บทที่ 2 ไม่รู้หรือไม่สนใจ
1771 คำ
“อื้ม”
เพียงถ้อยคำลามกก็ทำมาลีวัลย์ก็อ่อนโอนต่อเจ้าป่าได้ง่าย ๆ เอวบางถูไถลำท่อนไปตามร่องที่เริ่มชื้นแฉะ และเมื่อได้ยินเสียงครางแหบพร่าของเจ้าป่าเธอก็นึกอยากทำให้เขามีความสุขมากกว่านี้
ร่างเล็กถดตัวลงไปคุกเข่ากับพื้นแข็งให้ใบหน้าอยู่เสมอท่อนเนื้อชูชันที่ดันเนื้อผ้าออกมาเป็นลำชัดเจน ฟันขาวกัดซิปให้รูดลงก่อนที่ทั้งสองมือจะปลดกางเกงผ้าเนื้อดีออกส่งผลให้ส่วนนั้นดีดตัวออกมาราวกับรอคอยอิสระนี้อยู่
มาลีวัลย์ใช้สองมือเล็กชักรูดแก่นกายตั้งแต่ส่วนโคนหนาจรดปลายบาน และการทำนี้เรียกเสียงกระเส่าของร่างหนาได้เป็นอย่างดี
“อ่า”
ตากลมช้อนมองใบหน้าคมคายและเมื่อเห็นสีหน้าพอใจของเจ้าป่า มาลีวัลย์ก็นึกได้ใจ
ปากเล็กอ้าครอบลำท่อนใหญ่พร้อมออกแรงดูดดึงช้า ๆ ท่อนเนื้อขนาดใหญ่สามารถเข้าไปในปากเธอได้เพียงครึ่งลำ และมันก็แน่นเสียจนมาลีวัลย์รู้สึกตึงบริเวณมุมปาก แต่เหมือนแค่นี้จะยังไม่เป็นที่พอใจของคนตัวสูง
สะโพกหนาขยับส่งตัวตนเข้ามาพร้อมกับมือใหญ่ที่จับยึดศีรษะกลมไว้ไม่ให้ถอยหนี ดวงตาคู่สวยรื้นน้ำสีใสเมื่อส่วนปลายเข้ามาลึกถึงลำคอ และมาลีวัลย์ก็ไม่คิดขัดขืนเพราะรู้ว่าเจ้าป่าชอบเซ็กซ์แบบไหน
“มาร์ ฉิบ...”
จังหวะสวนสะโพกเข้าออกเร็วขึ้น ทำให้มาลีวัลย์แทบสำลักแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็พยายามเปิดช่องคอให้กว้างเพื่อที่เข้าจะได้ทำตามที่ต้องการ
“อ้าปาก” เสียงแหบพร่าเอ่ยสั่งเมื่อใกล้ถึงจุดหมาย
ช่วงที่ผ่านมาเขาวุ่นวายอยู่กับโพรเจกต์ใหญ่ของทางบริษัททำให้ห่างหายจากเรื่องพวกนี้ไปนาน และเมื่อความต้องการที่อัดแน่นอยู่เต็มห้วงความรู้สึกคนแรกที่เขาคิดถึงก็คือมาลีวัลย์ เพราะเธอทั้งถึงใจและรับบทรักหนักหน่วงของเขาได้อย่างเต็มอิ่ม
การเสพสมร่างกายเธอราวกับเป็นแหล่งพลังงานชั้นดีให้กับเขา...
มือใหญ่กดศีรษะกลมให้รับท่อนเนื้อเข้าไปจนสุดความยาว ก่อนจะแตกระส่ำของเหลวเข้าไปด้านใน
“อ่า !”
