“เจออะไรดี ๆ มาหรือ”
แม้จะง่วนกับงานที่ทำค้างอยู่แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอุตส่าห์ถามกลับไปว่า “อะไรนะคะ”
“ก็ที่หายไปเยี่ยมน้าสมนี่ไง มีอะไรดี ๆ ที่พี่ควรจะรู้บ้างไหม” เอกลั้นใจเรียกน้าสมตามเธอ
“ไม่มีนี่คะ”
พอได้คำตอบมาแล้วเอก็ยังคงมองด้วยสายตาคลางแคลงใจอยู่อย่างนั้นก่อนบอกขึ้น “มีอะไรพูดกับพี่ได้ทุกเรื่องเลยนะ รู้ยัง”
ภัทรวรินทร์แปะวัสดุตกแต่งลงบนกระดาษเสร็จแล้วก็ค่อยเงยหน้าบอกเอ “รู้ค่ะ รู้ตั้งนานแล้ว”
“อย่าลืมล่ะว่าพี่คือคนที่รักพราวที่สุด มากที่สุด บนโลกนี้เลย”
“ค่ะ” ลากเสียงรับรู้ยาว ๆ อย่างเกียจคร้านแล้วหยิบการ์ดเก็บเข้าซอง รวมทั้งรวบเศษกระดาษและวัสดุอื่น ๆ กองเตรียมทิ้ง
“คราวนี้บอกได้หรือยังว่ามีเรื่องอะไรที่นั่น”
“ไม่มีอะไรนี่คะ”
เอยักไหล่ทำท่าว่าจะไม่ตื๊ออีกแล้ว แต่กลับแย่งเอาการ์ดในมือออกไปชูตรงหน้าแล้วถาม “ตั้งแต่มอสี่แล้วที่พราวไม่ทำการ์ดปัญญาอ่อนพว
