“เดี๋ยวนี้เที่ยวรับงานทั่วเลยเนอะ สงสัยจะร้อนเงิน”
ภัทรวรินทร์ยิ้มมองคนพูดแล้วตอบกลับไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ที่เป็นยิ้ม หยัน ๆ แบบที่อีกฝ่ายทำใส่ตน
“ก็ยังดีนี่คะที่ทำงานเพื่อให้ได้เงิน ไม่ใช่แบมือขอเงินพ่อแม่เอามาผลาญ”
ได้ยินคำพูดยอกย้อนมาแบบนั้นก็ให้เดือดนิด ๆ เชิดหน้าขึ้น ส่งเสียงขู่เอาเรื่องใส่
“นึกว่าคุณพ่อหลงใหลเธอแล้วจะปากดี อวดดีกับใครก็ได้อย่างนั้นหรือไง”
ภัทรวรินทร์ถามอีกฝ่ายกลับทันที “คุณถามตัวคุณเองหรือถามใคร คนที่ปากดี อวดดีน่าจะเป็นคุณมากกว่านะ ไม่ใช่ฉัน”
“อีกะหรี่!”
กัลยากรณ์ระงับอารมณ์ไม่ได้อีกแล้ว ตวาดด่าหยาบคายพร้อมทำท่าจะเข้ามาหาเรื่องเธออีกด้วย ภัทรวรินทร์ยืนมองนิ่ง ไม่ขยับถอยหนี หากมองให้ดีก็จะพบว่าเธอตั้งรับอีกฝ่ายอยู่เช่นกัน
ภัทรวรินทร์ในวันนี้ไม่ใช่คนอ่อนแอ ยอมให้คนรังแกง่าย ๆ อีกแล้ว แต่แล้วกลับมีเสียงเรียกมาจากด้านข้างเสียก่อน
“คุณพราวคะ”
เสียงทักรา
