จอมวางแผน 2
1540 คำ
"พ่อ"
อัคคีที่เดินมาถึงหน้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล พบกับวายุนั่งอยู่ด้านหน้าห้อง
"อัคคี ไหนสายน้ำละ"
วายุกลัวจะเสียแผนมองหาคนร่วมทางอีกคนของอัคคี
"พ่อเป็นไงบ้าง ไหนไอ้เข้ว่าพ่อไม่สบายไง"
อัคคีไม่ได้ใส่ใจคำถาม เพราะเขาไล่เธอลงจากรถตั้งแต่ถึงหน้าโรงพยาบาล
"พ่อไม่ได้เป็นอะไร แต่แม่แกสิ"
วายุพูดเสร็จถึงกับเข่าอ่อน ต้องแสดงให้สมบทบาทซะหน่อย แต่ไอ้เข้แกตาย ไหนว่างานเรียบร้อย นี้หนูสายน้ำไปเดินหลงอยู่ตรงไหนก็ไม่รู้
"พ่อ อาวายุ"
สายน้ำปรากฏตัวขึ้นหลังจากที่โดยอัคคีไล่ลงจากรถตั้งแต่หน้าโรงพยาบาล
"สายน้ำ"
สองเสียงของสายจันทร์และวายุที่หันมาตามเสียงของสายน้ำ ที่ตอนนี้สภาพชื้นไปด้วยน้ำฝน
"หนูไปทำไรมา ทำไมสภาพถึงชุ่มชื้นไปด้วยน้ำแบบนี้ละ"
สายจันทร์ที่อดหวงลูกสาวไม่ได้ สงสัยต้องทะเลาะกับอัคคีมาแน่
"ไอ้คนใจร้าย ใจดำ มันไล่หนูลงจากรถ"
ไอ้อัคคีหน้าดำ แกทำกับฉันได้ ดีนะวิ่งหลบฝนทันไม่งันเปียกไปกว่านี้แน่
"อาวายุเป็นไงบ้างคะ"
สายน้ำที่เพิ่งมาถึงรีบถามไถ่ทันที
"เพียงฟ้า ป่วยหนัก"
เทพวายุได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาทั้งสองคู่แสดงอาการใจจะขาด
"แม่"
อัคคีที่เห็นอาการก็วายุก็เข้าใจว่าแม่ต้องอาการหนักมาก
"นี้ก็รอให้หมอเช็คอยู่"
วายุยังกล่าวเสริมเข้าไปอีก
"พ่อ คุณนายเพียงฟ้าเป็นอะไรจ้ะ"
สายน้ำที่ตอนนี้ลากพ่อออกมานั่งให้ไกลจากศัตรูก็รีบถามถึงคุณนายเพียงฟ้าด้วยความเป็นห่วง ถึงจะเจอกันแค่ครั้งสองครั้ง แต่คุณนายก็เอ็นดูเธอมาก
"สงสัยจะโรคร้าย น่าสงสารเธอนะ"
สายจันทร์พูดเพียงสั้นๆ เขาไม่อยากจะร่วมแผนการนี้เท่าไร
"โรคร้าย”
คุณนายเพียงฟ้าทั้งสวย และยังดูเป็นสาวตลอดกาลทำไมถึงป่วยหนักได้นะ
“ลุงหมอ แม่ผมเป็นไงบ้าง”
อัคคีที่นั่งรอหมออยู่ติดห้องฉุกเฉินรีบถามหมอทันที หลังจากรอมาครึ่งคืนแล้ว
“คุณเพียงฟ้าเป็นโรคหัวใจมาซักระยะแล้ว แต่มาช่วงนี้อาการหนัก”
หมอวุฒิ อาจารย์หมอที่เก่งมากคนหนึ่งของโรงพยาบาลแห่งนี้และเพื่อนของเทพวายุ กว่าจะเคลียร์งานสอนเสร็จก็เกือบเที่ยงคืนยังต้องรีบมาร่วมแผนการในครั้งนี้อีกด้วย
“โรคหัวใจ”
อัคคีถึงกับเข่าอ่อน ทำไมแม่ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเขาเลย นี้เขาไม่เคยสนใจแม่ ไม่รู้เลยว่าแม่ป่วยมากขนาดนี้
“เราเข้าไปเยี่ยมเพียงฟ้าได้ไหม”
วายุที่ถามขึ้นเพื่อให้อัคคีกับสายน้ำไปเจอคุณนายเพียงฟ้าจะได้เป็นไปตามแผน
“ได้สิที่ห้องพักฟื้นนะ ฉันให้ไปนอนพักที่นั้นรอดูอาการ เพราะถ้าอาการไม่ดีขึ้นก็คงต้องให้พักที่โรงพยาบาลซักคืนสองคืน”
หมอวุฒิที่แนะนำคุณนายเพียงฟ้า เขาไม่อยากให้ห้องฉุกเฉินแตก
..........
