บทที่ 8 อีกแล้วเหรอ...
1280 คำ
เสือกอดไหล่มีนาเดินกลับเข้ามาที่โต๊ะ VIP หลังจากที่เคลียร์กันเรียบร้อยแล้ว เขาเองก็ไม่ทันได้ตั้งตัวเพราะไม่คิดว่าเพื่อนจะอยากไปด้วย และความวุ่นวายจะบังเกิด การเที่ยวของเขากับมีนาจะลำบากขึ้น เพราะตอนแรกว่าจะจองห้องเดียวแต่ตอนนี้ต้องจองเพิ่มเพราะไม่ได้ไปกันแค่สองคน
"ไปไหนกันมาสองคนนี้"
"พี่เสือไปห้องน้ำเจอกันพอดีค่ะ แล้วพี่วชิเอาอีกแล้วนะคะ เป็นอะไรกับเด็กเอนเตอร์เทนนักหนา"
"ความสุขของพี่อ่ะน้องรัก มานั่งตรงนี้ค่ะเดี๋ยวพี่กอด"
"ไม่เอา ไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้"
มีนาแลบลิ้นใส่ชายหนุ่มก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างพี่ชายของตัวเอง เสือสั่งเครื่องดื่มมาให้หญิงสาวด้วยความเคยชิน เขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่ตามอกตามใจน้องสาวและรู้ใจที่สุด อะไรที่ชอบหรือไม่ชอบเสือจะเป็นคนรู้ดีที่สุดเพราะแบบนี้แหละเขาถึงได้ใจเธอมากกว่าคนอื่น
"แล้วอย่ามาขอกอดนะ ไม่ให้กอดล่ะ"
"กอดคนอื่นก็ได้ แบร่ๆๆ"
"ชิ น้องสาวตัวแสบ"
จากนั้นทุกคนก็นั่งคุยกันตามประสาพี่น้อง และมีนาเองเป็นคนที่ชอบนอนเร็วจึงงอแงอยากไปนอนพักเหมือนที่เคยทำ วชิลุกขึ้นกุมมือน้องสาวพาไปส่งที่ห้องนอน เปิดแอร์ปรับอุณหภูมิห้องให้เป็นปกติก่อนจะห่มผ้าให้
"นอนนะคะเดี๋ยวพี่มาปลุก"
"ค่ะพี่วชิ"
มีนาหลับตาลงก่อนจะเผลอหลับไปเลย วชิลูบผมน้องสาวอย่างเอ็นดูก่อนจะปิดไฟและล็อคประตูอย่างแน่นหนาและลงไปข้างล่างตามเดิม
"มีนานอนแล้วเหรอ"
"อืม... หลับไปล่ะ"
"เดี๋ยวตอนกลับกูไปส่งน้องที่คอนโดเอง"
เสือออกตัวไปส่งหญิงสาวก่อนที่พวกเพื่อนจะเป็นคนไปเอง และถ้าตื่นมาไม่เจอเขาโดนโทรศัพท์มาโวยวายแน่
"อือ จะกลับค่อยไปเรียก"
เสือหยิบโทรศัพท์มากดเล่นไปเพลินๆ ไม่ได้สนใจผู้หญิงรอบโต๊ะที่เพื่อนเอามาเอนเตอร์เทนเท่าไหร่ และก็มีข้อความจากเพื่อนสนิทอีกคนเด้งมา เขาจึงกดเข้าไปอ่าน
'เสืออยู่ไหนคะ'
'อยู่ผับ Y มีอะไรรึเปล่า'
'ระรินอยู่ที่โรงพยาบาลลื่นล้มข้อเท้าพลิกมีคนพามาส่งค่ะ แฟนระรินไปต่างจังหวัดไม่มีใครอยู่ด้วยเลยค่ะ'
'แล้วเป็นยังไงบ้าง โอเคมั้ยเนี่ย'
เขาเอ่ยถามด้วยความตกใจ ระรินยิ้มออกมาเล็กน้อยรีบตอบคำถามของเขาและออดอ้อนให้มาหาเหมือนทุกครั้ง.
