“แก้มใสนะคะ”
ภัทรวรินทร์ยิ้มแล้วบอกกลับไปว่า “คุณแก้มใสเรียกพราวได้เลยค่ะ”
อีกฝ่ายยืนมองเธอแล้วก็ยิ้มแล้วกล่าวชม “คุณพราวผิวดีจังเลยค่ะ อุ๊ย ขอโทษนะคะที่พูดแบบนั้น แต่คือคุณพราวผิวดีจนแก้มละสายตาไม่ได้เลยค่ะ”
“ต้องขอบคุณคุณหมอที่นี่ค่ะ”
หญิงสาวที่ชื่อแก้มใสเดินแยกออกมาแล้วตรงไปยังห้องเดี่ยวสำหรับทำเลเซอร์ขนก่อนจะปิดไฟลง สวมเพียงบิกินีกระดาษสำหรับยิงเลเซอร์กำจัดขนที่บริเวณพื้นที่กลางกายไว้เพียงเท่านั้น
“เมื่อกี๊คุณเหนือวีนอีกแล้วค่ะพี่”
“เรื่องอะไรอีกล่ะ”
“คุณเธอบ่นว่าห้องเหม็นค่ะ”
“เยอะจริง ๆ เลย นี่ถ้าไม่ใช่ลูกสาวท่านเกษมนะ พี่อยากรู้นักว่าใครจะโอ๋หล่อนบ้าง หน้าตาก็สวยดีอยู่หรอกแต่มารยาทต่ำมาก”
“คุณพราวยังจะดูคุณหนูกว่าเลยนะคะพี่ ขนาดว่าเป็นแบบนั้นเถอะ”
อีกคนกล่าวขึ้นแล้วอีกคนก็ทำหน้าดุว่าให้เงียบ ห้ามนินทาลูกค้าในนี้ ก่อนก็มีพนักงานเดินมาเคาะประตูเบา ๆ ที่ห้องตรงหน้า พร้อ
