พันธนาการรักเจ้าป่า

บทที่ 9 ความพยายาม

มาลีวัลย์นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงนุ่มของตน หลังจากกลับจากห้องเจ้าป่าในครั้งนั้นเธอก็เอาแต่คิดเรื่องระหว่างเธอกับเขาซ้ำไปซ้ำมา มาลีวัลย์เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองจะสามารถทำลายกำแพงในใจเจ้าป่าได้อย่างที่เคยคิด

ทั้งที่บางครั้งเขาก็เหมือนจะใจดีกับเธอ แต่เพียงไม่นานท่าทางเหล่านั้นก็หายไปกลายเป็นเจ้าป่าแสนใจร้ายคนเดิม

‘โอ๊ยย ความรักนี่มันยากจัง’ มาลีวัลย์กู่ร้องในใจ

เธอไม่อยากตัดใจจากเขามันแน่นอนอยู่แล้ว แม้จะรู้ว่าปลายทางอาจจะพบแต่ความผิดหวังแต่มาลีวัลย์คนนี้ก็ยังยืนยันจะก้าวเดินต่อไปจนถึงวันที่ตัวเองทนไม่ไหว

ถึงแม้จะบอกว่าตัวเองไม่พร้อมจะตัดใจ แต่ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมามาลีวัลย์ไม่ได้ติดต่อหรือส่งข้อความไปหาเจ้าป่าเลยสักครั้ง

เธอไม่อยากตัดใจแต่ก็ใช่ว่าที่ผ่านมาจะไม่เจ็บ มาลีวัลย์ก็คนคนหนึ่งที่มีความรู้สึก เพียงแต่มากกว่าความเจ็บปวดคือความรักที่เธอมอบให้เขา และมีความหวังว่าสักวันจะเอาชนะใจของเจ้าป่าได้

เฮ้อ…

ทั้งที่เธอหายไปเป็นสัปดาห์ เจ้าป่าก็ยังไม่มีท่าทีจะทักมาสักนิด หลายวันก่อนเธอตื่นเต้นแทบตายที่ข้อความที่เพียรส่งไปถูกเปิดอ่านทั้งหมด แต่ก็เท่านั้น... เพราะมันแค่ถูกเปิดอ่านแต่ไม่มีการตอบกลับจากอีกฝ่ายแม้แต่น้อย

มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแต่เมื่อเห็นว่าทุกอย่างยังคงเงียบสงบก็คว่ำหน้ามันกลับลงที่เดิมพร้อมถอนหายใจเสียงดัง

“ถามจริงนะ” เสียงใสของนภาลัยที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ดังขึ้นหลังจากที่เจ้าตัวสังเกตท่าทางพี่สาวอยู่นาน

“ว่า”

“เมื่อไหร่จะตัดใจหรือไม่ก็สารภาพรักไปให้จบ ๆ”

“พูดเรื่องอะไร” ดวงหน้าสวยเอียงน้อย ๆ ไม่เข้าใจว่าน้องสาวเธอกำลังพูดเรื่องอะไร

“จะเรื่องอะไรล่ะ ก็ต้องเรื่องพี่กับพี่ป่าน่ะสิ”

“ฮะ !?”

“ในชีวิตพี่จะมีเรื่องอะไรให้เครียดนอกจากเรื่องนี้อีกหรือไง” น้องสาวตัวแสบกอดอกหน้าตั้งมองหน้าพี่สาวไปด้วย และก็จริงอย่างว่าเพราะนอกจากเรื่องนี้แล้ว เรื่องอื่นในชีวิตของมาลีวัลย์ก็เต็มไปด้วยความสุขสมหวังทั้งนั้น ไม่ว่าจะครอบครัวหรือเพื่อนฝูงที่รักใคร่และจริงใจกับเธอ

“ก็...ใช่”

“นั่นไง สารภาพรักไปเลยดิ ถ้าเขาปฏิเสธมาจะได้ตัดใจให้มันจบ ๆ ไป” นภาลัยเอาแต่คะยั้นคะยอให้เธอไปสารภาพรักกับเจ้าป่า โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามาลีวัลย์นั้นถูกปฏิเสธผ่านการกระทำไปไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง

“ทำไม หรือว่ากลัว”

“เปล่า”

“แล้วยังไง”

“ก็ไม่ยังไง”

“ยังไม่พร้อม ?”

“ประมาณนั้น แล้วนี่ว่างนักหรือไงถึงได้เอาแต่มาซักไซ้ฉันเนี่ย”

“ก็ว่างน่ะสิ ฉันทำงานเร็วจะตายพี่ก็รู้ มีแต่พี่นั่นแหละหอบงานมาทำแต่ไม่เห็นจะแตะสักนิด” นภาลัยพูดขณะที่ดวงตามองพี่สาวสลับกับเอกสารกองใหญ่

อีกหนึ่งเรื่องที่เป็นความแตกต่างระหว่างเธอกับน้องสาวนั้นก็คือ นภาลัยเป็นพวกหัวไวเรียนเก่งมาแต่ไหนแต่ไร ต่างจากเธอที่เป็นพวกหัวช้า และต้องพยายามอย่างมากเพื่อที่จะสอบให้ได้คะแนนดี เพราะฉะนั้นที่ผ่านมาไม่ว่าเรื่องอะไรมาลีวัลย์ก็ต้องใช้ความพยายามและความอดทนอยู่เสมอ

และเรื่องความรักก็เช่นกัน...

