19
1258 คำ
“มะ ไม่ทำนะคะพี่คีย์ ไม่ทำแบบนั้น”
เธอร้องห้ามเขา แต่ยิ่งร้องห้าม ฐิรดลก็ยิ่งเอาใหญ่ เขาก้มหน้าลงใช้ลิ้นเลียไล้ไปตามซอกหลืบกลีบเนื้ออย่างแผ่วเบาในทีแรก ก่อนจะสอดใส่เรียวลิ้นเข้าไปจนลึกเกือบสุด
“อ๊า พี่คีย์ เพาะ พอแล้ว พอเถอะค่ะ”
เสียงหวานร้องห้ามแผ่วเบา แทบไม่ได้ยินด้วยซ้ำไป คงเพราะรสชาติของลิ้นที่สร้างความซาบซ่านนั่นเอง แล้วยิ่งตอนที่เขาห่อลิ้นแล้วแยงแหย่เข้าไป เธอก็แทบจะคลั่งเสียให้ได้
"ฮือ พี่คีย์ พราวไม่ไหวแล้ว พราวอยาก...อยากจะเข้าห้องน้ำ”
จบเสียงครวญครางร้องขอของเด็กสาว แทนที่เขาจะปล่อยไปตามคำขอ ฐิรดลกลับรัวลิ้นเร็วขึ้น จนเธอทานทนต่อไปอีกไม่ไหว สะโพกแอ่นเหยียดรับการรุกเร้าของเรียวลิ้นจนสุดตัว เพียงเพื่อให้กลีบเนื้อและร่องลึกได้รับการสัมผัสจากเรียวลิ้นของเขาอย่างเต็มที่
ร่างกายของเด็กสาวเกร็งเครียด ใบหน้า ลำตัว แขน ขา เกร็งหดไปหมด ป่ายสะเปะสะปะไม่รู้จะวางไว้ที่ตรงไหนดี จนในวินาทีต่อจากนั้นนั่นเองที่ร่างกายเกร็งเครียดค่อยกระตุกเป็นจังหวะ ปลดปล่อยน้ำหวานฉ่ำเยิ้มจนล้นออกมานอกกลีบเนื้อสีแดงเปล่งนั่น
ภัทรวรินทร์นอนหอบหายใจหนัก ๆ ราวกับหมดเรี่ยวแรงทั้งที่นอนนิ่งเพียงอย่างเดียวเท่านั้นเอง
ฐิรดลเริ่มการรุกเร้าใหม่อีกครั้ง เขาผละออกจากกายเบื้องล่าง ย้ายตัวเขาเองนาบเนื้อตัวชื้นเหงื่อของเธอขึ้นมาซุกไซ้กับที่ยอดอก ส่วนมือข้างที่ว่างบีบบี้ทรวงที่เพิ่งแตกเนื้อสาว ไม่ยอมให้ว่างเอาไว้เฉย ๆ ลำตัวช่วงล่างของเขาสอดแทรกเข้ามาตรงหว่างขาที่เขาถ่างกางไว้รอท่า ท่อนเนื้อของเขาแข็งจัดถูไถเสียดสีตรงเนินเนื้อและปุ่มปมของเธอ
ภัทรวรินทร์พยายามส่ายสะโพกรับ อย่างที่ไม่รู้ว่าทำไปแบบนั้นทำไม แต่เมื่อเห็นเขาคำรามดังหนักขึ้น เธอก็ยิ่งส่าย จนรู้สึกถึงความเปียกลื่นที่ถูกขับออกมาอีก เรื่อย ๆ เพราะความกระสันในอารมณ์
“พราว พราวอยากเข้าห้องน้ำอีกแล้วค่ะ”
เธอร้องขอเขา เผลอครางกระเส่าตามคำขอออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง สายตาของเธอคงวิงวอนเขามาก เธอยกมือขึ้นบีบหัวไหล่ของเขา
“พี่คีย์”
“เจ็บหรือ”
เขาถาม พอเธอพยักหน้าตอบรับเขาถึงขยับออกก่อนจะเล้าโลมใหม่ด้วยมือและปาก เมื่อเห็นเธอเคลิ้มไปกับสัมผัสตรงนั้น เขาก็ดันเอาแท่งเนื้อเข้ามาที่ในตัวเธออีกทีละนิด ๆ ความใหญ่โตในขนาดของลำเนื้อทำเอาภัทรวรินทร์น้ำตาหยด
“เจ็บอยู่หรือเปล่า พราวจ๋า พราวของพี่”
“ค่ะ”
ฐิรดลประกบมือของเขากับมือของเธอแล้วตรึงมันกับที่นอนแน่น เขาแทรกกายแกร่งเข้าที่ข้างในของเธอให้ช้าลงกว่าเดิมแล้วสาวออกช้ากว่าเดิมเล็กน้อยก่อนจะดันเข้าไปใหม่อีกครั้ง แล้วทั้งเขาและเธอก็ขยับไปตามจังหวะจะโคนพร้อม ๆ กันจนสุดเส้นทาง
นานราวชั่วโมงได้หลังสิ้นเสียงกรีดร้องและเสียงคำรามหยุดลง
ฐิรดลจึงยอมผละออก เขาลุกไปหาเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้เธอ ก่อนจะกอดเธอแน่นแล้วหลับไปพร้อม ๆ กัน เด็กสาวไม่สามารถหลับได้เต็มตานักสะดุ้งผวาตื่นเป็นระยะ ๆ
