“หือ หื้อ....” ลักศิกายังคงร้องไห้
“โทรศัพท์ ใช่โทรไปถามเลยดีกว่า แกมีเบอร์พี่พัทธุ์หรือเปล่า” หนูนาถามขึ้นขืนรอยายนี่คงไม่ได้เรื่องได้ราว
“มี” ลักศิกาตอบพร้อมทั้งปาดน้ำตา
“เอามาฉันโทรเอง” หนูนาดึงโทรศัพท์ไปและกดโทรหาธนพัทธุ์ทันที
“ยังไง ยอมเป็นแฟนพี่แล้วเหรอ” ธนพัทธุ์กดรับสายก่อนจะกรอกเสียงหวานตอบกลับมา
“นี่หนูนาเพื่อนของลักเองค่ะ พี่ทำอะไรเพื่อนหนู หนูกำลังจะพาเพื่อนไปแจ้งความแล้วนะ” หนูนาพ่นเสียงไปตามสายอย่างไม่สบอารมณ์
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉันไม่ทำอะไรเลยจริงๆนะ ยายลักคิดไปเองทั้งนั้น” ธนพัทธุ์หัวเราอย่างชอบใจในความเล่นใหญ่ของหลายรหัสนี่ถึงขั้นจะไปแจ้งคงแจ้งความเลยเหรอ
“แล้วทำไมพี่ไม่บอกความจริงกับมัน ปล่อยให้มันร้องไห้อยู่เนี่ย ไปคุยกันเองก็แล้วกันไม่อยากจะยุ่งแล้ว”
หนูนายื่นโทรศัพท์ให้ลักศิกา พร้อมเดินออกจากห้องไปเพื่อให้ทั้งสองคนคุยกันเอง เล่นอะไรกันไม่รู้เธอไม่อยากยุ่งแล้วปล่อย