แต่เหมือนว่าความพยายามของเธอจะใช้ไม่ได้กับทุกเรื่อง

อย่างเช่นตอนนี้ที่เธอถูกน้องสาวกึ่งลากกึ่งถูมายังคลับชื่อดังย่านใจกลางเมือง และสิ่งที่ทำให้มาลีวัลย์ไม่อยากมาที่นี่ก็เพราะที่แห่งนี้คือคลับของอัศวิน

เธอพอรู้ว่าพวกเพื่อนเขามักจะมารวมกลุ่มสังสรรคที่นี่กันบ่อย ๆ จึงกลัวว่าจะต้องมาเผชิญหน้ากับเจ้าป่า และเธอก็ยังไม่รู้ว่าควรทำตัวอย่างไรต่อหน้าเขา

“ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย”

“ก็ไม่ได้อยากมานี่นา”

“ชิ” ดวงหน้าสวยหวานของน้องสาวสะบัดหนีอย่างไม่ยอมรับฟัง ทั้งที่ตัวเองเป็นฝ่ายบังคับเธอมาเองแต่ดันมาทำท่าทีแง่งอนเสียนี่

“ถ้างอนจะกลับแล้วนะ”

“ล้อเล่นน่า” นภาลัยควงแขนพี่สาวไปยังโต๊ะวีไอพีที่จองไว้ เพราะเธอรู้ว่าพี่สาวไม่ชอบที่จะต้องไปโยกย้ายตามเสียงเพลง หรือเบียดเสียดกับคนอื่น ๆ

และที่นภาลัยชวนมาเที่ยวกลางคืนก็เพราะอยากให้มาลีวัลย์ผ่อนคลายบ้าง หรือไม่คืนนี้ก็อาจจะมีใครต้องตาต้องใจพี่สาวเธอ แล้วมาลีวัลย์จะได้ตัดใจจากเจ้าป่าเสียที

ไม่ใช่ว่าเจ้าป่าไม่ดี แต่เพราะเขาไม่มีท่าทีจะตอบรับความรู้สึกของพี่เธอเลยต่างหาก ไหนจะข่าวเรื่องควงคนนั้นคนนี้ไม่ซ้ำหน้าสักคน แต่ไม่ทันที่นภาลัยจะคิดเรื่องเพ้อเจ้อไปมากกว่านี้ ทั้งสองสาวก็ถูกเรียกด้วยเสียงหวานที่คุ้นเคย

“มาร์ ฟ้า !!”

“อ้าวกุล / พี่กุล” พิกุลที่นั่งอยู่โต๊ะด้านในสุดตะโกนเรียกชื่อเพื่อนสนิทแข่งกับเสียงเพลง ก่อนที่สองพี่น้องจะหันตามเสียงโดยมีพิกุลกวักมือเรียกให้เดินเข้าไปหา ซึ่งนภาลัยและมาลีวัลย์ก็ยอมทำตามแต่โดยดี เพราะจากมุมที่เธอยืนอยู่เห็นเพียงพิกุลที่ยืนเด่นโดยมีอัศวินนั่งอยู่ข้าง ๆ เท่านั้น

แต่ในตอนที่ขาเรียวก้าวเข้ามาใกล้ จุดที่เธอมองไม่เห็นเมื่อครู่ก็ค่อย ๆ ปรากฏสู่สายตา สองขาชะงัก ทั้งร่างชาวาบราวกับมีคนเอาน้ำเย็นจัดสาดเข้าใส่

เพราะภาพตรงหน้าคือเจ้าป่าที่กำลังนัวเนียกับผู้หญิงคนอื่น

เขาจิบเหล้าที่เธอคนนั้นป้อนถึงปากขณะที่ดวงตาคู่คมจับจ้องมาที่คนมาใหม่

วันนั้นเขาตื่นขึ้นมาในห้องที่ว่างเปล่าเพราะคนตัวเล็กเล่นหนีกลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และการที่มาลีวัลย์ทำอย่างนั้นมันทำให้เจ้าป่าไม่ใคร่จะสบอารมณ์

เจ้าป่าพร่ำบอกทั้งตัวเองและมาลีวัลย์อยู่ตลอดว่าระหว่างเราว่าไม่มีความรู้สึกอื่นนอกจากบนเตียง คำว่าไม่ได้รักวันนั้นเจ้าป่าพูดมันเพื่อตอกย้ำตัวเองโดยที่เขาลืมคิดไปเลยว่าคนที่ได้ยินจะเจ็บปวดขนาดไหน และหลังจากวันนั้นเขาก็ไม่ติดต่อมาลีวัลย์ไปเช่นเดียวกับหญิงสาวที่ไม่ติดต่อกลับมา

และการที่มาลีวัลย์หายไปจากชีวิตเขาแม้เพียงเวลาสั้น ๆ ก็ทำเจ้าป่าหงุดหงิดจนอยู่ไม่สุข พอดีกับที่ดราก้อนชวนออกมาดื่ม เขาจึงตกลงอย่างง่ายดายแต่ไม่คิดว่าตัวเองจะมาเจอหญิงสาวที่นี่

และสายตาที่เธอมองกันอย่างตัดพ้อเมื่อสักครู่มันกวนใจเจ้าป่าเหลือเกิน...