไม่ลืมซื้อขนมและของกินมาให้หญิงสาวด้วย เผื่อเธอต้องการกินมื้อดึก
เมื่อกลับมาถึงที่คอนโดก็ตรงมาที่ห้องของชมพูแพรเลย หญิงสาวกินยาแบบฉุกเฉินทันที ถึงอย่างไรก็ยังอยู่ในระยะเวลาที่พอจะกินได้ทัน ก่อนที่เธอจะนั่งกินขนมที่เขาซื้อมาให้แล้วเล่นโทรศัพท์ไปด้วย
“พรุ่งนี้ เลิกงานแล้วโทรหาพี่ด้วยนะ”
“ค่าๆ”
“แล้วจะออกจากนี่กี่โมง”
“น่าจะ 7 โมงครึ่งค่ะ ไปถึงแล้วจะไปหาอะไรกินก่อนค่อยขึ้นตึก”
“โอเค ไปถึงก็โทรบอกพี่ด้วย ส่งข้อความมาก็ได้”
“รับทราบค่ะ”
ชยกรนั่งอยู่รอจนชมพูแพรกลับเข้าห้องนอน เขาถึงกลับออกไปยังห้องของตัวเอง เพราะพรุ่งนี้เขาก็ต้องไปทำงานเช่นกัน
- ผู้เขียน