“แม่”
อัคคีที่เปิดประตูเข้ามามองเห็นแม่ที่นอนอยู่บนเตียง เขาเห็นแม่ใบหน้าซีด ไร้เครื่องสำอาง นอนไร้เรียวแรง ก็รีบวิ่งเข้าหาทันที
“อัคคี”
เสียงเรียกแผ่วเบาของคุณนายเพียงฟ้าร้องเรียกลูกชาย
“แม่ทำไมไม่บอกผมว่าป่วย”
อัคคีที่นั่งลงข้างเตียงของคุณนายเพียงฟ้า ตอนนี้ในใจได้แต่ต่อว่าตัวเองที่เอาแต่ทำงาน ไม่ค่อยได้มาดูแม่ นี้ถ้าแม่เป็นอะไรไป เขาจะทำยังไง
“ไม่ได้เป็นอะไรมากเดี๋ยวก็หาย”
เพียงฟ้ามองหน้าลูกชายก็ได้สงสาร แต่ก็ต้องทำตามที่วายุบอก
“สายน้ำเข้ามาใกล้ๆนี้เร็ว”
วายุที่ยืนอยู่ข้างอัคคีร้องเรียกสายน้ำที่อยู่แทบจะติดประตูทางออกจากห้อง
“ค่ะ”
คำตอบที่ฟังดูสั้นๆ นี้ถ้าอาวายุไม่เรียกและถ้าคุณนายเพียงฟ้าไม่ป่วย คงไม่อยากไปอยู่ใกล้ๆไอ้อัคคีหน้าดำนี้เป็นอันขาด
“นี้หนูสายน้ำหรือเนี้ย สวยเหมือนดาวเลยนะ แต่นัยน์ตาเหมือนสายจันทร์เลย น่ารักจริงๆเลยเด็กคนนี้”
เพียงฟ้าที่พอจะเข้าใจวายุแล้วว่าทำไมถึงอยากได้สายน้ำเป็นลูกสะใภ้ ทั้งสวย น่ารัก นิสัยก็ถูกสั่งสอนมาโดยสายจันทร์ ถึงจะเอาแต่ใจอยู่บ้างตอนเด็ก แต่คงจะดีกว่าอัคคีไปคว้าใครมาเป็นเมีย หันไปมองหน้าอัคคีที่ตอนนี้ไม่ได้สนใจแม่เลยไอ้ลูกคนนี้มั่วแต่มองผู้หญิงตาไม่กระพริบ
“อัคคี"
คุณนายเพียงฟ้าที่เรียกให้ลูกได้สติ สายน้ำเองไม่ได้สนใจอัคคีได้แต่มองหน้าคุณนายเพียงฟ้า ไม่รู้เลยว่าถูกมองด้วยสายตาแทบจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว
“ไอ้อัคคีหน้าดำ”
สายน้ำที่เงยหน้ามาสบตากับอัคคีพอดี เสียงเล็กรอดจากไรฟัน เรียกสติคนฟังได้ดีเลยทีเดียว นอกจากเสียงของคุณนายเพียงฟ้าแล้ว
“ทำไม ยัยหมูหลุม”
เสียงใหญ่ตอบกลับไปทันที ไม่ได้สนใจคนป่วยเลย
“หยุดเลยสองคน”
วายุต้องรีบห้ามทัพไม่ให้เหตุการณ์เลยเถิดไปกว่านี้
“อัคคี แม่อยากให้ลูกเป็นฝั่งเป็นฝา ก่อนที่แม่จะ..”
คุณนายเพียงฟ้าที่หลังจากคุยลูกได้ซักพักก็เริ่มตามแผนในทันที
“แม่ แต่ผม”
จะไปหาเจ้าสาวที่ไหนละแม่ ถึงจะมีสาวน้อย สาวใหญ่มาขายขนมจีบ อยู่บ้าง แต่ไม่เคยมีใครอยู่ในสายตายของเขาเลย
“สายน้ำเป็นลูกสะใภ้ให้ฉันนะ”
เพียงฟ้าที่เห็นอัคคียังไม่มีคำตอบให้เลยหันไปหาสายน้ำที่นั่งอยู่ใกล้ใกล้ทันที
“เอ่อ.......”