นี่มันครั้งแรกของเธอ
ความสัมพันธ์กับคนที่แอบรักก็จริง แต่มันไม่น่าจะใช่เวลาที่เหมาะสม ฐิรดลเองคงรับรู้ว่าเธอนอนไม่หลับ
“พี่รักพราว” เขาพึมพำบอกเธอ “พราวไม่ต้องกลัวนะ พี่จะแต่งงานกับพราวแน่นอน พี่สัญญา”
เสียงพร่ำบอกนั่นคล้ายกับจะทำให้คลายใจ ภัทรวรินทร์หายใจเข้าออกลึก ๆ ยาว ๆ ก่อนจะพึมพำกับอกของเขาว่ารักเขาเช่นกัน แล้วดึงเปลือกตาลงปิดแล้วหลับไปในอ้อมกอดของเขา
ชายผู้เป็นครั้งแรกของทุก ๆ อย่าง
รวมถึงความรู้สึกที่บอกตัวเองไว้ด้วยว่านี่คือรักครั้งแรก
จนสายเธอตื่นขึ้นมาก็เห็นฐิรดลนอนคว่ำหน้าตรงนั้น ขยับตัวเบา ๆ ออกมายืนมองเขาแล้วก็เดินเงียบ ๆ ขัด ๆ เข้าห้องน้ำไป ออกมาอีกครั้งก็พบว่าเขาตื่นแล้ว
“ไม่ปลุกพี่เลย” เสียงทักของเขาแหบพร่าเล็กน้อย
“พราวเห็นพี่คีย์หลับสบายก็เลยไม่อยากปลุกน่ะค่ะ”
ฐิรดลลุกออกจากเตียงแล้วก็ตรงเข้ามากอดเธอไว้หลวม ๆ โยกตัวเธอไปมาเบา ๆ
“พี่รักพราวนะ”
“ค่ะ”
“พราวรักพี่ไหม”
เด็กสาวหลบตาเขาไม่กล้าตอบ จึงได้เห็นว่าเขาย้ายมายืนตรงหน้าพร้อมตรึงปลายคางเธอให้เงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วค่อยส่งเสียงถามออกมาอีกประโยค
“ว่าไง พราวรักพี่ไหม”
ยิ้มอาย ๆ พร้อมกับพยักหน้าตอบรับเขาไป “รักค่ะ”
จบการตอบรับของเธอแล้วฐิรดลก็พาเธอนั่งลงบนเตียง ก่อนจะพรมจูบเธอแล้วทุกอย่างก็จบลงแบบเมื่อคืนอีกครั้ง
ภัทรวรินทร์กอดเอวของฐิรดลแน่น
ทุก ๆ สัมผัสที่เธอกับเขามีต่อกันแนบสนิทกว่าเมื่อตอนขามาเสียอีก แม้ในใจนึกกังวล กลัวว่าสมสมรจะต่อว่าที่หายไป แต่ความอิ่มเอมใจแบบฉาบฉวยก็บดบังความรู้สึกกลัวเหล่านั้นไปจนสิ้น
เด็กสาวนึกมาถึงตรงนี้ฐิรดลก็พารถเข้ามาในซอยแล้ว จึงคลายแขนออกจากลำตัวของเขาแล้วตะโกนเรียกเขาโต้กับเสียงลมออกไป
“พี่คีย์คะ”
เพียงเท่านั้นฐิรดลก็พารถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ของเขาเข้าข้างทาง ก่อนจะหันมาบอกเธอ
“พี่รู้ครับ” แล้วจัดแจงจอดรถตรงนั้นก่อนจะเดินตามหลังเธอไป
“เอ่อ พี่คีย์จะไปไหนคะ”
“พี่จะไปส่งพราวไง”
“แต่ว่า แต่พราวว่า...” เธอไม่อยากให้เขาตามไปส่ง รู้สึกกลัวไปหมด กลัว ใคร ๆ มองมาแล้วก็จะรู้เรื่องของเธอกับเขา แต่แล้วเสียงอ่อนนุ่มของเขาก็ดังเข้ามาบอกเธอว่า
“พี่ไม่ปล่อยให้พราวต้องกลับคนเดียวหรอก แล้วเรื่องที่พี่ทำกับพราว พี่บอกแล้วไงว่าพี่จะรับผิดชอบพราวทุกอย่าง พี่จะแต่งงานกับพราว”
ฐิรดลบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังแววตาของเขาก็ด้วย และมันทำให้เธอเขินอายเขาอีกครั้ง ภาพความใกล้ชิดระหว่างกันแทรกผุดเข้ามาในหัว ยิ้มอาย ๆ ส่งให้เขา แล้วเดินนำจนไปถึงหน้าบ้าน ค่อยพยักหน้าบอกให้เขากลับไปได้เลย ในใจไม่อยากให้สมสมรหรือใคร ๆ ออกมาเห็นว่าเขามาส่งเธอ เดี๋ยวจะผูกเรื่องได้ว่าที่หายไปเพราะไปกับเขานี่เอง
ฐิรดลยืนมองอยู่อึดใจก็หันหลังจากไป จึงเดินเข้าบ้านมา
แต่แล้วประตูกลับถูกกระชากเปิดออกจากด้านในพร้อมสายตาจับผิดของคนที่กระชากประตูนั่นพุ่งตรงมาที่เธอ
- ผู้เขียน