'เดินไม่ไหวค่ะลุกเดินลำบากมาก มาหาหน่อยได้มั้ยคะหรือว่าถ้าเสือไม่ว่าไม่เป็นไรเราไม่อยากรบกวน'
'กินอะไรหรือยัง'
'ยังเลยค่ะ'
'งั้นรอแป๊บ เดี๋ยวซื้อไปให้'
เขากดปิดหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนเพื่อบอกลา
"พวกมึงกูไปหาระรินก่อน ลื่นล้มอยู่โรงพยาบาลวะ"
"มึงไม่ใช่ผัวเค้าครับจะไปทำไม"
"เพื่อนไง"
"เพื่อนเหี้ยไรครับ กูว่าระรินเนี่ยยังรักมึงอยู่ แล้วจะไปแต่งงานเพื่ออะไร"
เสือและเพื่อนคนอื่นก็ไม่เข้าใจเหตุผลของเธอเหมือนกัน ทั้งที่เลือกทางเดินนี้ไปแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยเสือให้ไปมีคนใหม่ เหมือนอยากจะจับปลาสองมือซึ่งเพื่อนก็โง่ยอมตกเป็นเหยื่อซะงั้น
"กูว่าอีกไม่นานเลิกกับผัวแล้วกลับมาหามึงแน่"
"ถึงตอนนั้นมึงจะเอาไง ยังเอาเหรอ"
"กูไม่ได้คิดอะไรแล้วนะ ก็เป็นเพื่อนไงงั้นไปก่อนนะ"
พูดจบเขาก็เดินออกไปทันที เพื่อนคนอื่นถึงกับส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยใจ ไม่เห็นจะต้องไปเป็นห่วงหรือวุ่นวายเลยสักนิด นะรินเองก็มีสามีแล้วและเพื่อนของพวกเขาก็ควรจะมูฟออนและเดินไปข้างหน้าสักที
เสือเดินทางมาถึงที่โรงพยาบาลพร้อมกับของกินในมือหลายอย่าง เขามาถึงห้องพักฟื้นของระรินเคาะประตูเสียงเบาก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน ตอนนี้หญิงสาวนั่งอยู่คนเดียวบนเตียง
"เสือมาจริงด้วย"
"ทำไมไม่มีใครอยู่ด้วยเลยล่ะ"
"ไม่มีหรอก ชีวิตของเราก็มีแค่เสือคนเดียวเท่านั้นแหละ ขอบคุณนะที่อยู่ข้างเรามาตลอดถ้าไม่มีเสือเราคงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ"
"ทำไมพูดแบบนั้น กินยาบ้างมั้ยเนี่ย"
เขาเอ่ยถามตามตรง เมื่อสี่เดือนก่อนระรินเคยคิดจะฆ่าตัวตายและไม่รู้เหตุผลเหมือนกันว่าเธอทำไปทำไม แต่เห็นบอกว่าไปพบหมอและกินยาซึ่งเขาก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าเธอเป็นอะไร และหลังจากนั้นเธอจะเรียกหาเขาบ่อย มีครั้งหนึ่งที่ไม่ได้ไปหารู้อีกทีเธอกรีดข้อมือตัวเองตรงระเบียงห้องนอน หลังจากนั้นเขาก็เลยไม่อยากทิ้งเธอคนเดียวเพราะกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนั้นอีก
"กินสิ แต่ดูเหมือนมันไม่มีความสุขเลย มันไม่ดีขึ้นเลย ระรินอยากหย่ากับเขา ระรินอยากอยู่กับเสือค่ะ"
หญิงสาวกุมมือชายหนุ่มเอาไว้ก่อนจะสวมกอดเอวหนาเอาไว้แน่น ใบหน้าสวยเปื้อนคราบน้ำตาใครมาเห็นเป็นต้องสงสาร เขาไม่รู้หรอกว่าชีวิตของเธอเจออะไรมาบ้างแต่เขาเองก็ไม่ได้สะดวกใจที่จะมาทุกครั้งเพราะเราสองคนต่างมีชีวิตเป็นของตัวเอง แต่เธอเองเอาแต่เรียกร้องหาเขาและเสือเองก็เกรงว่าระรินจะคิดสั้นอีก
"เรื่องนี้เป็นเรื่องครอบครัว เป็นเรื่องของคนสองคนระรินไปคุยกับสามีเองเถอะเราไม่ยุ่ง"
"แล้วถ้าระรินหย่า เสือจะกลับมามั้ย"
"เอ่อ... คือเรา"
ทางด้านของมีนาหญิงสาวตื่นขึ้นด้วยใบหน้างัวเงีย ลืมตาขึ้นมองไปโดยรอบก็เจอพี่ใช้กำลังมองเธออยู่
"พี่วชิกลับกันหมดแล้วเหรอคะ แล้วพี่เสือล่ะไหนบอกจะไปส่งน้อง"
"ส่งน้องอะไรล่ะ ไปหาระรินที่โรงพยาบาลโน่น โทรศัพท์มาดราม่าให้ไปหา ขี้เกียจจะเตือนล่ะช่างแม่งมันเหอะ เราจะกลับเลยมั้ยพี่จะไปส่ง"
มีนากำมือตัวเองไว้แน่น รู้สึกเจ็บจี๊ดที่อกข้างซ้าย มันรู้สึกแย่มากอย่างบอกไม่ถูก สุดท้ายเขาก็ยังเลือกที่จะไปหาผู้หญิงคนนั้น ทั้งที่รับปากว่าจะพาเธอไปส่งที่คอนโดและจะค้างด้วยกัน แต่ท้ายที่สุดเขาก็เลือกที่จะทิ้งเธอไปหาผู้หญิงที่เขาเคยรักหรืออาจจะรักอยู่ ส่วนเธอมันเป็นแค่น้องสาวที่ไม่มีความรู้สึกในเชิงชู้สาวให้ จะเอาอะไรไปสู้ได้ล่ะ
"มีนาจะกลับบ้านค่ะ วันนี้ไม่ค้างที่คอนโด"
"งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งค่ะ ไอ้มาร์คมันกลับไปแล้วคงคิดว่าเราจะค้างคอนโด"
"ไม่อยากนอนที่คอนโดแล้วค่ะ กลับบ้านดีกว่า"
วชิยื่นมือไปตรงหน้าหญิงสาว กุมมือเธอให้ลุกขึ้นยืนก่อนจะพากันเดินออกไปจากห้องนอน มีนาพยายามไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา สะกดกลั้นอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ฝืนยิ้มให้พี่ชายคนดีของเธอ
"ง่วงเหรอดูหน้าซีดๆนะ"
"ค่ะ อยากนอนแล้วเหนื่อยค่ะ"
- ผู้เขียน
