บทที่ 2 ใจอ่อน
1284 คำ
เสือเดินทางมาที่มหาวิทยาลัยมองหาระรินที่บอกว่านั่งรออยู่หน้าตึก หญิงสาวมองซ้ายมองขวาก่อนจะโบกไม้โบกมือให้ชายหนุ่มด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดี ลุกขึ้นเดินเข้ามาหาชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยเสียงสดใส
"ขอบคุณนะที่มารับ"
"ไม่เป็นไร แล้วทำไมไม่โทรเรียกแฟนมารับล่ะ"
"เค้าคุยงานอยู่นะ เสือ... เราหิวมากเลยอ่ะไปหาอะไรกินกันดีมั้ย"
หญิงสาวกอดแขนชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยเสียงอ้อน เสือที่แพ้ลูกอ้อนก็ยอมพาไปแต่โดยดีจนลืมสนใจว่าตัวเองต้องกลับไปหาน้องสาวที่นอนให้น้ำเกลืออยู่โรงพยาบาล
'ไม่เป็นไรหรอกมั่งคงหลับไปแล้ว'
เขาขับรถมาจอดที่ร้านอาหารไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก สั่งมาอย่างเดียวเพราะเขาเองก็ไม่ได้หิวมากมายขนาดนั้น
"เอาสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าที่หนึ่งค่ะ แล้วก็เอาชาเสือเอาชาด้วยมั้ยคะ"
"อืม... เอามาสิ"
"งั้นเอาชาสองแก้วค่ะ"
เธอส่งเมนูคืนให้พนักงานก่อนจะเท้าคางจ้องหน้าชายหนุ่มด้วยความหลงไหล มันเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดในอดีต ถ้าเธอเลือกเขาตั้งแต่แรกคงจะมีความสุขไปแล้ว ตอนนี้อยากจะหย่ากับสามีใจจะขาด เพราะคุณแม่ของเธอบังคับให้แต่งงานกับเขาตั้งแต่เรียนอยู่ปีสาม เพราะเขารวยมีเงินให้ใช้และไม่ยอมให้คบกับเสือเพราะเขายังเป็นนักศึกษา แต่หารู้ไม่ว่าชายตรงหน้าของเธอคือทายาทเจ้าของห้างสรรพสินค้าชื่อดังเครือ DN Group ไหนจะโชว์รูมรถหรูนำเข้าอีก รวยกว่าสามีที่เธอแต่งงานด้วยเป็นไหน ๆ
"มองอะไรระริน"
"มองเสือไง"
"หึ... วันนี้เรารีบนะกินเสร็จจะไปส่งที่บ้านเลย"
"รีบไปไหนคะปกติคุณมีเวลามากกว่านี้นี่นา"
หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความสงสัย ก็รู้ว่ามันผิดที่เธอมีสามีอยู่แล้วแต่อยากจะเก็บเขาไว้อีกคน เธอรู้นะว่าเขารักเธอและคอยดูแลปกป้องมาโดยตลอด เธออยากให้เขาอดทนรออีกนิดเดียวและถึงตอนนั้นเธอจะกลับมาหาเขา
"ผมพามีนาไปโรงพยาบาลเธอไม่สบาย ตอนนี้ก็อยู่โรงพยาบาลนอนให้น้ำเกลืออยู่"
ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงเรียบ หยิบโทรศัพท์กดส่งข้อความไปหาหญิงสาวแต่เธอไม่ยอมตอบเขาเลย สงสัยจะหลับอยู่ล่ะมั่ง
"จริงเหรอคะ... งั้นให้ระรินไปด้วยมั้ยคะ"
"ไม่เป็นไรคุณรีบกลับเถอะผมดูแลเองแหละ"
เขายิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะกินอาหารตรงหน้าที่พนักงานเพิ่งจะเอามาเสิร์ฟ หญิงสาวมองชายหนุ่มอย่างรู้สึกแปลกใจ ทำไมเขาดูห่วงใยเด็กคนนั้นมากและทำไมต้องไปคอยดูแลกันขนาดนั้น
หลังจากที่กินข้าวเสร็จเขารีบพาหญิงสาวไปส่งที่บ้าน จากนั้นก็รีบมายังโรงพยาบาลไม่ลืมที่ซื้อของอร่อยที่เธอชอบติดมือมาด้วย และเมื่อมาถึงเขาก็รีบเข้าไปยังห้องพักฟื้นก่อนจะชะงักไปเมื่อมันมีแต่ความว่างเปล่า
"มีนาล่ะ"
เขาเดินออกที่ยังเคาน์เตอร์พยาบาลข้างนอกเอ่ยถามหาหญิงสาวและได้รับคำตอบที่ไม่ค่อยน่าพอใจเท่าไหร่
"ตามคุณออกมาก่อนหน้านี้ ดึงสายน้ำเกลือออกเลือดไหลเลอะมือเลยค่ะ บอกว่าจะกลับบ้านไม่อยากอยู่ คุณหมอก็เลยตามใจยอมให้กลับโดยให้พี่ชายของเธอมารับแทนค่ะ"
"ขอบคุณมากนะครับ"
