“พี่ป่า อื้อ ช้าหน่อย” มาลีวัลย์ครางหวิวเมื่อเส้นเลือดปูดครูดไปตามผนังร้อน แต่เจ้าป่าไม่ฟังแล้ว...สะโพกแกร่งทำหน้าที่ตอกอัดลำกายปวดหนึบเข้าหาโพรงนุ่ม ทั้งยังกระดกงัดให้แก่นกายของตนสัมผัสไปทั่วโพรงร้อนอย่างแนบแน่น
มาลีวัลย์ตัวสั่นระริกเมื่อจุดอ่อนไหวถูกรังแกอย่างหนักหน่วง ซึ่งท่าทางดิ้นรนทว่าใบหน้าสวยกลับสุขสมช่างเข้ากันและน่ามองเหลือเกิน
ยิ่งในตอนที่เจ้าป่าจะผละมือออกจากร่องเปียกก็ยังมีน้ำหวานสีใสเยิ้มติดตามออกมาด้วย
“มีอารมณ์ขนาดนี้เลย”
“มะ...ไม่ อะ...อื้อ” ไม่รอให้มาลีวัลย์ปฏิเสธความจริง เขาก็กระแทกเข้ามาอย่างแรงและคราวนี้มันลึกจนปากทางอ้าออกตามรูปทรงน่าเกรงขาม
“หึ่ม อา” เสียงทุ้มสูดครางข้างริมหูสะอาดทำให้มาลีวัลย์ขนลุกไปทั้งบริเวณนั้น
ได้ยินเสียงต่ำครางกระเส่ามาลีวัลย์ก็มีอารมณ์ตามไปด้วย เสียงหวานครวญครางตามจังหวะกระแทกกระทั้นอย่างสุขสมและเสียวซ่าน
พั่บ พั่บ พั่บ !
ทั้งสองร่าง
