หลังจากเยี่ยมณกรณ์ และรับประทานอาหารเที่ยงที่บ้านของณฟ้าเรียบร้อย ทั้งคู่ก็ได้ขอตัวกลับเพื่อให้ณกรณ์ได้พักผ่อน
ทันทีที่ออกรถ ณฟ้าหันไปถามฌอนถึงสิ่งที่เขาเพิ่งบอกพ่อของเธอไป เรื่องแต่งงาน ซึ่งเธอไม่เคยตกปากรับคำอะไรเลย
“ทำไมคุณถึงบอกคุณพ่อไปแบบนั้นคะ?”
“แบบไหน?”
ใบหน้าหล่อหันมองเธอด้วยสีหน้าใสซื่อ ราวกับไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น ณฟ้ามองเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจก่อนจะถามออกไปตรง ๆ อีกครั้ง
“คุณไปบอกว่าเราจะแต่งงานกันได้ยังไง ในเมื่อคุณเองก็รู้อยู่แต่ใจว่าเรื่องระหว่างเราเป็นเรื่องหลอกลวง”
ฌอนหักพวงมาลัยเข้าจอดข้างทาง สันกรามคมขบเข้าหากันแน่น เมื่อได้ยินคำว่าหลอกลวง รู้สึกโมโหขึ้นมาที่ได้ยินเธอพูดแบบนั้นแต่ยังพยายามสะกดอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ เขาหันไปมองณฟ้า แล้วจับใบหน้าหวานให้หันมามองเขาเช่นกัน
“อย่าหลอกตัวเองเลยณฟ้า”
“...”
“เธอก็รู้ว่าเรื่องระหว่าง
