“กลับ” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นพร้อมกระชากเธอให้เดินตาม แต่เพราะแขนอีกข้างของมาลีวัลย์มีพิกุลกอบกุมไว้อยู่ และดูท่าเพื่อนสนิทก็จะไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆ เหมือนกัน
“ปล่อยแขนเพื่อนกุล” เสียงหวานเรียบนิ่งแม้ไม่รู้ว่าเรื่องระหว่างเจ้าป่ากับมาลีวัลย์มันเป็นอย่างไร แต่เธอไม่มีทางยอมให้เพื่อนเธอกลับไปกับเขาแน่ ทั้งสองคนจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร
อัศวินมองท่าทางที่แสดงออกมันชัดเจนว่าเจ้าป่าทั้งหึงทั้งหวงมาลีวัลย์ขนาดนั้น แต่มันกลับไม่รู้ตัวเลยสักนิด...
เจ้าป่าละสายตาจากพิกุลหันกลับมามองดราก้อน ท่าทางที่อยากปกป้องและเอาอกเอาใจอย่างนั้น ไหนจะมือใหญ่ที่เอื้อมมากอบกุมข้อมือเรียวของหญิงสาวไว้มันยิ่งชวนให้เจ้าป่าไม่สบอารมณ์ และสัญชาตญาณความเป็นเจ้าของทำให้เขาปัดมือดราก้อนออกจากร่างกายนี้อีกครั้ง
ทั้งอัศวินและดราก้อนต่างก็ไม่พอใจกับความสัมพันธ์ระหว่างเขากับมาลีวัลย์ ทั้งที่พวกมันไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องสักนิด