เสียงเข้มครางดังเมื่อถึงจุดหมายปลายทาง ช่องปากเล็ก ๆ นี่ทำให้เขาเสร็จสมได้อย่างง่ายดายและรุนแรง สัมผัสนิ่มหยุ่นและชื้นแฉะของมันทำให้เจ้าป่าไม่อยากถอนตัวตน ทั้งที่อีกคนเอาแต่ทุบตีหน้าขาเขาไม่หยุด
การกระทำแสนเอาแต่ใจของร่างสูงทำให้มาลีวัลย์จำต้องกลืนของเหลวที่คั่งค้างอยู่ด้านในลงคอไปจนหมด ก่อนที่อีกคนจะค่อย ๆ ถอนกายออกไปอย่างอ้อยอิ่ง
“แค่ก ๆ”
“ยังไม่ชินหรือไง”
“ไม่ชินหรอก ของพี่ใหญ่จะตาย” มาลีวัลย์บ่นกระปอดกระแปดหลังจากที่ตัวเองไอเสร็จแล้ว และใบหน้าสวยขึ้นสีแดงก่ำกับดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำสีใสมันช่วงยั่วอารมณ์เจ้าป่าเหลือเกิน
“ขึ้นมา”
“อ๊ะ”
ทั้งที่บอกให้มาลีวลัย์ขึ้นไปบนเตียง แต่ไม่ทันที่เธอจะตอบ มือใหญ่ก็ช้อนร่างบางขึ้นไปโดยไม่สนใจฟังคำตอบเลยสักนิด
“ดะ...เดี๋ยว พี่ป่า”
“ไม่รอแล้ว”
สิ้นเสียงทั้งร่างก็ถูกคร่อมทับ เจ้าป่าแทรกกายอยู่ตรงกลางทำให้สองขาเรียวอ้ากว้างพร้อมกับช่องทางรักที่เปิดอ้าโดยปริยาย
ก้านนิ้วยาวสัมผัสที่กลีบดอกไม้เบา ๆ ทำเอามาลีวัลย์สะดุ้ง และเจ้าป่าชอบท่าทางอย่างนั้นจนต้องทำมันซ้ำ ๆ ก่อนที่เขาจะสอดแทรกก้านนิ้วเข้าไปด้านใน
“พี่ป่า อึก”
“ทั้งนุ่มทั้งร้อนเลยมาร์”
“อย่าพูด อะ”
“ถ้างั้นก็ขอเอาเลยแล้วกัน”
เจ้าป่าไม่รีรอในเมื่อมีร่างแสนงดงามและเย้ายวนอยู่ตรงหน้า เขาจับแก่นกายไว้ในมือก่อนจะนำมันไปเกลี่ยตามร่องชื้นที่เปิดอ้าราวกับรอการเข้าไปทักทายของเขา
เพียงสัมผัสภายนอกแผ่วเบาก็ทำมาลีวัลย์สยิวจนส่วนกลางร่างกายขับน้ำหวานออกมา และเจ้าป่าก็มองดอกไม้สาวตาเป็นมัน
“พี่ป่า”
“...”
“ใส่เข้ามาเลย มาร์ไม่ไหวแล้ว”
“ได้สิ เพราะฉันก็ไม่ไหวเหมือนกัน”
“อ๊า”
แก่นกายใหญ่กดแทรกผ่านช่องทางร้อนเข้ามา และแค่ส่วนหัวก็ทำมาลีวัลย์คับแน่นจนสองมือต้องจิกผ้าปูที่นอนสีขาวเพื่อระบายอารมณ์และความอึดอัด
“อะ แน่น”
“อื้ม ผ่อนคลายหน่อย”
“มาร์ทำไม่ได้ อะ ของพี่ป่าใหญ่เกินไป” มาลีวัลย์ส่ายหน้าหวือเมื่อตอนนี้เธอทั้งเกร็งทั้งอึดอัดไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าที่ผ่านมาลำกายใหญ่นี้เข้ามาในร่างกายเธอได้อย่างไร
“ทำได้สิ ทำมาตั้งหลายครั้งแล้วนี่” ปลายจมูกโด่งซุกไซ้ลำคอขาวก่อนที่เจ้าป่าจะกระซิบข้างหู ไม่พอแค่นั้นเขายังขบติ่งหูเล็กเบา ๆ และนี่เป็นอีกจุดอ่อนไหวของเธอ
ทันทีที่ปากร้อนสัมผัสติ่งหู ช่องทางด้านล่างก็กระตุกตอดอย่างห้ามไม่อยู่
