Girls​ wearing​ Glasses​ 18

1000 คำ
​ Mawkeang​ Talk ​ ยืนถ่ายรูปมาเป็นชั่วโมงแล้วยังไม่ไปถึงไหน ตาบ้าคนข้างๆเนี้ยแหละกวนประสาทอยู่นั้น​ เค้าบอกให้กอดก็มาจับหน้าอกฉัน​ เค้าให้หอมแก้มก็จับฉันจูบ​ คนเยอะจะตายเขินนะเว้ย​ ตอนนี้เปลี่ยนชุดไทยแล้วละ​ ให้ถ่ายแบบออเจ้านะ​ ปอร์เช่​ก็มโนว่าตัวเองเป็นคุณพี่หมื่น​ หล่อตายแหละจิ๊ "ออเจ้ามาๆ​ มานั่งตักข้านี่​" ปอร์เช่​ตบขาตัวเองเรียกให้ฉันเข้าไปหา​ ออเจ้าบ้าบออะไรยะ​ "เลิกเล่นสักทีปอร์เช่​ เสียเวลาเพราะนายเป็นชั่วโมงแล้วนะ" ปอร์เช่​ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้​ "ถ้าเจ้าไม่มานั่งตักข้า​ ข้าจะลงหวายเจ้าให้หลังลาย" ฉันขว้างหมอนใส่เขาตรงกระบาลพอดี​ เขาลูบหัวป้อยๆ​ สะบัดหน้าใส่ฉัน​ หึ​ สมน้ำหน้า "งอนแล้ว" ฉันเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆปอร์เช่​ สักพักช่างกล้องก็สั่งให้พวกเราทำท่าทางนู้นนั้นนี่​ ตาบ้านี่ก็กวนไม่หยุดพยายามจะแต๊ะอังฉันทุกครั้งที่มีโอกาส​ กว่าจะเสร็จก็ปาไปเกือบ2ชั่วโมง​ เห้อ​ เหนื่อยจริงๆ​ นี่ก็ปาไปบ่ายโมงก​ว่าแล้ว​ หิวมากหิวสุดๆ "ออเจ้าหิวไหม" ฉันหันไปเขม่นหน้าเขา "จะเลิกเล่นยัง" เขาส่งเสียงหัวเราะในลำคอ​ เอามือเข้ามา​กอดคอฉัน​แล้วลากฉันไปที่รถ "อยากกินอะไร​ เดี๋ยวมื้อนี้เลี้ยงเอง" "ปกติฉันก็ไม่จ่ายอยู่แล้วนะ" เขาหลุดขำออกมา​ มือโยกหัวฉันไปมา​ "ตกลงจะกินอะไร​ ถ้าไม่เลือ​ก งั้นกินเช่แล้วกัน​ ป่ะกลับคอนโด" ฉันตีหัวหมอนั้นไปหนึ่งที เพี๊ยะ "โอ๊ยยยยย​ ทำไมต้องรุนแรงด้วย" "หื่นไม่เลือกที่ก็ต้องโดนอย่างนี้แหละ​ ชิ" ฉันเปิดประตูเดินเข้าไปในรถไม่สนใจเขาอีก​ ในรถก็มีก่อกวนฉันบ้าง​ มือไวตามประสาเขานั้นแหละ​ สัก10นาทีเขาก็ขับรถพามาที่ร้านอาหารญี่ปุ่นร้านหนึ่ง​ ฉันชอบทานอาหารญี่ปุ่นมากเลยแหละ​ รถชาติมันพอดีไม่จัดจ้านจนเกินไป " หม้อแกงทานไรดี สั่งเผื่อด้วยนะ" พูดจบก็วางเมนูกดโทรศัพท์​ไม่ยอมสั่งอะไร​ ฉันส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเลือกเมนูที่ฉันชอบทาน​ 4อย่างเครื่องดื่มอีก2อย่าง​ พนักงานรับออเดอร์เสร็จก็เดินออกไป​ สัก10นาทีอาหารก็มาเสิร์ฟ​ครบทั้งหมด​ เราสองคนก็ลงมือทานทันที "พี่ปอร์เช่​ บังเอิญจังเลยนะคะ" ฉันเงยหน้ามองไปทางเสียงเรียก​ ชะนีรุ่นน้องนั้นเอง​ นี่ยังไม่เลิกยุ่งกันอีกเหรอไง​ ฉันมองหน้าปอร์เช่​นิ่ง​ เขาสบตาฉันส่ายหน้ารัวๆ​เป็นเชิงว่าไม่ได้ยุ่งเกี่ยวอะไรด้วยแล้ว "อุ๊ย​ ยัยพี่แว่นหน้าจืดนี่นา​ โทษทีค่ะพอดีว่าไม่เห็นนะ" ส่งยิ้มอาบยาพิษมาให้ฉัน​ ฉันก็ส่งยิ้มคืนบ้าง "ก็ไม่แปลกใจนะที่ไม่เห็น​ สงสัยตาคงมองแต่ผัวชาวบ้านสินะ" หล่อนหันขวับมาทางฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจ "เอ๊ะ​ มะปรางก็พูดดีๆ​นี่นา​ ทำไมต้องมาแขวะด้วย​ พี่ปอร์เช่​ขา" พูดจบก็หันไปอ้อนว่าที่คู่หมั้นฉันต่อ​ ฉันยกยิ้มมุมปากมองหน้าหล่อนนิ่งๆ "ไหนๆก็บังเอิญเจอกัน​ ทานข้าวด้วยกันมั้ย" ฉันเอ่ยถาม​ หล่อน​มองหน้าฉันอย่างงงๆ​ ก่อนจะยิ้มหวานส่งมาให้ "งั้นไม่เกรงใจนะคะ​ พี่ปอร์เช่​มะปรางนั่งด้วยนะคะ" ก่อนที่หล่อนจะทันได้นั่งลงข้างๆปอร์เช่​ ฉันเดินเข้าไปแทรกหล่อนแล้วลงไปนั่งข้างๆปอร์เช่​ทันที "นั่งสิจ๊ะน้องมะปราง​ นั่งๆ​ เชิญ" ฉันพูดจบก็เอามือไปคล้องแขนปอร์เช่​ซบหน้าลงกับไหล่​ ยัยชะนีรุ่นน้องกระทืบเท้าเร้าๆอย่างขัดใจก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับพวกเรา " ที่รักขา​ เดี๋ยวเราไปดูแหวนแต่งงานกันต่อนะเวลายังเหลืออีกเยอะเลยอ่ะ" ปอร์เช่​มองหน้าฉันงงๆ​ เพราะเราไม่ได้นัดกันไว้ไง​ ฮ่าๆๆ​ ไม่สนใจโว๊ยย​ ฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆปอร์เช่​ก่อนจะกระซิบข้างหู "เล่นไปตามน้ำนะไม่งั้นนายหัวแตก" ปอร์เช่​ผงะถอยหลังหน้าซีดอย่างกับไก่ต้มหัวเราะแหะๆ " จ๊ะๆ​ ที่รักรีบทานน้า​ เดี๋ยวเราไปซื้อแหวนแต่งงานกันต่อ" ยัยชะนีรุ่นน้องมองหน้าพวกเราสองคนสลับกัน​อย่างอึ้งๆ ก่อนจะเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ "พะ​ พี่สองคน​ จะ​ แต่งงานกัน​ เหรอ" ฉันพยักหน้าเบาๆส่งยิ้มสวยๆไปให้ "ก็เพิ่งจะไปถ่ายพรีเว็ดดิ้ง​กันมาเมื่อกี้นี่เอง​ แต่พี่ไม่เชิญหรอกนะ​ เราไม่สนิทกันขนาดนั้นจ๊ะ​" เหมือนปอร์เช่​จะหลุดขำออกมา​ ยัยมะปรางดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่​ จู่ๆก็ลุกขึ้น "มะปรางมีธุระต่อขอตัวก่อนนะคะ" พูดจบก็เดินออกไปทันที​ ฉันตะโกนไล่หลังไป "จ๊ะ​ ไปแล้วไปลับนะ​ อย่ามาวนเวียนใกล้ๆละ​ ขี้เกียจไล่" " ไอ้บ้าปอร์เช่​ ยังติดต่อกับยัยคนนี้อยู่อีกเหรอ" ฉันหันขวับไปมองเขาอย่างเคืองๆ​ เขารีบ​ส่ายหน้า​รัวๆ​ โบกมือปฏิเสธพัลวัน "เห้ยๆเลิกยุ่งนานแล้วเว้ย​ อย่าๆ​ อย่ามองด้วยสายตาแบบนั้นสิ​ เอ๊ะ​ หึงผัวช่ายมะ" เขามองฉันยิ้มกรุ่มกริ่ม​ ฉันรีบปฏิเสธทันที " ปะ​ ป่าวนะ​ บะ บ้า​ ใครหึงเล่า​ เอ๊ะ​ กินไปสิ​ เร็วๆจะกลับบ้าน" ฉันเดินกลับไปนั่งที่เดิมก่อนจะลงมือทานข้าวต่อ​ ได้ยินเสียงหัวเราะของปอร์เช่​ดังมาเป็นระยะๆ​ " ไม่ไปเลือกแหวนแต่งงานแล้วเหรอที่รัก" " เอ๊ะไอ้บ้านี่​ จะหยุดพูดยัง​ ห๊ะ"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม