“ไงหมอ”
เขาทักฐิรดลแต่ตามองที่เธอนิ่ง ๆ แล้วยิ้มกว้างอย่างต้องการผูกมิตรด้วยขณะทักทายตามมาว่า “นึกว่าใครที่ไหน สวยมากเลย สวยจนพี่จำแทบไม่ได้”
ภัทรวรินทร์มองอีกฝ่ายแล้วยิ้ม จำได้ราง ๆ แต่นึกชื่ออีกฝ่ายยังไม่ออก ทางนั้นเลยแนะนำตัวเองเสียเลย
“พี่โพดเองครับคนสวย”
“พราวจำได้ค่ะ แล้วคนอื่น ๆ สบายดีไหมพี่โพด”
ภัทรวรินทร์ยิ้มแล้วทักทายโพดอย่างคนที่เคยคุยกันถูกคอ ไม่เจอกันเป็นสิบปี เมื่อได้กลับมาพบกันอีกครั้ง ก็ให้ความรู้สึกที่ดี ๆ ที่ได้พูดคุยกันอีกครั้ง
“สบายดีทุกคนครับ พี่เปิดอู่ซ่อมตรงบ้านเรานี่แหละ ว่าง ๆ พราวแวะไปสิ ม่าเหมี่ยวต้นนั้นก็ยังอยู่นะ ลูกดกมาก เห็นแล้วนึกถึงพราวทุกที”
ฐิรดลส่งเสียงดุ ๆ บอกขัดขึ้น “เขาจะเอาเวลาไหนมาว่าง งานยุ่ง รัดตัวจะตาย มึงก็ซี้ซั้วชวนไม่ดูเลยโพด”
“อ้าว อย่างนั้นหรือ แล้วตอนนี้พราวไปทำงานอะไรที่ไหน”
โพดถามทีเดียวสองคำถามแล้วก็ได้ความเงียบกลับมาแทนค