“ฉิบ รัดแน่นเกินไปแล้ว”
“อ๊ะ อื้ม” สติของมาลีวัลย์ถูกพรากออกไปทีละนิดตามท่อนเนื้อที่เสือกไสเข้ามาในร่างกาย และสติเธอก็ยิ่งเจือจางลงไปเมื่อปากหยักค่อย ๆ เลื่อนผ่านจากลำคอขาวมาตามลาดไหล่ก่อนที่ปากร้อนจะอ้าครอบครองหัวนมสีระเรื่อ
เจ้าป่าตวัดเลียก่อนจะดูดดึงราวกับเด็กที่ไม่ทันหย่านม และการกระทำอย่างนั้นมันทำให้มาลีวัลย์เสียวซ่านเหลือเกิน เสียวจนเธอเผลอผละมือจากผ้าปูที่นอนมาขย้ำเส้นผมสีเข้มแล้วกดศีรษะได้รูปให้สัมผัสหน้าอกเธอมากกว่าเดิม
เจ้าป่าปรนเปรอหญิงสาวอย่างที่ไม่เคยทำกับคนอื่น และเขาไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองได้ให้ความสำคัญกับคนตรงหน้าเกินกว่าสถานะคู่นอนที่เคยลั่นวาจาไว้
ช่องทางด้านล่างเริ่มคลาย โครงหน้าคมคายมองคนที่เอาแต่ครางหวิวไม่หยุด และสีหน้าแสนเร้าร้อนอย่างนั้นทำให้เจ้าป่าทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
“อ๊า”
“อื้ม ดี”
คนที่กำลังเคลิบเคลิ้มหวีดร้องดังลั่นถึงขนาดที่เขากลัวว่าถ้าไม่ปิดประตูเสียงหวาน ๆ นี่อาจเล็ดลอดออกไปให้คนอื่นได้ยิน
ร่างกายเกร็งกระตุกเมื่อปลายบานชนเข้ากับจุดด้านในสุดอย่างจัง และเจ้าป่าก็ไม่ต่างกันเมื่อช่องทางหญิงสาวมันรัดจนเขาปวดหนึบไปทั้งลำ
ชายหนุ่มค้างกายอยู่หลายนาทีเพื่อให้เราปรับสภาพร่างกายเข้าหากัน ก่อนที่สะโพกสอบจะค่อย ๆ เคลื่อนไหว
เจ้าป่าเริ่มจากจังหวะเชื่องช้า และการทำอย่างนั้นมันทำให้มาลีวัลย์รับรู้ถึงรูปร่างรูปทรงของส่วนที่ชำเราเธออย่างชัดเจน และเธอก็เสียวซ่านจนเผลอแอ่นเอวตามยามที่เขาทำท่าจะถอนกายออกไป
“หึ”
ท่าทางที่เหมือนกับไม่อยากให้ลำเอ็นเขาออกจากร่างกายทำเจ้าป่าหัวเราะในลำคอด้วยความพอใจ ก่อนที่เขาจะกระแทกกายเข้าไปรวดเดียว
“อ๊า”
“ชอบไหม แอ่นเอวตามเลยนี่”
“อะ”
“นี่ไงฉันสอดเข้าไปให้แล้ว กินมันเข้าไปลึก ๆ สิมาร์”
“อะ อ๊ะ อ่า”
เจ้าป่าถอนกายออกไปจนเกือบหลุดก่อนจะกระแทกเข้าไปเน้น ๆ เขาทำมันอยู่หลายรอบพร้อมกับคำเร้าหยาบโลน ส่วนมาลีวัลย์ที่คงสติตัวเองแทบไม่ไหวก็ได้แต่ส่งเสียงครางหวานไม่ขาดปาก
เจ้าป่ามองภาพตรงหน้าอย่างพอใจก่อนที่บทรักเชื่องช้าทว่าหนักหน่วงจะเปลี่ยนเป็นระรัว เพราะเขาเองก็ไม่มีอารมณ์มาล้อเล่นเหมือนกัน
และกว่าบทรักร้อนแรงจะจบลงก็ตอนเกือบรุ่งสางพร้อมกับเตียงนอนที่เต็มไปด้วยของเหลวจากทั้งสองร่างกาย...
...
“นี่ได้ยินที่ฉันพูดไหม”
“ฮะ อะไรนะ” มาลีวัลย์หลุดออกจากภวังค์ เพราะตั้งแต่ที่มีอะไรกันวันนั้นเธอก็ยังไม่ได้ติดต่อกับเจ้าป่าอีกเลย
ทั้งที่มาลีวัลย์แสดงออกอย่างชัดเจนว่ามีใจให้เขา แต่ไม่รู้ว่าเจ้าป่ามองไม่เห็นหรือเห็นแล้วแต่ไม่สนใจกันแน่
“เฮ้อ พี่เป็นไรเนี่ย” นภาลัยส่ายหน้าเนือยเมื่อเธอเล่าเรื่องเสียยืดยาวแต่พี่สาวดูจะไม่ได้ฟังเลยสักนิด
“เปล่าหรอก ปะ ออกไปกินข้าวกัน”
วันนี้เธอมีนัดกับน้องสาวเพื่อไปทานอาหารกลางวันกัน นภาลัยเป็นพวกขี้เหงา ถ้าไม่ได้อยู่กับเพื่อนก็มักจะเอาตัวมาเกาะติดมาลีวัลย์อยู่ตลอด ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะเราเป็นพี่น้องที่สนิทสนมกันมาก ไม่ว่าเรื่องอะไรก็จะพูดคุยกันเสมอ รวมถึงเรื่องที่เธอแอบรักเจ้าป่าด้วย แต่นภาลัยไม่รู้เรื่องที่เธอแอบทำข้อตกลงกับเขาหรอก เพราะขืนถ้าน้องสาวตัวแสบรู้เข้ามีหวังต่อว่าเธอจนหูชาแน่
“ชิ” นภาลัยเบ้หน้าให้พี่สาวเมื่อรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังบ่ายเบี่ยงคำถามเธอ ซึ่งมาลีวัลย์ก็รู้ว่าน้องสาวรู้สึกอย่างไร แต่ก็ทำเพียงหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วเก็บของลงกระเป๋าเท่านั้น
“หรือจะไปกินข้าวคนเดียว” มาลีวัลย์เอ่ยเสียงเข้มเมื่อน้องสาวเอาแต่ทำหน้าทำตาใส่เธอไม่หยุดเพราะไม่ได้คำตอบที่ต้องการ
“อย่าให้รู้เรื่องเองแล้วกัน” นภาลัยมองคาดโทษ ก่อนจะเดินนำออกไปจากห้องทำงาน
แต่ก็จริงอย่างที่ว่าเพราะถ้าอีกฝ่ายไปรู้เรื่องเองมีหวังมาลีวัลย์ได้ซื้อพวงมาลัยมาขอขมายัยน้องสาวคนนี้แน่
เราสนิทและรู้ใจกันมาตั้งแต่เกิด ทำไมนภาลัยจะไม่รู้ ปกติมาลีวัลย์สดใสจะตาย จะมีก็แต่ช่วงหลังมานี้ที่ท่าทางเหล่านั้นดูเซื่องซึมไปเสียหน่อย
“ไม่มีเรื่องอะไรสักหน่อย เฮ้อ” มาลีวัลย์เดินเข้าไปควงแขนน้องสาวพร้อมออกแรงรั้งให้อีกคนเดินตาม เพราะเราสองคนอายุห่างกันไม่มาก ทำให้บางครั้งน้องสาวตัวแสบก็มักอยากรับบทพี่สาวขี้สงสัยเหมือนอย่างตอนนี้ ก่อนที่เธอจะชวนคุยเรื่องอื่นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของน้องสาว...
- ผู้เขียน