เขาเดินออกมาด้วยใบหน้าหงุดหงิด กดโทรศัพท์ไปหาเธอหลายสายแต่ไม่มีวี่แววว่าจะรับและโทรกลับเลย ชายหนุ่มถึงตัดสินใจกดโทรไปหาพี่ชายของเธอแทนรายนี้น่าจะตอบได้
(ว่าไงเสือ)
"มึงอยู่ไหนวะกูอยากยืมของหน่อย"
(อยู่บ้านเนี่ยแหละเพิ่งส่งมีนาเข้าห้องมา ไม่สบายอยู่โรงพยาบาลคนเดียว ว่าแต่มึงจะยืมอะไร)
"เออเดี๋ยวกูไปหาที่บ้าน"
เขากดวางสายก่อนจะรีบเดินทางไปที่บ้านของเพื่อนสนิท รู้สึกได้เลยว่ามีนากำลังโกรธเขาอยู่และไม่รู้ว่าทำไมต้องโกรธแค่เขามีน้ำใจไปรับเพื่อนเท่านั้นเองไม่เห็นมีอะไรเสียหาย
และไม่นานชายหนุ่มก็ขับรถมาถึงที่คฤหาสน์หลังใหญ่ ทักทายทุกคนด้วยความคุ้นชินเพราะเขามาที่นี่บ่อยมากแทบจะรู้จักกันดี
"สวัสดีครับทุกคน"
"สวัสดีค่ะคุณเสือ มาหาคุณมาร์คเหรอคะเดี๋ยวป้าไปเรียกให้มั้ย"
"ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมขึ้นไปหาเอง"
เขารีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนเคาะประตูเรียกเพื่อนสนิทก่อนจะทำเนียนถามหาน้องสาวไปด้วย
"แล้วมีนาล่ะไม่สบายไม่ใช่เหรอ ซื้อขนมมาฝากด้วยนะ"
"นอนอยู่ในห้องนั่นแหละ มึงจะไปหามั้ยล่ะเดี๋ยวกูพาไป"
"ไม่ต้อง ๆ เดี๋ยวกูเข้าไปเอง มึงไปหาเลคเชอร์อาทิตย์ก่อนให้หน่อยดิ อาจารย์วัลลภอ่ะเอาแบบที่มีทั้งหมดเลยนะ"
มาร์คเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ เรียนด้วยกันทุกคาบจะมาเอาเลคเชอร์อาจารย์ไปทำไมทำเอาเขามึนงงไปหมด
"อะไรของมันวะ"
เขามองตามเพื่อนที่เดินเข้าไปในห้องนอนน้องสาวก็ปิดประตูเข้าไปหาของให้ไม่ได้สนใจเพราะปกติพวกนี้ก็เข้าออกห้องมีนาเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว
แอ๊ด...!
"เฮียเหรอ..."
"พี่เอง"
มีนาได้ยินเสียงอันคุ้นเคยก็สะดุ้งสุดตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะหันไปมองตามเสียง หญิงสาวปาหมอนใส่ชายหนุ่มขับไล่ให้ออกไปจากห้องนอนของเธอ เพราะไม่อยากจะเห็นคนใจร้ายเช่นเขา
"ออกไปเลยไปหาผู้หญิงที่พี่รักโน่น ไม่ต้องมายุ่งกับมีนาแล้ว ฮึก...! ออกไปเลย"
"ใจเย็นก่อนมีนา"
เขาวางขนมลงบนโต๊ะ เดินเข้าไปหาหญิงสาวก่อนจะดึงเธอมาสวมกอดเอาไว้แน่น ใบหน้าสวยเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้นและน้อยใจที่เขายอมทิ้งเธอแทนที่จะทิ้งผู้หญิงคนนั้น
"พี่ขอโทษ"
"ฮึก...! พี่ก็ทำแบบนี้ตลอดแหละ รักเขามากก็ไปเลยไม่ต้องมาคุยกับมีนาอีก มีนาจะไม่มองหน้าพี่จะไม่คุยกับพี่อีกตลอดชีวิตเลย"
"หนีออกจากโรงพยาบาลแบบนี้ไม่ดีเลยนะ ยังไม่หายดีเลย"
"ก็เพราะพี่ไงมีนาถึงเป็นแบบนี้อ่ะ"
หญิงสาวร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น สวมกอดชายหนุ่มเอาไว้แน่นกลัวว่าเขาจะหายไปจากเธออีก เจ็บใจตัวเองทำไมต้องรักเขาขนาดนี้ด้วย
"พี่ขอโทษ เอางี้พี่ขอไถ่โทษอยากให้พี่ทำอะไรยอมทุกอย่างเลย"
มีนาผละออกจากชายหนุ่ม จ้องหน้าเขาอยู่สักพักก่อนจะเอ่ยเสียงอ้อน
"พามีนาไปดูหนังเลย"
"ได้สิ พรุ่งนี้เย็นพี่ว่างจะพาไปให้เวลาทั้งคืนเลย"
"แล้วมีนาค้างที่คอนโดพี่เสือได้มั้ย"
"ได้สิ"
เขาเช็ดคราบน้ำตาให้น้องสาวที่รักมากที่สุดก่อนจะดึงเธอมาสวมกอดปลอบประโลมให้หายเศร้า เขาบอกตลอดว่าไม่เคยคิดกับเธอเชิงชู้สาว แต่ปฏิเสธไม่ได้จริง ๆ ว่าเขารักเธอมากในแบบน้องสาว
"ห้ามทิ้งมีนาอีกนะ ฮึก...!"
"พี่ไม่ทิ้งน้องหรอก พี่สัญญา"
- ผู้เขียน
