“ถ้าไม่ตอบผมจะหยุดแล้วนะ ผมยอมแพ้” ภูชิตชักมือกลับ แล้วลุกขึ้นนั่ง น่านน้ำมองสบตาอย่างอ้อนวอน หญิงสาวกัดริมฝีปากไว้ไม่กล้าเอ่ยขอใดๆออกไป แต่ร่างสาวกลับบิดส่ายทรมานรอคอยการปลดปล่อย รอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์จ้องมองกลับอย่างท้าทาย คิ้วเข้มเลิกสูงเป็นเชิงถามเพื่อขอให้เธอตอบ
“คุณภูขา ช่วยน้ำด้วย” เสียงหวานสั่นพร่ายามเอ่ยร้องขอ
“ช่วยอะไรล่ะคนสวย อยากให้ผมช่วยยังไง” คนที่รอท่าอยู่แล้วขยับทาบทับร่างเล็กยั่วยวนอีกครั้ง น่านน้ำใช้ขาเรียวตวัดรัดเอวสอบทันที แต่ภูชิตกลับไม่ได้เติมเต็มให้หญิงสาวอย่างที่เธอกำลังรอคอยอยู่ สะโพกสวยยกเชิดเบียดชิดอยู่กับมัดกล้ามหน้าท้องที่เรียบตึงของเขา
“คุณภู น้ำทรมาน...อา...” แปลงดอกไม้ชุ่มฉ่ำเบียดเสียดสีกับเรือนกายหนั่นแน่น มันไม่ได้ทำให้ความทรมานทุเลาลงเลย หากแต่เป็นการเพิ่มความซ่านสะท้านจนร่างสาวแทบจะแตกเป็นเสี่ยง
“บอกมาสิที่รักอยากให้ผมทำอะไร” น่านน้ำสบสายตาคมปลาบที่ชะ