สายน้ำที่ไม่อยากจะโวยวายให้คนไข้ต้องตกใจ ได้แต่อ่ำอึ้ง ไม่มีคำตอบกลับไป
“สายจันทร์ ฉันขอลูกสายจันทร์ให้ลูกชายฉันนะ”
คุณนายเพียงฟ้ายังรุกต่อไม่ให้เสียแผน
“พ่อสายจันทร์หนูไม่แต่งงานกับมันนะ หนูเกลียดมัน”
เสียงกระซิบที่ดังพอให้คนอื่นได้ยิน สายน้ำที่หันหน้าไปมองผู้เป็นพ่อ ที่ยังไม่ตอบคำถามคุณนายเพียงฟ้า และยังอดคิดไม่ได้ว่าถ้าศัตรูต้องมาร่วมชีวิตกันจะเป็นยังไง
“ทำไมผมต้องแต่งงานกับยัยงั้งนั้นด้วย”
ถึงจะแอบมองอยู่หลายครั้งตั้งแต่สายน้ำกลับมาครั้งนี้ แต่ศักดิ์ศรีมันค้ำคอ ยอมไม่ได้
“ยัยหมูหลุม ใครอยากแต่งงานกับเธอมิทราบ แม้แต่ขาอ่อนฉันเธอก็ไม่มีวันได้เห็น”
ยอมไม่ได้โว้ย ไม่ชอบไม่ว่านี้ถึงกับเกลียดเลยหรอ
“ไอ้อัคคีหน้าดำ ใครจะไปแต่งงานกับแก ไม่มีทาง”
แค่เห็นหน้าก็แทบจะอ้วกใส่ นี้ใครจะไปแต่งงานกับแก
“หยุด แม่เจ็บ”
คุณนายเพียงฟ้าที่ทำท่าเจ็บที่หน้าอก หายใจติดขัด บอกให้สองคนหยุดทะเลาะกัน ก่อนที่ห้องนี้จะพังพินาท
“แม่!!! นี้ถ้าแม่ฉันเป็นอะไรไป ฉันจะฆ่าเธอ”
อัคคีที่ชี้หน้าคาดโทษสาวน้อยตรงหน้า
“แก ไอ้อัคคี”
สายน้ำที่ทำท่าจะเข้าไปชกหน้าอัคคีโดนสายจันทร์จับตัวไว้ได้ทัน ก่อนที่จะไปถึงตัวอัคคีได้ทัน
“พอลูก!!! เกรงใจคุณนายเพียงฟ้าเขา”
สายจันทร์ที่ต้องออกปากห้ามลูกสาว ไอ้วายุแกจะให้ลูกสาวฉันแต่งงานกับลูกชายแกได้ยังไง
“พ่อขอร้องละอัคคี สายน้ำอาของร้องละ”
เทพวายุเริ่มรู้สึกว่าแผนจะไม่สำเร็จเขาต้องทำอะไรซักอย่าง
“พ่อ ทำอะไรลุกขึ้นเถอะ”
อัคคีที่ละจากแม่มา พยุงพ่อให้ลุกขึ้น
“ไม่ต้องมายุ่งเลย ถ้าไม่มีใครคิดจะช่วย ก็ปล่อยให้พ่อนั่งตรงนี้ พ่อจะไม่ยอมให้แม่แกผิดหวังเป็นอันขาด”
วายุที่ไม่รู้จะทำอะไร ต้องนั่งคุกเข่ากับพื้นห้อง
“ไอ้วายุ ลุกขึ้น”
สายจันทร์ที่มองว่าเรื่องจะเลยเถิดไปใหญ่ วายุแกจะลงทุนเกินไปนะ
“ไม่จนกว่าสองคนนี้จะยอมแต่งงานกัน”
วายุยังคงยืนยันคำเดิม ยังไงมันก็ต้องสำเร็จ
ตอนนี้ทุกคนเงียบมีแต่เสียงลมหายใจ อัคคีที่ครุ่นคิดถ้าแม่เกิดเสียใจทีขอร้องเขาไม่ได้ แล้วเกิดเป็นอะไรไป เขาจะทำยังไง จะอยู่ยังไง ยังไม่ได้ทำใจอะไรเลย พ่ออีกคนทีต้องมาทุกข์ใจเพราะเขาไม่ยอมทำตามคำขอของแม่ แล้วยัยหมูหลุมจะไม่พูดอะไรเลยหรอ แทนทีจะช่วยกัน ดันมาเงียบสนิท
“ฉันแต่งก็ได้”
สายน้ำที่เงียบไปนาน ก็ตัดสินใจพูดขึ้น ท่ามกลางความเงียบ การแก้แค้นมันกำลังจะเริ่มขึ้นเทพอัคคี ฉันจะทำให้นายคุกเข่ายอมรับความพ่ายแพ้ ฮ่าาา
"สายน้ำ"
วายุและสายจันทร์ ต่างประสานเสียง แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
"เธอ!!!"
อะไรของยัยหมูหลุม จะแต่งงานกับศัตรู งั้นเธอไม่รอดแน่ จะกินไม่ให้เหลือเลย
- ผู้เขียน
